Dziennik osobisty
Maleńki gabinet weterynaryjny zdawał się kurczyć z każdym moim oddechem, jakby ściany czuły ciężar tej chwili. Niski sufit przygniatał, a pod nim, niczym upiorna melodia, brzęczały świetlówki ich chłodne światło zalewało wszystko, malując rzeczywistość w odcienie bólu i pożegnania. Powietrze było gęste, naładowane emocjami, których nie dało się wyrazić słowami. W tej cichej sali, gdzie każdy dźwięk wydawał się świętokradztwem, panowała cisza głęboka, niemal święta, jak przed ostatnim tchnieniem.
Na metalowym stole, przykrytym starym, kraciastym kocem, leżał Burek niegdyś potężny owczarek podhalański, pies, którego łapy pamiętały bezkresne śnieżne równiny, a uszy słyszały szum wiosennego lasu i plusk potoku budzącego się po długiej zimie. Pamiętał ciepło ogniska, zapach deszczu w sierści i dłoń, która zawsze znajdowała jego kark, jakby mówiąc: Jestem przy tobie. Ale teraz jego ciało było wyniszczone, sierść matowa, miejscami wyliniała, jakby sama natura ustępowała przed chorobą. Jego oddech był chrapliwy, urywany każdy wdech jak walka z niewidzialnym wrogiem, każdy wydech jak ostatni szept.
Przy nim, zgarbiony, siedział Krzysztof Nowak człowiek, który wychował go od szczenięcia. Jego ramiona były opuszczone, plecy przygarbione, jakby ciężar straty już na nim spoczął, zanim nadeszła śmierć. Jego dłoń drżąca, ale delikatna powoli głaskała Burka po głowie, jakby próbowała zapamiętać każdy szczegół, każdy włos. W jego oczach stały łzy, duże, gorące, nie spływały, ale zawisły na rzęsach, jakby bały się naruszyć kruchość tej chwili. W jego spojrzeniu była cała galaktyka bólu, miłości, wdzięczności i nieznosnego żalu.
Byłeś moim światłem, Burek szepnął ledwo słyszalnym głosem, jakby bał się obudzić śmierć. Nauczyłeś mnie wierności. Stałeś przy mnie, gdy upadałem. Lizałeś moje łzy, gdy nie mogłem płakać. Przepraszam iż nie uchroniłem cię. Przepraszam, iż tak to się skończyło
I wtedy, jakby w odpowiedzi, Burek słaby, wyczerpany, ale wciąż pełen miłości otworzył oczy. Były zamglone, jakby zasnute mgłą między życiem a czymś innym. Ale wciąż było w nich rozpoznanie. Wciąż tliła się iskra. Zebrał resztki sił, uniósł głowę i wetknął nos w dłoń Krzysztofa. Ten gest prosty, a tak potężny rozdarł mu serce. To nie był tylko dotyk. To był krzyk duszy: Wciąż tu jestem. Pamiętam cię. Kocham cię.
Krzysztof przycisnął czoło do głowy psa, zamknął oczy i w tej chwili świat zniknął. Nie było gabinetu, choroby, strachu. Byli tylko oni dwa serca bijące w jednym rytmie, dwie istoty połączone więzią, której nie zrywa ani czas, ani śmierć. Lata spędzone razem: długie spacery w jesiennym deszczu, zimowe noclegi w namiocie, letnie wieczory przy ognisku, gdy Burek leżał u jego stóp, strzegąc snu. Wszystko przemknęło mu przed oczami jak film, ostatni dar pamięci.
W kącie stały weterynarka i pielęgniarka niemi świadkowie. Widziały to nie raz. Ale serce nie uczy się być twarde. Pielęgniarka, młoda kobieta o dobrych oczach, odwróciła się, by ukryć łzy. Otrzęsła je grzbietem dłoni, ale to nie pomogło. Bo nie sposób pozostać obojętnym, widząc, jak miłość walczy z końcem.
I nagle cud. Burek zadrżał całym ciałem, jakby zbierał resztki życia. Powoli, z nadludzkim wysiłkiem, uniósł przednie łapy. I, drżąc, ale z niesamowitą siłą, objął Krzysztofa za szyję. To nie był tylko gest. To był ostatni dar. To było przebaczenie, wdzięczność, miłość zawarta w jednym ruchu. Jakby mówił: Dziękuję, iż byłeś moim człowiekiem. Dziękuję, iż wiedziałem, co to dom.
Kocham cię szeptał Krzysztof, powstrzymując łkania, które rwały się na zewnątrz. Kocham cię, mój chłopcze Zawsze będę cię kochać
Wiedział, iż ten dzień nadejdzie. Przygotowywał się. Czytał, płakał, modlił się. Ale nic nie mogło go przygotować na to na ból utraty części własnej duszy.
Burek oddychał ciężko, jego klatka poruszała się gwałtownie, ale łapy nie puszczały. Trzymał się.
Weterynarka, młoda kobieta o twardym spojrzeniu i drżących rękach, podeszła bliżej. W dłoni błysnął strzykawka cienka, zimna jak lód. Przezroczysty płyn wydawał się niewinny, ale niósł koniec.
Kiedy będzie pan gotowy powiedziała cicho, niemal szeptem, jakby bała się zerwać tę kruchą nić.
Krzysztof spojrzał na Burka. Jego głos drżał, ale brzmiała w nim miłość, jaka zdarza się raz w życiu:
Możesz odpocząć, mój bohaterze Byłeś dzielny. Byłeś najlepszy. Puszczam cię z miłością.
Burek ciężko westchnął. Ogon ledwo drgnął na kocu. Weterynarka uniosła już rękę, by podać zastrzyk
Ale nagle zastygła. Zmarszczyła brwi. Pochyliła się. Przyłożyła stetoskop do klatki psa i zamilkła, jakby sama przestała oddychać.
Cisza. choćby brzęczenie świetlówek zniknęło.
Odsunęła się, rzuciła strzykawkę na tacę, odwróciła się gwałtownie do pielęgniarki:
Termometr! Szybko! I kartę choroby tu!
Ale pani mówiła iż umiera wyszeptał Krzysztof, nie rozumiejąc.
Tak myślałam odparła, nie odrywając wzroku od Burka. Ale to nie zatrzymanie akcji serca. To nie niewydolność narządów. To może ciężka infekcja. Posocznica. Ma temperaturę pod czterdziestkę! Nie umiera walczy!
Chwyciła go za łapę, sprawdziła kolor dziąseł, wyprostowała się gwałtownie:
Kroplówka! Antybiotyki o szerokim spektrum! Natychmiast! Nie czekamy na laboratorium!
On może przeżyć? Krzysztof zaci
