Znaleźli pod dębem: jak dwóch chłopców stało się naszymi synami
— Mamy teraz dwójkę nowych dzieci. Znalazłem ich w lesie pod starym dębem. Będziemy ich wychowywać jak swoje — głos Jacka brzmiał dziwnie głucho, jakby przedzierał się przez warstwy wody.
Hanna zastygła przy kuchence. Z garnka buchnęła para, zasnuwając okno. Za zaparowaną szybą zobaczyła postępującego mężczyznę z dwoma zawiniątkami w rękach.
— Co powiedziałeś? — postawiła powoli kubek na stole. — Jakie jeszcze dzieci?
Drzwi otwarły się szeroko. Jacek wszedł do kuchni, rozczochrany, w kurtce usianej igolami świerku. W jego ramionach dwóch chłopców, owiniętych w stary wełniany koc. Jeden zaciskał w dłoniach wytartego pluszowego królika, drugi spał.
— Po prostu siedzieli pod dębem, jakby na kogoś czekali — szepnął Jacek, osuwając się na krzesło. — Wokół ani żywej duszy. Tylko ślady dorosłych, prowadzące w stronę bagna.
Hanna podeszła bliżej. Jeden z chłopców otworzył oczy — ciemne, jasne. Cioło gorące, ale wzrok pełen świadomości.
— Co ty narobiłeś, Jacek? — wyszeptała.
W sypialni rozległ się szelest. Sześcioletnia Zosia, ich córka, wyszła na korytarz, przecierając oczy. — Mamo, kto to?
— To… — Hanna zawahała się.
— To Tymek i Sławek — pewnie odpowiedział Jacek. — od dzisiaj będą z nami mieszkać.
Zosia podeszła bliżej, ostrożnie wyciągając szyję. — Mogę ich przytulić?
Hanna zrobiła „tak” głową. Słowa utknęły jej w gardle.
Dni płynęły nieprzerwanym pasmem trosk. Chłopcy okazali się młodsi od Zosi — mieli może trzy, cztery lata. Balisię głośnych dźwięków, nie jedli mięsa, Sławek chował się za piecem, a Tymek płakał przez sen.
— Trzeba powiadomić opiekę społeczną — powiedziała pielęgniarka Nina Kowalska, która przyszła obejrzeć dzieci. — Może ktoś ich szuka.
— Nikt ich nie szuka — odparł Jacek ostro. — Ślady prowadziły na bagna. To wystarczy.
— Ludzie plotkują, Jacek. Po co ci dodatkowe gęby do wykarmienia? Przecież macie już… — Spojrzała na Hannę.
— Kończ pani — głos Hanny brzmiał jak ostrze. — Mamy już co?
— Nie mieszkacie nad morzem — mruknęła Nina, odwracając się.
Nocami Hanna stała przy oknie. W ciemności kołysały się wierzchołki sosen. W pokoju dzieci spało troje: Zosia obejmowała chłopców, jakby ich chroniła.
— Nie śpisz? — Jacek objął żonę od tyłu.
— Wspominam.
Zrozumiał, o czym myśli. Cztery lata temu, kiedy wprowadzili się do tego domu na skraju lasu, stracili dziecko. Szybko, niemal niezauważalnie. Potem już nie było dzieci.
— Skoro udało ci się ich podnieść — Hanna odwróciła się do męża — to ja nie mogę ich odpuścić.
Nie odpowiedział. Patrzył w stronę lasu, gdzie pod dębem zaczęła się ich nowa historia.
Po tygodniu chłopcy przestali się chować. Tymek nauczył Zosię lepić babki z piasku. Sławek głaskał sąsiedzkiego psa.
— Jak wasz dziedzic — zaśmiała się sąsiadka. — Szczególnie ten z dołkiem na brodzie. Twoja kopia.
Jacek milczał. Ale wieczorem usiadł z dziećmi i zaczął opowiadać bajkę. Jego głos był cichy jak leśny strumyk.
Dom stał się głośniejszy, bardziej zabiegany, ale i pełen życia.
Minęło sześć lat. Jesień znów pomalowała las. Dom oplecionyła dzika chmielina, a przy łazience wyrósł krzak rokitnika.
— Znowu się czepiają — rzucił plecak Tymek. — Mówią, iż jesteśmy nieprawdziwi.
— Dałeś mu w nos? — odwróciła się Zosia.
— Sławek dał. A potem siedział pod drzewem do wieczora.
Jacek wszedł, otrząsając deszcz z kurtki. — Znowu się biliście?
— Szymka Walczaka pobiłem — przytaknął Tymek. — Powiedział, iż nie mamy nazwiska.
Jacek milczał. Codziennie rano woził dzieci przez las do szkoły. Zimą wyrywali auto ze zasp, wiosną grzęźli w błocie.
— Szkoła hartuje — powiedział cicho.
— To nie hartowanie, to znęcanie — pojawiła się Hanna. — Boli mnie to patrzeć.
Sławek wszedł ostatni, z siniakami na rękach.
— Już nie będę — szepnął.
— Będziesz — Jacek położył dłoń na jego głowie. — jeżeli cię krzywdzą, broń się.
Wieczorem poszli do lasu. Pod mżącym deszczem, znajomymi ścieżkami.
— Widzicie słoje na ściętym drzewie? — pokazał Jacek. — Każdy rok to jeden. A kora je chroni. Bez niej drzewo umiera.
— Ja jestem korą? — zapyt ais Sławek.
— Wszyscy jesteśmy korą. I korzeniami. Trzymamy się razem.
W domu Hanna czesała Zosi włosy.
— Mamo, od razu ich pokochałas?
— Nie. Najpierw był strach. Potem niepokój. A potem zrozumiałam: zawsze byli nasi. Po prostu nie urodzili się z nami.
— Też bałam się, iż przestaniecie mnie kochać — szepnęła dziewczynka. — Ale teraz nie wyobrażam sobie życia bez nich.
Zosia została prymuską. Tymek — marzycielem, rysował światy. Sławek — złota rączka.
— Macie niezwykłą rodzinę — powiedziała nauczycielka. — Ale mocną.
— Las nauczył — odparła Hanna.
Jacek zbudował w lesie chatkę. Tam dzieci uczyły się czytać ślady, rozumieć wiatr. Mieli „dzień ciszy” — bez słów, tylko spojrzenia i gesty.
Pewnego wieczoru w starej skrzyni Hanna znalazła zdjęcie: młody Jacek z przyjacielem. Podpis: „Szymon. Lato w Olszynce”. Tej samej nocy przyszedł list. Od Marii Nowak.
„Syn odszedł. Serce nie wytrzymało, ale wstyd był silniejszy. Dzieci są jego. Matki od dawna nie ma. Rodziny brak. Ja jestem chora. Wiedział, iż dasz im życie… Wybacz, iż milczałam. Potrzebowałam czasu.”
— Szymon Nowak — powiedział cicho Jacek. — Pracowaliśmy razem. Myślałem, iż zniknął na zawsze.
— To ich ojciec? — Hanna spojrzała na niego.
Skiną— Tak — odparł, a w kącie korytarza stały już trzy ciche postacie, które od tamtego dnia pod dębem stały się jego życiem.
