Dzisiaj przeglądaliśmy zdjęcia w telefonie — setki wspomnień, wakacje, święta, codzienność. Wydawałoby się, zwykłe sprzątanie w galerii. Ale gdy natrafiłam na jedno z nich, serce ścisnęło się boleśnie. Na ekranie uśmiechnięty mój mąż, elegancki, z kieliszkiem szampana… na ślubie swojej siostry. Sam. Bez mnie. Minęły cztery lata, a ja znów poczułam się tak samo — jak intruz, jak ktoś niepotrzebny, wymazany z tej historii.
Wtedy dopiero co wzięliśmy ślub. Po pięciu latach związku zdecydowaliśmy się na skromną uroczystość — bez wystawności, ale z ogromną miłością. Wiedziałam, iż rodzina męża jest liczna, wielu krewnych znałam tylko z opowieści. Z najbliższymi — rodzicami, babcią i dwiema siostrami — widywałam się od święta, wymieniając uprzejmości przy stole. Jedyną osobą, z którą zbudowałam więź, była teściowa. Dzwoniła czasem, pytała, jak się mamy, zapraszała na herbatę.
Kilka miesięcy po naszym ślubie okazało się, iż starsza siostra męża też wychodzi za mąż. Dowiedziałam się o tym od teściowej. Wspomniała też, by pomyśleć o prezencie — uznaliśmy więc z mężem, iż damy im kopertę z gotówką, jak to u nas bywa. Słyszeliśmy o każdym szczególe przygotowań: restauracja wybrana, suknia kupiona, zaproszenia wydrukowane, choćby upominki dla gości gotowe. „Wkrótce dostaniecie swoje zaproszenie” — powiedziała teściowa z uśmiechem.
I w końcu nadeszło — z imieniem mojego męża. Tylko jego. Mnie tam nie było.
Przeczytałam je dziesięć razy. Żadnej pomyłki. Jego nazwisko. Bez mojego. Bez „z małżonką”. Bez „będzie nam miło gościć was oboje”. Po prostu on. Sam.
Zabolało. Strasznie. W końcu nie jestem obcą osobą, nie byle kim — jestem jego żoną. Może nie przyjaźniłam się z jego siostrą, ale nigdy nie było między nami nieporozumień. Uczestniczyłam we wszystkich rodzinnych spotkaniach, wręczałam prezenty, dzwoniłam z życzeniami. Przyjęłam ich rodzinę z otwartym sercem. A teraz — jakbym dla nich nie istniała.
Mąż od razu zauważył mój smutek i zadzwonił do siostry. Jej odpowiedź zbiła mnie z nóg: „Ciebie zaprosiłam, bo jesteś moim bratem. A jej prawie nie znam. Po co mi ona na ślubie?”. Jakbym nie była częścią jego życia. Jakby między nami nie było nic. Formalnie — to jej prawo decydować o gościach. Ale czy po ludzku to w porządku?
Na naszym weselu bawiła się jak szalona. Piła, śmiała się, tańczyła, jakby należała do rodziny. A teraz — „nie chcę jej widzieć”. I tyle.
Mąż poważnie rozważał, żeby nie iść. Ale ja nie pozwoliłam. „To twoja siostra. Jej wielki dzień. Musisz tam być. A ja… dam radę. I tak nie mamy z kim zostawić dziecka”. Poszedł. Bez radości, ale poszedł.
Wrócił późno, w milczeniu. Nie pytałam, on nie opowiadał. Zawisła między nami cisza. Nigdy nie kłóciliśmy się o jego rodzinę, ale ta rana nigdy się nie zagoiła. I choć wiele się od tamtej pory zmieniło, niby wszystko już przeszło… a jednak, gdy znów widzę to zdjęcie, czuję się jak obca.
Teraz wiem, iż nie chodziło o sam ślub. Chodziło o to, iż mnie wymazano. Nie zauważono. Nie uznano za ważną. A przecież szacunek zaczyna się od drobiazgów. Od tego, by nie stawiać kogoś w roli „niechcianego” w cudzym albumie rodzinnym.
I chyba właśnie tego nie potrafię wybaczyć. Nie siostrze męża. Tylko sobie — za to, iż wtedy uśmiechnęłam się i powiedziałam: „Nic się nie stało. Idź”.
