Dziennik osobisty
Znał go cały kraj. Jeden z najlepszych onkologów w Warszawie, profesor Marek Nowak, był symbolem profesjonalizmu i oddania medycynie. Uratował dziesiątki istnień, przeprowadzał skomplikowane operacje i uchodził za geniusza w swojej dziedzinie.
Tego dnia Marek spieszył się na międzynarodową konferencję w Krakowie, gdzie miał wygłosić referat o nowych metodach leczenia nowotworów. To była ważna chwila – od jego wystąpienia zależała nie tylko jego kariera, ale i przyszłość całego zespołu badawczego, którym kierował.
Jednak nic nie poszło zgodnie z planem. Godzinę po starcie samolot musiał awaryjnie lądować z powodu usterki technicznej. Paniki nie było, ale czasu w zastanawianie się też. Nie czekając na kolejny lot, doktor Nowak wynajął samochód i postanowił jechać do Krakowa sam – drogi znał, a pogoda wydawała się sprzyjająca.
Ale po kilku godzinach jazdy rozpętała się burza. Powalone drzewa, gęsta mgła, rozmiękłe drogi polne – zgubił orientację. Nawigacja przestała działać. Auto utknęło gdzieś na granicy województwa małopolskiego. Zimno, bezsilność i zmęczenie przygniotły go do kierownicy.
Po kolejnej półgodzinie dostrzegł mdłe światło. Przemoczony i wyczerpany dotarł do pochylonego domku na skraju wioski i zapukał. Drzwi otworzyła kobieta około czterdziestki, w grubym swetrze, z zaskoczeniem w oczach. Bez słów wpuściła nieznajomego, dała mu suche ubranie po mężu, nakarmiła gorącą zupą i posadziła przy piecu.
Telefonu nie miała – najbliższy nadajnik był dziesięć kilometrów dalej. Mąż zmarł parę lat wcześniej, mieszkała tylko z synem. Po kolacji zaproponowała wspólną modlitwę.
– Wybacz, szanuję wiarę, ale wierzę tylko w pracę i naukę – odparł Marek spokojnie, ale chłodno.
Kobieta nie obraziła się. Uklękła przy kołysce przykrytej kołdrą i zaczęła cicho szeptać słowa modlitwy. W izbie zapanowała głęboka cisza.
Doktor Nowak mimowolnie obserwował ją. Coś go ukłuło w sercu. Gdy skończyła, spytał:
– Za kogo się modliłaś?
– Za synka. Jest ciężko chory. Ma raka. Powiedzieli nam, iż jedyna szansa to dostać się do profesora Nowaka, ale mnie na to nie stać. Nie mamy ani pieniędzy, ani jak dojechać. Mogę tylko się modlić. Codziennie proszę Boga o cud.
Marek zdrętwiał. Nie mógł wydusić słowa. Łzy napływały mu do oczu. To wszystko: awaryjne lądowanie, burza, zepsuta nawigacja, dziwny skręt w polną drogę – to nie był ciąg przypadków. To było… jakby znak.
Przedstawił się. Kobieta początkowo nie wierzyła. A potem usiadła na stołku i zakryła twarz dłońmi. Płakała. Jakby coś w niej pękło. Jakby wreszcie została wysłuchana.
Został. Zbadał dziecko. Skontaktował się ze swoimi współpracownikami. Po tygodniu matka z synem byli już w prywatnej klinice. Za darmo. Za pieniądze z fundacji, którą sam założył.
Ta historia zmieniła nie tylko życie chłopca. Zmieniła jego samego. Po raz pierwszy od lat zrozumiał, iż ważne jest nie tylko to, ile wiesz, ale też to, na ile potrafisz pozostać człowiekiem.
Czasem wszechświat sam buduje mosty między tymi, którzy rozpaczliwie potrzebują pomocy, a tymi, którzy mogą jej udzielić. I wtedy dzieje się cud. Nie dlatego, iż tak musi być, ale dlatego, iż ktoś bardzo wierzył.
