W sercu wielkopolskiej wsi, wśród pól zbóż i łąk, stał stary dworek Sobieskich. Tam, w ciepłe popołudnie, na ganku siedziały dwie postaci: Jadwiga i Stanisław, starsze małżeństwo, które do niedawna wierzyło, iż dom to najbezpieczniejsze miejsce na świecie. Obok nich leżały dwie wytarte skórzane walizki i bujane krzesła, które towarzyszyły im przez dziesięciolecia. Czekali już trzy dni, odkąd ich dzieci odjechały, obiecując wrócić za kilka godzin. Słońce trzy razy schowało się za horyzontem, a cisza stawała się coraz cięższa.
Marek, najstarszy syn, powiedział przed wyjazdem:
Mamo, jedziemy tylko do miasta załatwić papiery i wracamy jeszcze dziś.
Anna unikała wzroku matki, Tomek bez przerwy sprawdzał telefon, a Marek pakował rzeczy w pośpiechu do samochodu. Jadwiga ściskała chusteczkę w dłoniach, czując, iż coś jest nie tak. Stanisław, mimo swoich 72 lat, wyprostowany jak zawsze, próbował złapać wiadomości w starym radiu, mamrocząc coś o problemach z dokumentami domu. Ale Jadwiga przeczuwała, iż to nie tylko opóźnienie. Matki potrafią czytać znaki ona czuła głęboki ból porzucenia.
Czwartego ranka Jadwiga obudziła się z bólem w piersi, który nie pochodził od serca. Stanisław patrzył przez okno na pustą drogę.
Nie wrócą szepnęła.
Nie mów tak, Jadziu.
Porzucili nas, Stachu. Własne dzieci nas porzuciły.
Dworek Sobieskich był dumą rodziny od trzech pokoleń: 200 hektarów żyznej ziemi, bydło, zboża i ogród, o który Jadwiga dbała z miłością. Teraz, samotni, czuli się jak obcy we własnym domu. Jedzenie się kończyło zostały jajka, domowy ser, trochę mąki i fasoli. Leki Stanisława skończyły się trzeciego dnia, i choć nie mówił o tym, czuł pulsujący ból głowy.
Jutro pójdę do wsi oznajmił.
15 kilometrów, Stachu, w tym upale i w twoim wieku?
A co mam zrobić? Czekać tu jak bezradny?
Krótka sprzeczka wynikała raczej z nerwów niż gniewu. W końcu przytulili się w maleńkiej kuchni, czując ciężar lat i samotności, której nigdy się nie spodziewali.
Szóstego dnia hałas silnika przerwał ciszę. Jadwiga wybiegła na ganek z bijącym sercem. To nie byli ich dzieci, tylko Ernest, sąsiad, na swojej starej motorowerze, z workami chleba i warzyw.
Pani Jadwigo, panie Stanisławie, jak się macie?
Dobrze, żeś przyjechał, Ernest odparła, próbując ukryć ulgę.
Ernest, samotnik o dobrym sercu, od razu wyczuł napięcie. Zobaczył walizki na ganku, prawie pustą lodówkę i spytał:
Gdzie dzieci?
Pojechali załatwić sprawy do miasta odparł Stanisław bez przekonania.
Ile dni już ich nie ma?
Jadwiga zaczęła cicho płakać.
Sześć szepnęła.
Ernest zamilkł, po czym wstał z poważną miną.
Przepraszam, panie Stanisławie. Muszę coś sprawdzić.
Wrócił po godzinie, jeszcze bardziej wzburzony.
Wczoraj widziałem samochód Marka w mieście, przed sklepem Ludwika Nowaka, który skupuje stare meble. Wynosili meble z waszego domu.
Cisza stała się ciężka jak ołów. Jadwiga poczuła, iż świat się kręci, a Stanisław musiał złapać się krzesła.
Pani Jadwigo, wybacz, iż to mówię, ale widziałem starą komodę i inne rzeczy.
Sprzedają nasze rzeczy warknął Stanisław.
Było jeszcze gorzej. Ludwik powiedział, iż pytali o sprzedaż dworku. Jadwiga pobiegła sprawdzić szafy i szuflady brakowało maszyny do szycia, obrazów, starych porcelanowych naczyń.
Jak mogli nam to zrobić? krzyknęła, wracając do kuchni.
Ernest podszedł bliżej:
Nie chcę się wtrącać, ale nie możecie tu zostać sami. Zabiorę was do siebie.
Nie, Ernest odparł Stanisław. To mój dom. jeżeli chcą mnie stąd wyrzucić, niech spróbują mi to powiedzieć w oczy.
Jadwiga ujęła dłoń męża, przypominając sobie, dlaczego się w nim zakochała za jego godność, choćby w trudnych chwilach. Ernest uszanował ich decyzję, ale nie zostawił ich samych. Codziennie przywoził jedzenie i leki.
Po tygodniu Jadwiga postanowiła wejść na strych. Szukała ważnych dokumentów. Tam, między kurzem i wspomnieniami, znalazła kopertę zalakowaną woskiem, napisaną przez teściową:
Dla Jadwigi i Stanisława, otworzyć tylko w potrzebie.
List zawierał akty własności kolejnych 100 hektarów na skraju wsi, na nazwisko Jadwigi i Stanisława od 1998 roku, z własnym źródłem wody.
Zawsze bałam się, iż niektóre wnuki nie będą miały takiego serca jak wy. Te ziemie są na wasze nazwisko. Szukajcie doktora Kowalskiego, jeżeli będzie trzeba. Nie pozwólcie, by was wykorzystano. Z miłością, Helena.
Jadwiga i Stanisław czytali w milczeniu. Teściowa przewidziała chciwość i zostawiła im niespodziewaną ochronę. Tej nocy prawie nie spali, między ulgą a smutkiem.
Następnego dnia Ernest przyniósł wieści:
Marek szukał doktora Kowalskiego, pytał o dokumenty dworku. Próbowali sprzedać, ale brakowało jednego papieru.
Postanowili odwiedzić adwokata. Doktor Kowalski, starszy i zaufany człowiek, przyjął ich z euforią i troską.
Wasz syn Marek przychodził kilka razy, szukając informacji. Ale pani Helena kazała mi przysiąc, iż ujawnię to tylko w potrzebie.
Adwokat potwierdził własność ziemi i ujawnił, iż firma wodociągowa oferowała 2 miliony złotych za źródło.
Dziś, przy kryzysie wodnym, może być warte znacznie więcej.
Wrócili do domu w ciszy. Odkrycie było niewiarygodne, ale bolesne teściowa miała rację co do dzieci. Tej nocy Jadwiga płakała:
Co zrobiliśmy źle, iż wychowaliśmy dzieci zdolne nas porzucić?
Nic złego, Jadziu. Daliśmy im miłość i przykład. jeżeli wybrali taką drogę, to nie nasza wina. Ale teraz wiemy, iż nie będziemy w potrzebie.
Trzy dni później samochód wrócił. Marek wysiadł pierwszy, z wymuszonym uśmiechem i rozłożonymi ramionami.
Przepraszamy za zwłokę, w urzędzie był chaos.
