Dziś w pracy dostałem wiadomość od dzieci rodzice przenieśli ich rzeczy do piwnicy, mówiąc: Nasz drugi wnuk zasługuje na lepsze pokoje.
Nazywam się Marek. Po rozwodzie zamieszkałem z moimi dziesięcioletnimi bliźniakami, Wojtkiem i Zosią, u rodziców. Na początku wydawało się to pomocne. Pracowałem na dwunastogodzinnych zmianach jako pielęgniarz pediatryczny, a oni zapewniali opiekę. Ale gdy mój brat, Krzysiek, i jego żona, Kasia, urodzili córeczkę moje dzieci stały się niewidzialne. Nigdy nie sądziłem, iż własni rodzice mogą nas tak całkowicie zdradzić.
Od dzieciństwa byłem tym odpowiedzialnym, podczas gdy Krzysiek złotym dzieckiem. Patronat ten był tak głęboko zakorzeniony, iż prawie go nie zauważałem. Wojtek i Zosia byli wspaniałymi dziećmi Wojtek, wrażliwy artysta, i Zosia, mała pewna siebie sportsmenka. Nasza początkowo umowa z rodzicami działała. Dokładałem się do zakupów, gotowałem, brałem nadgodziny, oszczędzając każdy grosz na własne mieszkanie. Cel wyprowadzka przed świętami.
Wtedy Krzysiek i Kasia urodzili Maję, i wszystko się zmieniło. Faworyzowanie rodziców, kiedyś ciche tło naszego życia, stało się donośnym rykiem. Zamienili jadalnię na pokój dla Mai, choć mieli czteropokojowy dom w innej dzielnicy. Kupowali jej drogie prezenty, podczas gdy moje dzieci dostawały symboliczne gesty. Twój brat potrzebuje teraz więcej wsparcia mówiła mama. Dopiero zaczyna rodzicielstwo. Fakt, iż sam wychowywałem dzieci od dwóch lat, był wygodnie ignorowany.
Wojtkowi i Zosi kazano ściszać głos, bo Maja śpi. Ich zabawki były bałaganem. Telewizja zawsze pokazywała to, co Kasia chciała oglądać. Chodziłem po linie, chroniąc dzieci przed przekazem: jesteście mniej ważni. Potrzebowałem pomocy rodziców z opieką czułem się uwięziony.
Gdy Krzysiek i Kasia ogłosili remont w swoim domu, sytuacja się zaostrzyła. Będziemy potrzebować tymczasowego lokum powiedziała Kasia, kołysząc Maję. Sześć do ośmiu tygodni.
Zanim zdążyłem zareagować, tata już się zgadzał. Oczywiście, zostaniecie u nas! Mamy miejsce.
Właściwie odchrząknąłem już jest ciasno.
Mama spojrzała na mnie surowo. Rodzina pomaga rodzinie, Marek. To tylko na chwilę.
Tak podjęto decyzję. Nie pytając mnie. Nie licząc się z dziećmi. W następny weekend się wprowadzili. Podwójne standardy były tak jawne, iż aż szokujące. Krzysiek zachowywał się, jakby tu rządził, zapraszając gości bez pytania. Kasia przemeblowała kuchnię, narzekając na zdrowe przekąski dla bliźniaków. Wróciłem pewnego wieczoru i znalazłem Zosię na podwórku, roztrzęsioną. Babcia powiedziała, iż za głośno skakałam na skakance szlochała. Ale Majka choćby nie spała.
Innego dnia lodówka rodziców, dawniej pełna rysunków Wojtka i Zosi, była pusta. Zastąpił ją harmonogram żłobka Mai i jej zdjęcia. Gdy spytałem, Kasia odparła: Muszę mieć to pod ręką. Moje dzieci zamknęły się w swoim małym pokoju jedynym miejscu, które było ich.
Punktem kulminacyjnym był koniec października. Tymczasowy remont przeciągał się w nieskończoność. Miałem akurat trudną zmianę w szpitalu. Gdy spojrzałem na telefon, zobaczył
