„Nikt mi nie wierzy, ale widziałam syna żywego we śnie!”, krzyczała zrozpaczona matka – wzięła łopatę i zaczęła kopać grób swojego dziecka

Nie rozumieją, widziałam syna żywego we śnie!, krzyczała biedna matka, ale nikt jej nie wierzył. Wzięła wtedy łopatę i zaczęła kopać grób swojego dziecka.
Zaledwie miesiąc temu ta kobieta była zupełnie inna pełna energii, silna, promienna. Po pogrzebie jedynego syna wyglądała, jakby coś wypaliło ją od środka.
Wszystko zmieniło się w kilka tygodni. Jej włosy zrobiły się siwe, dłonie drżały, wzrok był pusty. Przestała jeść, rozmawiać z sąsiadami, nie wychodziła z domu. Czas stanął w miejscu, a każdego ranka trudniej było jej wstać z łóżka.
Ale pewnej nocy wszystko się odmieniło. Śnił jej się syn. Stał przed nią nie w bieli, nie jak anioł, ale żywy. W zwykłych ubraniach, trochę przestraszony, zdezorientowany. Wziął ją za ręce i szepnął:
Mamo, ja żyję. Pomóż mi.
Obudziła się zlana zimnym potem, serce waliło jej jak młot. To nie był zwykły sen. Coś w jego głosie, w oczach całe jej wnętrze krzyczało, iż on żyje, iż jest gdzieś blisko i woła ją.
Poszła do zarządu cmentarza, potem na policję, do biegłych sądowych. Błagała o ekshumację tłumaczyła, iż widziała syna we śnie. Nikt nie traktował jej poważnie.
To żałoba mówi przez ciebie, mówili urzędnicy ze współczuciem. Potrzebujesz czasu i wsparcia, nie przekopywania grobów.
Ale czas nie pomagał. Wręcz przeciwnie każdej nocy słyszała głos syna. Każdej nocy wzywał ją.
Pewnego poranka, przed świtem, wzięła łopatę. Tę samą, którą kiedyś sadziła drzewa razem z synem. Napisała do przyjaciółki i poszła na cmentarz.
Grób nie był tak głęboki, jak myślała. Ziemia ustępowała łatwo. Kopała powoli, z trudem łapiąc oddech, z bólem w plecach ale z jakąś niemal nadludzką siłą.
Po godzinie dotarła do wieka trumny. Zatrzymała się, położyła na nim dłoń jakby słyszała oddech.
Otworzyła je. I zastygła w przerażeniu.
Trumna była pusta.
Nie było ciała. Nie było ubrań. Żadnych śladów.
Najpierw myślała, iż oszalała. Ale niedługo rozpoczęto śledztwo. Nie dało się tego dłużej ignorować. Policja przejrzała nagrania, dokumenty z sekcji, zeznania świadków pogrzebu.
Im głębiej kopano, tym dziwniejsze były odkrycia. Okazało się, iż ciało chłopca nigdy nie trafiło do kostnicy.
Dokumenty były sfałszowane. Jeden z lekarzy zrezygnował z pracy dzień po pogrzebie. A chłopca widziano ostatnio w prywatnej klinice pod miastem.
Tydzień później wyszła na jaw przerażająca prawda: chłopiec nie umarł. Był ofiarą mistyfikacji.
Cel? Wypłata ubezpieczenia na życie i zniknięcie jako część eksperymentu w zamkniętym ośrodku psychiatrycznym, prowadzonym przez firmę farmaceutyczną. Został porwany, a wszyscy uwierzyli, iż nie żyje.
Kobieta stała się bohaterką. Nie załamała się, nie pozwoliła, by żałoba zagłuszyła instynkt matki. Dzięki niej syn został odnaleziony wycieńczony, ale żywy. Teraz są znów razem.
Często powtarza:
Nie pogrzebałam syna. Pogrzebałam swój strach. A wykopałam prawdę.
I tego dnia zrozumiałem, iż czasem wiara matki jest silniejsza niż cały świat. choćby gdy wszyscy wokół myślą, iż oszalała.