Dziś znów otworzyłem zeszyt, by opisać kolejny rozdział mojego życia. Po śmierci żony czułem, iż nasz dom w Warszawie stał się pusty na zawsze. Córka, Kinga, mieszkała z rodziną w Poznaniu i rzadko przyjeżdżała. Wieczorami siadałem w ciszy, wpatrując się w zdjęcia z przeszłości. Kiedy Kinga pewnego dnia zadzwoniła i zapytała nie tylko o zdrowie, ale też o samotność, pomyślałem – może wpadną w odwiedziny. ale córka zaproponowała coś innego: wynajęcie pokoju. Jakiś znajomy, brat jej koleżanki, został bez dому po rozwodzie.
Tak w moim życiu pojawił się lokator – Kamil. Na początku wydawał się spokojny, uprzejmy. Płacił terminowo, jadł niewiele, czasem choćby częstował mnie przekąskami. Oglądaliśmy razem telewizję, rozmawialiśmy. Ale po pewnym czasie wszystko się zmieniło…
Pewnego wieczoru Kamil przyprowadził dwóch podpitech kolegów. Hałasowali, palili papierosy, śmiali się do późna. Sytuacja powtarzała się. Spróbowałem porozmawiać, ale usłyszałem: „Płacę. W umowie nie ma zakazu odwiedzin”. Potem pojawiła się jego dziewczyna, Zofia. Najpierw wpadała na herbatę, potem zaczęła zostawać na noc. Kamil zaczął sugerować zamianę pokojów. Opierałem się, ale w końcu ustąpiłem.
Pewnego ranka zobacZłem, jak Zofia smaży jajecznicę i zaprasza mnie do stołu. Kamil powiedział łagodnie: „Zostaniemy tu na razie. Blisko do pracy, a ty jesteś dobrym człowiekiem. Nie będziemy już zapraszać gości.” Zofia dodała: „A może chcecie zamieszkać na wsi? Moja ciotka ma dom w Zakopanem. Darmowy, wystarczy go doglądać.” Początkowo się obraziłem, ale w końcu zgodziłem się: „Lepiej na wsi niż w tym hotelu.”
Dom był stary, ale przytulny. Posprzątałem, naprawiłem piec z pomocą sąsiada, Jacka. Okazał się wesołym, pracowitym człowiekiem – pokazywał mi okolicę, zabierał na grzyby. Wiosną przyjechała właścicielka, Jadwiga. Przywiozła jedzenie, rozmawialiśmy. Poczęstowałem ją zupą rybną, do której dołączył Jacek. Tak to się zaczęło. Co weekend przyjeżdżała Jadwiga. Aż w końcu wszystko się odmieniło.
Gdy wróciliśmy z nią do Warszawy, by porozmawiać o lokatorach, drzwi otworzyła Zofia – z wyraźnie zaokrąglonym brzuchem. „Wzięliśmy ślub z Kamilem” – powiedziała. Jadwiga, wymieniając ze mną spojrzenie, odparła: „Przenieście się do mojego mieszkania, a my zostaniemy tutaj.” Kamil nie rozumiał, a ja dodałem: „Też postanowiliśmy się pobrać. Nam też potrzeba ciepła.”
Wkrótce urodził się chłopiec. Jadwiga przeszła na emeryturę, pomagała z wnukiem, a w wolnych chwilach wracaliśmy do Zakopanego. Dom odnowiliśmy, czekając na odwiedziny rodziny. Jacek zrobił drewnianą kołyskę. Tak z przypadkowego sąsiedztwa wyrosła prawdziwa rodzina. Życie potrafi zaskakiwać – wystarczy tylko nie zamykać serca.
