Obiecał, iż będzie, ale zostawił ją na lotnisku. Jego „pilny wyjazd służbowy” to był tylko kłamstwo — w rzeczywistości wylegiwał się na plaży nad Bałtykiem.

Obiecał, iż będzie, ale zamiast tego zostawił ją samą w hali lotniska. Jego pilny wyjazd służbowy okazał się kłamstwem w rzeczywistości wylegiwał się na słońcu nad morzem. Gdy walczyła ze łzami, zadzwonił telefon. Głos po drugiej stronie rozwiał ostatnie złudzenia, które jeszcze w sobie trzymała.

Weronika zawsze była świetną księgową. Skrupulatna, zwracała uwagę na szczegóły, potrafiła wyjąć maximum z każdej sytuacji. Cenne cechy w pracy, ale w domu zaczynała rozumieć były przekleństwem. Pięć lat małżeństwa nauczyło ją jednej prawdy: jej mąż, Krzysztof, przywykł, iż wszystko magicznie się układa. A ta czarodziejka to ona.

Te wakacje nad morzem były tego idealnym przykładem. To był jej pomysł, jej pieniądze i niezliczone godziny spędzone na wyszukiwaniu najlepszych lotów, rezerwacji hotelu z widokiem na morze, planowaniu wycieczek, żeby Krzysztof się nie nudził. Oczywiście, on nie zaangażował się ani trochę. Był zajęty. ZAJĘTY. W pracy, ze znajomymi, w garażu zawsze miał dobrą wymówkę, by przerzucić na Weronikę cały ciężar organizacji. A gdy już wszystko działało jak w zegarku, opowiadał kolegom z dumą, jak szaleje dla dwóch najważniejszych kobiet w jego życiu.

Weronika tylko się uśmiechała i milczała. To była jej rola. Cicha, skuteczna cień, która dbała o wygodę innych.

Ale tego dnia, w taksówce w drodze na lotnisko, coś w niej pękło. Z tyłu jej teściowa, Bronisława, już rozsiadła się jak królowa na zniszczonym tronie, zaczynając swoją litanię narzekań.

Weronika, na pewno wszystko sprawdziłaś? Nie zapomniałaś paszportów? A ubezpieczenie? Wiesz, jaki mój Krzysiek jest roztargniony, trzeba go pilnować jak oka w głowie.

Krzysztof, siedzący obok, choćby nie drgnął. Wpatrzony w telefon, udawał, iż nie słyszy. Weronika westchnęła i wymusiła w głosie spokój, którego nie czuła.

Wszystko jest w porządku, Bronisławo. Mam dokumenty, ubezpieczenie, bilety wydrukowane. Nie martw się.

Jak mam się nie martwić, skoro wszystko spoczywa na twoich barkach? burknęła Bronisława. Młodzi dziś tacy nieodpowiedzialni. Za moich czasów

Następowała lekcja, którą Weronika znała na pamięć: monolog o tym, jak kiedyś było lepiej, taniej i pewniej. Odcięła się, wpatrując w szare przedmieścia za oknem. Ogarnął ją nagły, zimny strach. Strach, iż to właśnie będzie jej życie. Niekończący się cykl dbania o wygodę innych, cicha i niewdzięczna lalka w teatrze cudzych potrzeb.

Nagle Krzysztof oderwał wzrok od telefonu.

Mamo, znowu zaczynasz? Weronika wszystko ogarnęła. Nie ma co się czepiać.

W piersi Weroniki błysnęło ciepło wdzięczności, ale gwałtownie zgasło. Jakby chcąc przeprosić matkę za chwilę obrony żony, dodał:

Moja żona to prawdziwa profesjonalistka. Zawsze wszystko świetnie organizuje. Prawda, kochanie?

*Zawsze wszystko świetnie organizuje.* Słowa kapały protekcjonalnością, która przyprawiała ją o dreszcze. Jakby to był jej jedyny talent: dbanie o wygodę innych. Jakby sama nie miała marzeń, ambicji, własnego życia.

Oczywiście odpowiedziała spiętym głosem. Jakbym miała wybór.

Chaos na lotnisku tylko pogorszył jej nastrój. Hala odlotów była wirującym tłumem kolejek, zmęczonych twarzy i płaczących dzieci. Dla Bronisławy to była nowa okazja do narzekań.

Dlaczego kolejka taka długa? Spóźnimy się! Krzysiek, ty jesteś mężczyzną, zrób coś!

Jak zwykle, Krzysztof zrzucił odpowiedzialność.

Weronika, sprawdzisz, czy jest jakieś wejście priorytetowe? Mama się denerwuje.

Weronika wiedziała, iż denerwowanie się Bronisławy rosło proporcjonalnie do jej niezadowolenia ze świata. Sprzeciw nie miał sensu. Podeszła do punktu informacyjnego i zapytała o priorytet dla osób starszych. Odpowiedź była przewidywalna: żadnych wyjątków.

Gdy wróciła, Bronisława była oburzona.

Wiedziałam! Zawsze musisz coś spieprzyć. Nie mogłaś tego wcześniej przewidzieć?

Zrobiłam, co mogłam, Bronisławo odpowiedziała Weronika, tracąc cierpliwość. Jesteśmy na czas. Kolejka jest długa. To nie moja wina.

Nie twoja wina? A czyja? To ty organizowałaś cały wyjazd!

Logika kołowa przyprawiała o zawrót głowy. Gdy wreszcie dotarli do stanowiska odprawy, wybuchła nowa awantura. Miejsca w samolocie.

Dlaczego nie lecimy business class? oburzyła się Bronisława. Marzyłam o tym całe życie!

Rezerwowałam bilety miesiące temu, Bronisławo. Business class był znacznie droższy wyjaśniła Weronika przez zaciśnięte zęby.

Droższy! Więc oszczędzasz na mnie? Po wszystkim, co dla was zrobiłam?

Krzysztof tylko wzruszył ramionami.

No, mamo. Weronika, naprawdę, nie dało się lepiej?

*Lepiej.* Czyli: wygodniej dla niego i matki. Czy ktokolwiek choć raz pomyślał, co byłoby lepiej dla niej?

Miejsce przy przejściu? ciągnęła Bronisława z przerażeniem. Nie chcę przy przejściu! Chcę przy oknie, żeby widzieć chmury!

Przykro mi, proszę pani, ale lot jest pełny. Nie ma już innych miejsc odpowiedziała zmęczona stewardesa.

Jak to nie ma? Żądam rozwiązania! Złożę skargę!

Znudzony scenami matki, Krzysztof wybrał najgorszy możliwy sposób interwencji.

Weronika, nie stój tak. Poproś grzecznie. Przecież umiesz przekonywać ludzi.

*Umiesz przekonywać.* Chodziło mu o: umiesz się płaszczyć. W tej chwili coś w Weronice pękło. Cichy, wyraźny trzask. Miała dość. Dość przekonywania, organizowania, bycia wygodnym, milczącym cieniem.

Już pytałam, Krzysztofie. Nie ma innych miejsc powiedziała suchym, zimnym głosem.

Co się z tobą dzieje? syknął. Psujesz wszystko. jeżeli nie potrafisz się zachować normalnie, to zostań w domu!

I wtedy stało się coś zupełnie niespodziewanego. Weronika spojrzała na naburmuszoną twarz Krzysztofa, zadowoloną minę Bronisławy, swoją walizkę stojącą obok i poczuła ulgę.