W małym gabinecie weterynaryjnym powietrze było gęste od emocji, jakby choćby ściany zatrzymały oddech, czując ciężar tej chwili. Chłodne światło jarzeniówek rozlewało się po pomieszczeniu, nadając wszystkiemu odcień bólu i pożegnania. Cisza wisiała w powietrzu głęboka, niemal święta, jak ta przed ostatnim tchnieniem.
Na metalowym stole, przykrytym starą, kratkowaną derką, leżał Burek niegdyś potężny owczarek podhalański, pies, którego łapy znały górskie szlaki, a uszy słyszały szum tatrzańskich potoków. Pamiętał zapach ogniska, ciepło dłoni głaszczącej jego kark i to ciche: Jestem przy tobie. Teraz jednak jego ciało było wątłe, sierść matowa, a oddech ciężki i nierówny, jakby każdy wdech był walką z niewidzialnym wrogiem.
Przy nim siedział Krzysztof Kowalski mężczyzna, który wychował go od szczeniaka. Jego ramiona opadały pod ciężarem smutku, a dłoń drżąca, ale delikatna gładziła Burka po uszach, jakby chciała zapamiętać każdy włos. Łzy, gorące i ciężkie, zawisły na jego rzęsach, nieśmiałe, by spaść i złamać kruchy spokój tej chwili. W jego wzroku malował się cały wszechświat bólu, miłości i niewypowiedzianej tęsknoty.
Byłeś moim światłem, Burek, szepnął, głos ledwo przebijając się przez ściśnięte gardło. Ty nauczyłeś mnie wierności. Ty byłeś przy mnie, gdy upadałem. Wybacz iż nie uchroniłem cię. Wybacz, iż tak to się kończy
W odpowiedzi Burek słaby, wyczerpany, ale wciąż pełen miłości otworzył oczy. Były zamglone, jakby patrzyły już zza granicy życia, ale wciąż tliła się w nich iskra poznania. Zebrał resztkę sił, uniósł głowę i wtulił pysk w dłoń Krzysztofa. To nie był dotyk to był krzyk duszy: Wciąż tu jestem. Pamiętam cię. Kocham cię.
Krzysztof pochylił czoło, dotykając nim głowy psa. W tej chwili świat zniknął. Nie było gabinetu, choroby, strachu. Byli tylko oni dwa serca bijące w jednym rytmie, połączone więzią, której nie zniszczy czas ani śmierć. Wspomnienia: jesienne spacery w deszczu, zimowe noce w górskiej chacie, letnie wieczory przy ognisku, gdy Burek czuwał u jego stóp. Wszystko przemknęło przed oczami jak film ostatni dar pamięci.
W kącie stała weterynarka i pielęgniarka milczący świadkowie. Widzieli to już setki razy, ale serce nigdy nie uodporni się na ból. Pielęgniarka, młoda kobieta o łagodnych oczach, odwróciła się, by ukryć łzy. Próżny wysiłek. Nikt nie pozostaje obojętny, gdy miłość toczy walkę z końcem.
I wtedy stał się cud. Burek zadrżał cały, jakby zbierał resztki życia. Powoli, z nadludzkim wysiłkiem, uniósł przednie łapy i objął nimi szyję Krzysztofa. To nie był gest to był ostatni dar. Przebaczenie, wdzięczność, miłość wszystko w jednym geście. Jakby mówił: Dziękuję, iż byłeś moim człowiekiem. Dziękuję, iż pokazałeś mi, czym jest dom.
Kocham cię, wyszeptał Krzysztof, powstrzymując łkanie. Kocham cię, mój dzielny chłopcze Zawsze będę
Wiedział, iż ten dzień nadejdzie. Czytał, płakał, modlił się. Ale nic nie przygotowało go na to, jak boli utrata części duszy.
Burek oddychał ciężko, jego łapy jednak nie puszczały. Nie chciał odejść.
Weterynarka, młoda kobieta o twardym spojrzeniu i drżących dłoniach, podeszła bliżej. W dłoni trzymała strzykawkę cienką, zimną jak lód. Przezroczysty płyn wydawał się niewinny, ale niósł koniec.
Kiedy będzie pan gotowy, szepnęła, jakby bała się przerwać tę ostatnią więź.
Krzysztof spojrzał Burkowi w oczy. Głos mu drżał, ale wypełniała go miłość taka, która przychodzi tylko raz w życiu.
Możesz już odpocząć, bohaterze Byłeś dzielny. Byłeś najlepszy. Puszczam cię z miłością.
Burek westchnął głęboko. Ogon drgnął lekko na derce. Weterynarka uniosła rękę, by wstrzyknąć lek
nagle zastygła. Zmarszczyła brwi, przyłożyła stetoskop do klatki piersiowej psa i sama wstrzymała oddech.
Cisza. choćby brzęczenie świetlówek ucichło.
Odsunęła się, upuściła strzykawkę na tacy i zwróciła się do pielęgniarki:
Termometr! Szybko! I jego kartę teraz!
Ale pani mówiła iż umiera, wyjąkał Krzysztof, nie rozumiejąc.
Tak myślałam, odparła, nie odrywając wzroku od Burka. To nie jest niewydolność serca. To nie zapaść narządów. To to może być ciężka infekcja. Posocznica. Ma prawie czterdzieści gorączki! Nie umiera walczy!
Chwyciła jego łapę, sprawdziła dziąsła, po czym poderwała się gwałtownie:
Kroplówkę! Antybiotyki szerokiego spektrum! Natychmiast! Nie czekamy na wyniki!
On może przeżyć? Krzysztof zaci
