Władysław Kowalski, ojciec trójki dzieci, nigdy nie sądził, iż swoje późne lata spędzi w domu opieki. Dopiero pod koniec drogi człowiek dowiaduje się, czy dobrze wychował potomstwo.
Stał przy oknie swojego nowego miejsca zamieszkania — domu seniora w małym miasteczku pod Białymstokiem — i nie mógł uwierzyć, iż życie przywiodło go właśnie tutaj. Za oknem sypał gęsty śnieg, przykrywając ulice białym puchem, a w sercu starca panowała lodowata pustka. On, ojciec trójki dzieci, nie wyobrażał sobie, iż starość spędzi samotnie, wśród obcych murów. Kiedyś jego życie tętniło radością: przytulny dom w centrum miasta, kochająca żona Barbara, trójka wspaniałych dzieci, śmiech i dostatek. Pracował jako inżynier w fabryce, miał samochód, duże mieszkanie, a przede wszystkim — rodzinę, z której był dumny. Teraz wszystko to wydawało się odległym snem.
Władysław i Barbara wychowali syna Krzysztofa oraz dwie córki — Halinę i Danutę. Ich dom zawsze tętnił życiem, a sąsiedzi i przyjaciele chętnie go odwiedzali. Starali się dać dzieciom wszystko: wykształcenie, miłość, wiarę w dobro. Ale dziesięć lat temu Barbara odeszła, zostawiając Władysława z niezabliźnioną raną w sercu. Wtedy jeszcze miał nadzieję, iż dzieci staną się jego podporą, ale czas pokazał, jak bardzo się mylił.
Z biegiem lat Władysław stał się dla swoich dzieci niewidzialny. Krzysztof, najstarszy syn, wyjechał do Wielkiej Brytanii na zarobek jeszcze przed laty. Tam się ożenił, założył rodzinę i odniósł sukces jako architekt. Raz do roku przysyłał krótkie wiadomości, czasami przyjeżdżał, ale w ostatnich latach kontakt się urwał. „Praca, tato, sam rozumiesz” — mówił, a Władysław tylko kiwał głową, tłumiąc ból.
Córki mieszkały niedaleko, w Białymstoku, ale pochłonęła je codzienna krzątanina. Halina miała męża i dwoje dzieci, a Danuta — karierę i ciągłe obowiązki. Dzwoniły raz na miesiąc, czasem wpadały na chwilę, ale zawsze się spieszyły: „Tato, przepraszam, tyle spraw na głowie”. Władysław patrzył przez okno, gdzie przechodnie nieśli choinki i prezenty. 23 grudnia. Jutro Wigilia, a przy okazji — jego urodziny. Po raz pierwszy miał obchodzić je sam. Bez życzeń, bez ciepłych słów. „Nikomu nie jestem potrzebny” — szeptał, zamykając oczy.
Przypomniał sobie, jak Barbara stroiła dom na święta, jak dzieci śmiały się, rozpakowując prezenty. Wtedy ich dom był pełen życia. Teraz cisza przytłaczała, a serce ściskał smutek. Władysław zastanawiał się: „Gdzie popełniłem błąd? Z Basią dawaliśmy im wszystko, a teraz jestem tu, jak zapomniana walizka”.
Następnego dnia dom opieki ożył. Dzieci i wnuki przyjeżdżały po swoich starszych, przywożąc potrawy i śmiejąc się. Władysław siedział w pokoju, wpatrując się w starą rodzinną fotografię. Nagle usłyszał pukanie do drzwi. Drgnął. „Proszę!” — zawołał, nie wierząc własnym uszom.
— Wesołych Świąt, tato! I wszystkiego najlepszego! — rozległ się głos, od którego Władysławowi ściął oddech.
W drzwiach stał Krzysztof. Wysoki, z lekką siwizną, ale z tą samą uśmiechniętą twarzą co w dzieciństwie. Rzucił się do ojca i mocno go objął. Władysław nie mógł uwierzyć. Łzy płynęły mu po policzkach, a słowa grzęzły w gardle.
— Krzysiu… To ty naprawdę? — wyszeptał, bojąc się, iż to sen.
— Oczywiście, tato! Przyleciałem wczoraj, chciałem zrobić ci niespodziankę — odparł syn, ściskając ojca za ramiona. — Dlaczego nie powiedziałeś, iż siostry oddały cię tutaj? Co miesiąc wysyłałem pieniądze, dobre pieniądze, specjalnie dla ciebie! One milczały, nic mi nie mówiły. Nie wiedziałem, iż jesteś w tym miejscu!
Władysław spuścił wzrok. Nie chciał narzekać, nie chciał dzielić rodzeństwa. Ale Krzysztof był nieugięty.
— Tato, pakuj rzeczy. Dziś wieczorem jedziemy pociągiem. Zabieram cię. Na razie zamieszkasz u teściów, a potem załatwimy formalności. Polecisz ze mną do Anglii. Będziemy razem!
— Gdzie, synu? — zmieszał się Władysław. — Jestem stary… Jaka Anglia?
— Nie jesteś stary, tato! Moja żona, Emily, to wspaniała kobieta, już wszystko wie i czeka na ciebie. A nasza córka, Zosia, marzy, by poznać dziadka! — Krzysztof mówił z taką pewnością, iż Władysław zaczął wierzyć w cud.
— Krzysiu… Nie wierzę… To za dużo — szeptał starzec, ocierając łzy.
— Dosyć, tato. Nie zasłużyłeś na taką starość. Pakuj się, jedziemy do domu.
Sąsiedzi z domu opieki szeptali między sobą: „Cóż za syn ma Kowalski! Prawdziwy mężczyzna!”. Krzysztof pomógł ojcu spakować skromne rzeczy, a wieczorem odjechali. W Anglii Władysław rozpoczął nowe życie. Pośród kochających ludzi, pod łagodnym niebem, znów poczuł się potrzebny.
Mawia się, iż dopiero na starość poznaje się, czy dobrze wychowało się dzieci. Władysław zrozumiał: jego syn stał się człowiekiem, o jakim zawsze marzył. I to był największy prezent w jego życiu.
