„Oddasz dziecko do domu dziecka, skoro nie jest mojego syna! — Uśmiechnęła się do mnie teściowa”

Oddasz dziecko do domu dziecka, skoro nie jest od mojego syna! uśmiecha się teściowa.
Nie zamierzasz, żeby mój Kacper opiekował się cudzym dzieckiem? Halina Kowalska ostrożnie odkłada porcelanowy kubek na spodku. Chłopak już dorósł, przyda mu się odrobina samodzielności.

Grażyna czuje, jak atmosfera w pokoju zastyga. Nienaganne, srebrzyste włosy teściowej, perfekcyjny manicure, kosztowna biżuteria wszystko nabiera niepokojącego odcienia.

Za uśmiechem rozciągniętym na cienkich wargach kryje się coś drapieżnego, strasznego.

***

Marek budzi się wcześnie, jak zwykle. Grażyna już stoi przy kuchence, mieszając jajecznicę drewnianą szpatułką.

Zapach świeżo zaparzonej herbaty z rumiankiem wypełnia ich nową kuchnię. Dwie tygodnie po ślubie nie przywykła jeszcze do nazwania tego domu swoim. Wszystko wydaje się przejściowe, jakby ona i syn byli gośćmi w przestronnym domku Kacpra w okolicach Warszawy.

Mamo, widziałaś mój niebieski sweter? Marek pojawia się w progu kuchni, przyciskając do klatki stos podręczników.

W szafie, na górnej półce Grażyna uśmiecha się, przyglądając się synowi. Ma czternaście lat, prawie dorówna jej wzrostem. Cechy twarzy stają się wyraźniejsze, przypominają ojca. Uczesz włosy, wyglądasz jak mniszek lekarski.

Marek zgrzyta, ale poskromił ciemne kosmyki. Grażyna stawia przed nim talerz.

Nie będzie już żadnych przeprowadzek? pyta cicho, patrząc w jedzenie.

Nie będzie mówi, lekko dotykając jego ramienia. Teraz mamy dom.

Kacper schodzi po schodach, gdy Marek kończy śniadanie. Wysoki, o ciepłych brązowych oczach, wygląda nieco pomięty po nocy. Całuje Grażynę w policzek, potakuje włosy Marka:

Jak egzaminy, chłopcze?

W porządku wzrusza ramionami Marek, ale Grażyna zauważa, iż uśmiechnął się pod nosem. Po pół roku znajomości chłopak powoli ociepla się przy teściu.

Stuk w drzwi przerywa śniadanie. Halina wchodzi bez zaproszenia, uśmiechając się swoją typową, uprzejmą, ale zimną maską.

Dzień dobry, rodzinko! całuje syna w czoło, skinął głową w stronę Grażyny, nie zauważając Marka. Kacprze, zostawiłeś u mnie dokumenty do samochodu. Przyniosłam je.

Podczas gdy Kacper przegląda papiery, Halina rozgląda się po kuchni, dostrzegając każdy detal.

Grażyna czuje, jak napina się jej kark. Od pierwszego spotkania wyczuwała ten oceniający wzrok, który sprawia, iż chce się cofnąć.

Grażyno, czy masz po południu wolny? pyta nagle teściowa. Wpadnij na herbatę, pogadamy po damsku, lepiej się poznamy.

Oczywiście odpowiada Grażyna. Chętnie.

Marek patrzy nieufnie na matkę. Zawsze czuł fałsz. Halina szerzej się uśmiecha, ale oczy pozostają lodowate.

Dobrze, czekam na ciebie o trzeciej.

Gdy drzwi za teściową zamykają się, Grażyna wypuszcza oddech. Niepokój osiada pod żebrami. Kacper, widząc jej stan, obejmuje ją za ramiona:

Ona tylko próbuje. Po swojemu.

Oczywiście Grażyna uśmiecha się, nie wierząc własnym słowom.

O pół trzeciej stoi przed lustrem w przedpokoju, poprawiając kołnierzyk bluzki. Marek, szykując się do koła matematycznego, obserwuje jej nerwowe ruchy.

Nie lubi cię, mówi nagle. Ja też.

Nie mów bzdur głaszcze syna po policzku. Potrzebuje czasu.

Nigdy nie rozumiałem, po co dorośli udają, wzrusza ramionami Marek. Patrzy na nas, jakbyśmy byli brudem pod stopami.

Grażyna nie znajduje odpowiedzi. Halina mieszka kilka kroków dalej, w sąsiednim domu w willowym osiedlu. Drzwi otwierają się natychmiast, jakby teściowa czaiła się na jej przyjście.

Wejdź, kochana. Czajnik już gotowy.

Salon lśni czystością. Antyczne meble, obrazy w drogich ramach, kolekcja porcelany wszystko krzyczy o dostatku i statusie właścicielki.

Grażyna siada na skraju kanapy, ręce złożone na kolanach. Halina nalewa herbatę do porcelanowych filiżanek, wyciąga z srebrnego talerza ciastka.

Chcesz, żeby Kacper był szczęśliwy? pyta nagle, mieszając cukier w filiżance.

Rozmowa zaczyna się od tej frazy, a w środku Grażyny coś się kurczy w przeczuciu zła.

Oczywiście, chcę odpowiada ostrożnie, czując serce przyspieszone. Wszyscy pragniemy szczęścia naszych bliskich.

Halina odłamuje kawałek ciastka srebrną widelcem, wkłada do ust i powoli przeżuwa.

Krem zostaje w kącie warg. Wyciera go serwetką i patrzy na Grażynę przenikliwym spojrzeniem.

Mój syn zasługuje na prawdziwą rodzinę mówi, nie odrywając wzroku. Jesteś miła, domowa. Ale jest problem.

Halina stawia filiżankę na spodku. Porcelana brzęczy, odbijając drżenie w Grażynie.

Oddasz dziecko do internatu, skoro nie jest od mojego syna! mówi z uśmiechem, jakby proponowała zakup chleba. Wiem wszystko.

Istnieje wspaniała, zamknięta placówka edukacyjna. Prestiżowa. Najlepsi wykładowcy, znakomity program.

Grażyna zastyga, nie mogąc uwierzyć w uszy. Nie może pojąć, iż ta kobieta o idealnej postawie i manierach mówi tak o żywym człowieku o jej synu, o Marku.

Czy żartujesz, Pani Halino? szepcze Grażyna.

Nie żartuję podsuwa jej błyszczącą ulotkę leżącą na stole. Chłopak już dorosły, ma czternaście lat. Cztery lata miną niepostrzeżenie. Kacper potrzebuje własnej rodziny, własnych dzieci. A twój chłopiec nie jest jego krwią. skrzywi się, jakby wypowiadając coś nieprzyzwoitego. Pokryję wszystkie koszty. To będzie mój prezent.

Grażyna patrzy na uśmiechniętą twarz Haliny i widzi w niej pustkę. Całkowity brak człowieczeństwa. Wstaje, czując, jak drżą kolana.

Mój syn nie wyjedzie mówi cicho, ale stanowczo. On jest częścią mojego życia. Częścią mnie.

Nie dramatyzuj skrzywi się teściowa. Jesteś rozsądną kobietą. Pomyśl o przyszłości Kacpra, o karierze, o waszej parze. Chłopiec będzie tylko przeszkodą.

Nazywa się Marek mówi Grażyna, zaciskając pięści. To mój dom. jeżeli twój syn tego nie rozumie

Mój syn jeszcze wiele nie rozumie przerywa Halina. Ale prędzej czy później zrozumie, iż cudze dziecko to ciężar. Zwłaszcza nastolatek. Nie może być prawdziwej więzi między nim a Kacprem.

Grażyna czuje, jak w gardle rośnie mdłości. Wstaje gwałtownie, rozlewając herbatę po obrusie.

Przepraszam, muszę iść.

Wbiega z domu, nie słysząc krzyków teściowej. Łzy palą oczy. Wewnątrz wszystko wrze od urazy i gniewu.

Jak mogła tak zaoferować? Jak mogła mówić o żywym dziecku jako o przeszkodzie? Niewyobrażalny ból przebił serce Grażyna nagle rozumie, iż Kacper może podzielać poglądy matki. Inaczej dlaczego była tak pewna swojej propozycji?

W domu pada na łóżko, pozwalając łzom płynąć swobodnie. Gdy wraca Kacper, opowiada drżącym głosem o rozmowie.

To niemożliwe mówi, potrząsając głową. Mama nigdy nie

Zadzwoń do niej drży głos Grażyny. Zapytaj sam. Teraz.

Kacper niechętnie wybiera numer, włączając głośny tryb.

Mamo, Grażyna opowiedziała mi o naszej rozmowie. To jakieś nieporozumienie?

Halina westchnęła w słuchawce:

Synu, to dorosła sprawa. Proponowałam rozsądne rozwiązanie. Chłopakowi będzie lepiej w specjalistycznej szkole, a wy zbudujecie prawdziwą rodzinę

Boże wyszeptał Kacper, bladejąc. Czy naprawdę to powiedziałaś?

Oczywiście, iż tak! I mam rację! ton teściowej staje się ostry. Ten chłopiec nie jest waszym! Po co tracić na niego życie? W jej głosie brzmi autentyczne niedowierzanie.

Kacper milczy chwilę, zbierając myśli. Gdy przemawia, głos jest cichy, ale zdecydowany:

Marek przestał być obcy w chwili, gdy wybrałem ciebie, Grażyno. To ważne, rozumiesz? Kochasz kobietę akceptujesz jej dziecko.

Romantyczny nonsens! wykrzykuje teściowa. Jesteś zaślepiony miłością, za rokdwa się obudzisz i zrozumiesz

Dość przerywa Kacper, a Grażyna po raz pierwszy dostrzega w nim stal, o której nie miała pojęcia. Problem nie leży w moim rozumieniu, ale w twoim.

Marek jest częścią mojej rodziny. jeżeli to dla ciebie nie do pokonania przeszkoda, lepiej dajmy sobie przerwę w kontaktach.

Nie mów tak do mnie! wykrzykuje teściowa. Jestem twoją matką! Całe życie poświęciłam

Jesteś moją matką, ale nie władczynią mojego życia mówi Kacper spokojnie, choć widać napięcie. jeżeli jeszcze raz spróbujesz usunąć Marka, zerwę z tobą wszystkie więzi. To moje ostatnie słowo.

W słuchawce zapada cisza, po czym słychać krótkie sygnały.

Przepraszam mówi Kacper, kładąc się na skraju łóżka, zasłaniając twarz dłońmi. Nie wiedziałem nie sądziłem, iż ona jest zdolna do takiego.

Grażyna siedzi obok, nie mając słów.

Myślisz, iż się uspokoi? pyta w końcu.

Kacper podnosi wzrok, pełen bólu:

Nie. To dopiero początek.

Trzy dni mijają w przytłaczającej ciszy. Halina nie pojawia się, nie dzwoni. Kacper przypomina napiętą struną rozproszony w pracy, milczący w domu.

Grażyna łapie jego winne spojrzenia, próbuje zapewnić, iż wszystko się ułoży, ale w środku rośnie niepokój.

W czwartek dzwoni telefon. Grażyna drży, widząc numer teściowej.

Musimy porozmawiać mówi sucho Halina. Wszyscy troje. Dziś wieczorem.

Nie sądzę, iż to dobry pomysł zaczyna Grażyna, ale teściowa przerywa:

Dziewczyno, chodzi o przyszłość mojego syna. albo przyjdziecie do mnie, albo jadę sama. Decydujcie.

Kacper wraca z pracy wcześniej niż zwykle. Twarz przyciemniona, pod oczami cienie.

Dzwoniła twoja matka mówi cicho Grażyna. Chce się spotkać.

Kacper kiwa:

Wiem. Dzwoniła i mówi, iż zmieniła zdanie. Że przyjmuje naszą rodzinę.

Wierzysz? patrzy na żonę.

Nie wzrusza ramionami. Ale muszę spróbować to naprawić.

Boję się o Marka szepcze Grażyna. Nie powinien słyszeć takiego.

Kacper przytula ją:

Wszystko będzie w porządku, nie dowie się.

O siódmej wieczorem stoją przed drzwiami domu Haliny. Teściowa otwiera od razu elegancka, w drogim garniturze. Nic nie zdradza ostatniego kłótni.

Proszę wejść głos jej brzmi niespodziewanie miękko. Zamówiłam kolację.

Stół ustawiony jak na bankiet. Kryształ, srebro, wino w karafce. Halina rozkłada jedzenie, siada naprzeciw.

Przesadziłam przyznaje, patrząc na syna. Matczyna troska czasem sprawia, iż mówimy straszne rzeczy. Odwraca się do Grażyny: Przepraszam, kochana. Byłam w błędzie.

Grażyna kiwa głową, nie wierząc w żadne słowo. Oczy teściowej pozostają lodowate, kalkulujące.

Dlatego kontynuuje Halina chcę naprawić swój błąd. Pamiętasz, iż mówiłam o spadku? O mieszkaniu w centrum, o domu letniskowym, o moich oszczędnościach?

Kacper marszczy brwi:

Mamo, zostawmy to na później.

Nienie, właśnie teraz podnosi rękę. Chcę zmienić testament. Na ciebie i twoje prawdziwe dzieci.

Kacper powoli odkłada widelec. W pokoju robi się chłodniej.

Czyli nie zmieniłaś zdania? szepcze.

Proponuję kompromis wzrusza ramionami Halina. Chłopiec może z wami mieszkać, jeżeli zechcesz. Ale nie poświęcaj mu swoich sił i środków. On nie jest twoim.

GrażynaWreszcie wszyscy usiedli przy stole, a cisza, w której każdy z nich odczuwał nową, nieznaną jeszcze nadzieję, rozbrzmiewała jak obietnica prawdziwej rodziny.