Pochylił się nad umierającą żoną i szepnął jej coś do ucha… Kilka minut później żałował każdego wypowiedzianego słowa

Schylił się nad umierającą żoną i szepnął jej coś do ucha Kilka minut później z żalem pożałował swoich słów.
Kazimierz tak często bywał w szpitalu, iż korytarze stały mu się już znajome ale nigdy nie dawały pocieszenia. Każda wizyta zostawiała go wyczerpanego, rozdrażnionego i coraz bardziej obcego własnemu życiu.
Zawsze wybierał schody. Nie dla zdrowia, ale by uniknąć współczujących spojrzeń i pustych frazesów.
Tego dnia trzymał w dłoni mały bukiet białych róż. Dla pozorów. Jego żona, Danuta, od tygodni była w śpiączce nie widziała, nie czuła. Ale kwiaty uspokajały innych: lekarzy, rodzinę. Grał swoją rolę kochającego męża.
Jednak pod tą maską wszystko się rozpadało. Opieka pochłaniała majątek. Dni mijały, a rachunki rosły. A Kazimierz milczący nie wytrzymywał już dłużej.
Głęboko w środku dawno się odłączył. Czasem dręczyło go poczucie winy: a co, jeżeli Danuta nigdy nie wróci? Odziedziczyłby wszystko. Straszna myśl a jednocześnie dziwnie wyzwalająca.
Tego dnia wszedł do pokoju, postawił kwiaty w wazonie i coś wyszeptał.
Lecz już po kilku minutach żałował tych słów z całego serca. Oto dlaczego:
Danuta Nigdy nie kochałem cię tak, jak myślałaś. Ta sytuacja niszczy mnie. Gdybyś odeszła byłoby łatwiej.
Czego Kazimierz nie wiedział: tuż pod łóżkiem leżała Weronika, młoda wolontariuszka. Schowała się tam, by uniknąć własnego załamania i usłyszała przerażającą prawdę.
Gdy niedługo potem zjawił się ojciec Danuty, Henryk, Kazimierz znów włożył maskę. Mówił czule, uspokajał. Ale Henryk od razu wyczuł: coś jest nie tak.
Weronika stanęła przed dylematem: mówić i wszystko ryzykować? Czy milczeć i pozwolić na coś gorszego?
W końcu się odezwała:
Życzył sobie, żeby umarła powiedziała do Henryka.
Ten zdrętwiał ale nie był zaskoczony.
Następnego dnia wprowadzono plan: Kazimierz nigdy więcej nie miał być sam z Danutą.
Gdy wrócił, poczuł zmianę: podejrzliwe spojrzenia, nieustanną obecność innych. I lodowate ostrzeżenie od Henryka:
Jeden błąd i stracisz wszystko.
Kazimierz próbował zachować twarz. Aż do dnia, gdy Danuta się poruszyła. Drgnienie, mrugnięcie powiekami Wracała.
I wtedy wszystko się zmieniło. Wspomnienia o niej, o ich historii, o jej śmiechu przepłynęły przez niego. Ogarnął go wstyd.
Został. Dzień za dniem. Nie z obowiązku ale bo naprawdę tego chciał.
A gdy w końcu opuścili szpital, Danuta cicho powiedziała:
Zostałeś. Dziękuję.
Odpowiedział ochrypłym głosem:
Przepraszam, iż tak długo zajęło mi zrozumienie, co się naprawdę liczy.
Nikt nie wiedział, co przyniesie przyszłość. Ale zamiast goryczy, narodziło się między nimi coś prawdziwego. Kruchego. Prawdziwego. Druga szansa.