Zaprosiła nieznajomego, nie wiedząc, iż ratuje tym własnego syna.
Znali go wszyscy. Jeden z najlepszych onkologów w Polsce, profesor Roman Marek Szymański, był symbolem profesjonalizmu i oddania medycynie. Ocalił dziesiątki istnień, przeprowadzał unikalne operacje, uchodził za geniusza w swojej dziedzinie.
Tego dnia Roman spieszył się na międzynarodową konferencję w Poznaniu, gdzie miał wygłosić referat o nowych metodach leczenia raka. To była kluczowa chwila, od której zależała nie tylko jego kariera, ale i przyszłość całego laboratorium, którym kierował.
Jednak plany się rozpadły. Godzinę po starcie samolot musiał awaryjnie lądować z powodu poważnej usterki. Paniki nie było, ale i czasu w zastanowienie też. Nie czekając na kolejny lot, doktor Szymański wynajął auto i ruszył do Poznania sam. Drogi znał, prognoza wydawała się sprzyjać.
Po kilku godzinach drogę zalała ulewa. Powalone drzewa, gęsta mgła, rozmiękłe wiejskie ścieżki — zgubił orientację. Nawigacja padła. Samochód ugrzązł gdzieś na granicy Wielkopolski. Zimno, bezsilność i skrajne wyczerpanie przygwoździły go do kierownicy.
Po kolejnej pół godzinie dostrzegł nikłe światło. Przemoczony, ledwie trzymający się na nogach, dotarł do pochylonego domku na skraju wioski i zapukał. Drzwi otworzyła kobieta około czterdziestki, w ciepłym swetrze, z szeroko otwartymi oczami. W milczeniu wpuściła obcego, podała suche ubranie po mężu, nakarmiła gorącą zupą i posadziła przy piecu.
Telefonu nie miała — najbliższy maszt był oddalony o dziesięć kilometrów. Mąż zmarł parę lat temu, mieszkała tylko z synkiem. Po kolacji zaproponowała wspólną modlitwę.
— Przepraszam, szanuję wiarę, ale wierzę tylko w pracę i naukę — odparł Roman cicho, ale stanowczo.
Kobieta nie obraziła się. Uklękła przed kołyską przykrytą haftowaną narzutą i zaczęła szeptać słowa modlitwy. W izbie zapanowała cisza tak gęsta, iż niemal słychać było bicie serca.
Doktor Szymański mimowolnie obserwował ją. Coś w nim zadrżało. Gdy skończyła, spytał:
— Za kogo się modliłaś?
— Za synka. Jest ciężko chory. Ma raka. Powiedziano nam, iż jedyna nadzieja to wizyta u profesora Szymańskiego, ale mnie na to nie stać. Ani na pieniądze, ani na drogę. Mogę tylko modlić się. Codziennie proszę Boga o cud.
Roman znieruchomiał. Nie mógł wydusić słowa. Łzy napływały mu do oczu. To wszystko: awaryjne lądowanie, ulewa, zepsuta nawigacja, nieoczekiwany skręt na wiejską drogę — nie były przypadkiem. To było… jakby znak.
Przedstawił się. Kobieta najpierw nie uwierzyła. Potem osunęła się na stołek i zakryła twarz dłońmi. Płakała. Jakby nagle odpuściło. Jakby ktoś wreszcie usłyszał.
Roman został. Obejrzał dziecko. Skontaktował się z kolegami. W tydzień później matka z synem byli już w prywatnej klinice. Za darmo. Z funduszu, który sam założył.
Ta historia zmieniła nie tylko życie chłopca. Zmieniła jego samego. Pierwszy raz od lat zrozumiał, iż czasem liczy się nie tylko to, ile wiesz, ale czy potrafisz pozostać człowiekiem.
Czasem wszechświat sam buduje mosty między tymi, którzy rozpaczliwie potrzebują pomocy, a tymi, którzy mogą jej udzielić. I wtedy dzieje się cud. Nie dlatego, iż tak musi być, ale dlatego, iż ktoś mocno wierzył.
