Od tamtej pory dzieci dzwonią do mnie codziennie, ale czuję – nie chodzi o troskę, tylko o spadek
Mirosława Nowacka stała przy oknie, zamyślona, wpatrując się w mroźny, zimowy podwórzec. W jej mieszkaniu panowała cisza, tylko wskazówki zegara leniwie odliczały minuty. Od dawna była na emeryturze, a jej myśli coraz częściej wracały do dorosłych już dzieci – dwóch córek i syna. Dziś były jej urodziny. Czy przyjdą ją odwiedzić? A może choć zadzwonią? Chociaż, szczerze mówiąc, Mirosława od dawna nie miała złudzeń.
„Pamiętam, jak trzydzieści lat temu mąż zostawił mnie samą z trzema małymi dziećmi – rozmyślała gorzko. – Nie chciał wziąć odpowiedzialności: męczył go płacz, wieczny bałagan i brak pieniędzy. Miałam zaledwie trzydzieści lat, starsze dzieci dopiero zaczynały szkołę, a najmłodszy wciąż nosił pieluchy. Trzeba było jeść, ubierać, uczyć…”
Mirosława się nie załamała. Pracowała, gdzie tylko się dało: jako sprzątaczka, ekspedientka, niania. Byle tylko dzieci miały co jeść. Na własne życie nie starczyło już czasu. Marzyła tylko o jednym – żeby im niczego nie brakowało, żeby nie czuli się gorsi od innych.
Tylko teraz, patrząc wstecz, rozumiała, iż może to był błąd – stawiać pieniądze ponad zwykłą, ludzką bliskość. Dzieci potrzebowały nie tylko chleba i ubrań, ale i matki obok – z książką w dłoni, z ciepłym słowem na ustach.
W tych trudnych latach nikt jej nie wspierał. Mąż odszedł bez wahania, jakby wymazał rodzinę z życia. „To był jego wybór – myślała teraz bez urazy. – I nie mam mu tego za złe. Każdy swoją drogą idzie.”
Dzieci wyrosły, rozleciały się po świecie. Każde zajęło się własnym życiem, założyło rodziny. Ona została sama. Emerytura skromna, ale Mirosława całe życie odkładała „na czarną godzinę” – dla dzieci. Na śluby, na mieszkania, na przyszłość wnuków…
A teraz, po latach, została z oszczędnościami, z mieszkaniem – i z pustką w sercu. Nie miała choćby do kogo otworzyć ust.
Tydzień temu poczuła ostry ból w piersi. Wezwała pogotowie. Zabrali ją do szpitala, a po kilku dniach lekarze postawili diagnozę, która zwaliła ją z nóg: poważna choroba, rokowania – niepewne.
Personel skontaktował się z rodziną. I wtedy stał się cud: wszystkie troje dzieci przyjechały prawie jednocześnie.
Sąsiadka z sali choćby się wzruszyła:
— Jak pani ma szczęście! Taka troskliwa rodzina, choćby na krok pani nie opuszczają…
Mirosława tylko gorzko się uśmiechnęła. Znała swoje dzieci zbyt dobrze, by się oszukiwać.
Po wypisie zaczęły się codzienne telefony.
— Mamusiu, jak się czujesz?
— Mamo, potrzebujesz czegoś?
— Mamo, może pomyślałaś o testamencie? Żeby potem nie było nieporozumień…
Wszystko brzmiało troskliwie, ale w głosach czaił się jakiś chłód, sztuczność. Nie było tam prawdziwego lęku, którego nie da się udawać. Mirosława czuła: nie chodzi o miłość, nie o brak matki. Chodzi o pieniądze. O jej dwupokojowe mieszkanie w centrum Warszawy. O oszczędności, które całe życie składała dla nich.
Serce jej pękało: czy naprawdę wszystko sprowadza się tylko do tego?
W ostatnich dniach Mirosława dużo myślała. Bardziej niż przez całe poprzednie lata. Patrzyła na ciemne okna sąsiednich kamienic i rozumiała – jej starość nie wygląda tak, jak marzyła. Wyobrażała sobie, jak będzie siedzieć przy piecu, czytać wnukom bajki, przyjmować dzieci na święta… A w rzeczywistości – tylko pustka i telefony o stałych porach, pełne ukrytej chciwości.
Coraz częściej zastanawiała się: czy na pewno chce zostawić im wszystko, co zbierała kosztem własnego życia?
Pojawiła się myśl dzika i przerażająca: oddać oszczędności fundacji charytatywnej. A mieszkanie zapisać sąsiadce Bronisławie – tej samej, która od lat wpadała wieczorami, przynosiła zakupy, przecierała kurze, pytała: „Jak zdrowie, Mirka?” – bez podtekstów, bez wyrachowania.
Decyzja jeszcze nie była ostateczna. Ale w sercu Mirosławy już kiełkowało zrozumienie: miłości nie da się kupić prezentami, mieszkaniami, kontami. Miłość albo jest, albo jej nie ma.
A życie jest tylko jedno. I starość też.
Skoro już ma ją spędzić w samotności, niech przynajmniej jej ostatnie wybory będą szczere – a nie podyktowane poczuciem obowiązku wobec tych, którzy o niej zapomnieli, gdy potrzebowała ich najbardziej.
