**Jeden krok od rozwodu**
Stałam przy oknie, patrząc, jak Wojtek krąży po podwórku swoim nowym samochodem. Sąsiadka Irena już po raz trzeci wyglądała z klatki schodowej – pewnie hałas silnika zakłócał jej ulubiony serial. A Wojtek wciąż jeździł w kółko jak dzieciak z wymarzoną zabawką.
— Tato, mogę się przejechać? — zapytała czternastoletnia Ola, zaglądając mi przez ramię.
— Zapytaj go sama — odparłam sucho, odsuwając się od okna.
Ola zmarszczyła brwi.
— Mamo, znowu coś nie tak? Przecież kupił auto dla rodziny!
— Dla rodziny… — Uśmiechnęłam się gorzko. — Wiesz, ile ten cud techniki kosztuje? A na dom letniskowy brakuje, na twój obóz też zbieramy grosz do grosza.
— Ale przecież samochód jest potrzebny! — Ola usiadła na kanapie, podkurczając nogi. — Pamiętasz, jak jeździłyśmy do babci autobusami? Trzy przesiadki, tłok…
Oparłam się o ścianę i zamknęłam oczy. Tak, pamiętałam. Ale pamiętałam też, jak przez pół roku kłóciliśmy się z Wojtkiem o tę zakup. Ja proponowałam coś tańszego, używane. On upierał się: „Albo porządne auto, albo żadne”. I efekt? Kredyt na pięć lat, przez który teraz liczymy każdą złotówkę.
Drzwi wejściowe zatrzasnęły się, rozległy się radosne kroki.
— Moje dziewczyny! — Wojtek wpadł do pokoju, promieniejąc. — Olu, jedziemy na przejażdżkę? A ty, Ewka?
— Nie jestem Ewka — odcięłam się ostro.
Wojtek zatrzymał się, uśmiech zgasł.
— Co tym razem?
— Wszystko! — Odwróciłam się do niego. — Kupiłeś auto, nie pytając mnie! Wziąłeś kredyt, który spłacimy na emeryturze!
— Przecież rozmawialiśmy…
— Rozmawialiśmy o samochodzie, nie o tej puszce za dwieście tysięcy!
Ola wzdrygnęła się i cicho wymknęła z pokoju. Przywykła do naszych kłótni, ale wciąż miała nadzieję, iż tym razem się uda.
— Puszka? — Wojtek zaczerwienił się. — To japońska marka, niezawodna i bezpieczna! Dla mojej rodziny tylko najlepsze!
— A zapytać rodziny to już za trudno? — Usiadłam w fotelu, czując narastające zmęczenie. — Wojtek, ustalaliśmy budżet…
— Ustalaliśmy, ustalaliśmy! — Przeszedł się po pokoju, wymachując rękami. — I co? Będziemy jeździć na targ autobusem, ziemniaki w torbach dźwigać? Zapomniałaś, jak bolały cię plecy?
Przypomniałam sobie tamten dzień. Rzeczywiście przywieźliśmy mnóstwo warzyw od moich rodziców, a ja dźwigałam ciężkie torby z przystanku. Plecy bolały trzy dni. Ale teraz to był drobiazg wobec perspektywy spłaty kredytu.
— Wiesz co — wstałam — pomówimy jutro. Jak ochłoniesz.
— Nie ochłonę! — krzyknął za mną. — Bo mam rację! A ty… ty zawsze jesteś niezadowolona!
Drzwi sypialni zatrzasnęły się. Wojtek został sam, wpatrując się w kluczyki do nowego auta.
Następnego ranka obudziłam się wcześnie, jak zwykle. Wojtek spał na kanapie – widocznie nie przyszedł do łóżka. W kuchni zaparzyłam herbatę. Za oknem mżył deszcz, szare niebo wisiało nisko, jak mój nastrój.
— Mamo — Ola zajrzała do kuchni — mogę nie iść dziś do szkoły?
— Dlaczego?
— Boli mnie głowa.
Spojrzałam na córkę uważnie. Była blada, pod oczami cienie.
— Przez nas z tatą?
Dziewczynka skinęła głową.
— Olu — objęłam ją — my po prostu… czasem się nie dogadujemy. To nie znaczy, iż cię nie kochamy.
— A nie rozwiedziecie się?
Pytanie padło tak zwyczajnie, po dziecięcemu, iż zabrakło mi tchu.
— Skąd takie myśli?
— Rodzice Leny Kowalskiej się rozwiedli. Też ciągle kłócili się o pieniądze.
Rozwód. Sama o tym myślałam, szczególnie ostatnio. Gdy Wojtek podejmował decyzje bez pytania. Gdy żyliśmy pod jednym dachem, ale osobno.
— Mamo?
— Idź się ubierać. Głowa przejdzie.
Ola westchnęła i wyszła. A ja stałam przy oknie, trzymając ostudzoną herbatę.
— Dzień dobry — Wojtek pojawił się w drzwiach. Wyglądał na zmęczonego.
— Dzień dobry — odparłam krótko.
— Może pogadamy spokojnie? — Usiadł przy stole. — Wiem, iż wczoraj przesadziłem…
— Nie przesadziłeś, tylko kupiłeś auto bez pytania.
— Ewka, ale przecież potrzebne… I zarabiam przecież…
— A ja nie pracuję? Moja pensja się nie liczy?
— Liczy się, tylko…
— Tylko uważasz, iż skoro zarabiasz więcej, to możesz decydować sam.
Milczał. To milczenie mówiło więcej niż słowa.
— Rozumiem — postawiłam kubek w zlewie. — To sam spłacaj kredyt.
— Jak to – sam? Przecież jesteśmy rodziną!
— Rodziną się jest, gdy się rozmawia. A u nas: Ty decydujesz, ty kupujesz, a ja mam płacić.
Wojtek wstał, podszedł bliżej.
— Ewa, co się z nami stało? Dwadzieścia lat razem…
— Właśnie! Dwadzieścia lat, a wciąż mnie nie słyszysz!
Wyszłam, zostawiając go samego.
W pracy nie mogłam się skupić. Koleżanka Agnieszka zauważyła moje roztargnienie.
— Co się stało? Wyglądasz, jakbyś nie spała tydzień.
— Takie… rodzinne sprawy.
— Wojtek znów coś odwalił? — Agnieszka znała mnie od lat.
— Kupił auto. Drogie. Na kredyt.
— Ooo… — westchnęła. — Rozumiem. Mój mąż też lubił niespodzianki. Pamiętam, kiedy kupił odkurzacz za trzy tysiące. Mówił: „Będzie ci lżej sprzątać!”. A mój stary był w porządku.
— Aga — odłożyłam dokumenty — myślałaś kiedyś o… rozwodzie?
Podniosła brwi.
— Myślałam. Kto nie myślał? Ale w naszym wieku to jak… zaczynać od nowa. Strasznie.
— To nie wiek — westchnęłam. — Po prostu nie wiem, po co żyć z kimś, kto cię nie słucha.
— A może ty go nie słuchasz?
To pytanie zaskoczyło mnie. Kiedy ostatnio naprawdę wysłuchałam Wojtka?
WieczoremWieczorem wróciliśmy do domu w milczeniu, a gdy deszcz zaczął mocniej uderzać w szyby, Wojtek wziął mnie za rękę i powiedział cicho: „Zacznijmy od nowa, dobrze?”, a ja, czując ciężar tych wszystkich lat i nadzieję na kolejne, po prostu skinęłam głową.
