„Ostatni grosz na rzecz cudzego dziecka: jak kierowca autobusu szkolnego odmienił losy”

Poranek był lodowaty. Śnieg oślepiał, wiatr przenikał do szpiku kości, a drogi pokryła gruba warstwa lodu. Wojciech, kierowca szkolnego autobusu z małego miasteczka Podgórze, otworzył drzwi, wpuszczając do środka gromadkę dzieci owiniętych w szaliki, czapki i puchowe kurtki.

— Żywo, bo mi uszy odpadną! — zażartował, uśmiechając się szeroko.

— Pan Wojciech jest taki zabawny! — zaśmiała się pierwszoklasistka Zosia. — A dlaczego pan nie ma szalika? Przecież mama zawsze kupuje szaliki!

— Gdyby moja mama jeszcze żyła, to pewnie by mi kupiła najcieplejszy i najładniejszy — odparł z lekką melancholią. — A tak… to tylko mogę ci zazdrościć, Zosieńko.

— Powiem mamie, żeby i panu kupiła!

— Umowa stoi. A teraz — zajmujcie miejsca, bo lód na drodze to nie przelewki.

Wojciech nie był zwykłym kierowcą. Był kimś, kto każdego ranka witał dzieci ciepłem i żartem. Znał je wszystkie po imieniu, pamiętał, u kogo dziś urodziny, a kto ma klasówkę. Dzieci go uwielbiały. Tylko w domu sprawy nie wyglądały już tak różowo.

— Wojciech, czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę, ile jeszcze będziemy spłacać ten kredyt za twoją „miłość do dzieci”? — pytała z rozpaczą w głosie jego żona Kinga.

— Kocham tę pracę… Ale coś wymyślę. Obiecuję — mówił uparcie, choć serce ściskało mu się z poczucia winy i bezradności.

Tego ranka, gdy autobus podjechał pod szkołę, Wojciech przypomniał dzieciom, by uważały na oblodzone schody.

— Kornelio, tylko nie urządzaj pokazów łyżwiarstwa na stopniach!

Gdy wszystkie dzieci wybiegły, Wojciech już miał ruszyć do pobliskiej kawiarni, by rozgrzać się kubkiem gorącej herbaty i odtajać dłonie.

Ale nagle z tylnych siedzeń dobiegł cichy szloch.

— Hej, mały, co się stało? — zawołał, podchodząc.

Na ostatnim siedzeniu, skulony w kłębek, siedział chłopiec. Łzy błyszczały mu w oczach, a ręce miał sine od zimna.

— Dlaczego nie idziesz do szkoły?

— Zimno mi… — wyszeptał. — Rękawice mi się porwały, a mama i tata mówią, iż nie mają pieniędzy na nowe…

Wojciech zacisnął zęby. Zdjął swoje grube rękawice i włożył je na zmarznięte, drobne dłonie chłopca.

— No i co, teraz lepiej? Słuchaj, mam znajomego, który robi rękawice — takie, iż choćby niedźwiedzia ogrzeją. Po lekcjach ci parę podrzucę.

— Naprawdę? — oczy chłopca rozbłysły. — Dziękuję!

Ale Wojciech wiedział, iż żadnego „znajomego” nie ma. To była tylko wymówka. Do kawiarni nie poszedł. Ostatnie złotówki wydał w sklepiku — na rękawice i prosty szalik. Wieczorem, gdy dzieci wsiadały do autobusu, wręczył je chłopcu.

— Trzymaj, młody. Niech ci służą. O pieniądzach nie myśl. To dorośli się tym martwią.

Chłopiec rzucił mu się na szyję. Wojciech powstrzymał łzy, ale w środku wszystko się w nim ścisnęło.

Kilka dni później wezwano go do dyrektora.

— Za co? — pomyślał, pukając z niepokojem do drzwi.

— Proszę wejść, panie Wojciechu — uśmiechnął się dyrektor. — Dowiedzieliśmy się, iż pomógł pan chłopcu o imieniu Kacper. Jego ojciec był strażakiem, doznał urazu, teraz rodzina żyje z maleńkiej renty. Pana gest nie pozostał niezauważony.

Wojciech milczał, nie wiedząc, co powiedzieć.

— A przy okazji… Wiemy też o tej skrzynce przy szkolnym wejściu…

Okazało się, iż Wojciech postawił przy drzwiach plastikowy pojemnik z napisem: „Zmarzłeś? Weź. Zostań ciepły. Od kierowcy autobusu.” Włożył tam kilka par rękawic i szalików, kupionych za swoją skromną pensję.

Ta skrzynka zmieniła wszystko.

Nauczyciele, rodzice, pracownicy szkoły zaczęli przynosić tam rzeczy. Ktoś dodał czapki, ktoś inny — ciepłe skarpety. Po tygodniu obok pojawiła się tabliczka: „Kącik dobra”.

Wojciecha zaproszono na szkolną akademię. Wręczono mu podziękowanie od władz miasta, podwyżkę i propozycję prowadzenia szkolnego programu pomocy dla dzieci z ubogich rodzin.

Ale dla niego najważniejsze było coś innego.

Widział, jak dzieci nie tylko się witają, ale rzucają mu się w ramiona. Jak rodzice ściskają mu dłoń i szepczą „dziękuję”. Jak w skrzynce wciąż przybywa rzeczy — nie z obowiązku, ale z chęci pomocy.

— Widzisz, Kinga… — powiedział pewnego wieczoru żonie, wskazując przez okno na pojemnik. — W końcu znalazłem sposób, żeby to miało sens.

Ona tylko przytuliła go w milczeniu.

Co z tej historii wynika? Czasem choćby jeden dobry uczynek uruchamia całą lawinę zdarzeń, która zmienia życie. Wojciech oddał swoje ciepło — i obtenI obdarzył nie tylko innych, ale też siebie — bo dobro, jak ciepły szalik, zawsze wraca do tego, kto je rozdaje.