„Na wesele szwagierki mnie nie zaprosili”: historia, której nie potrafię zapomnieć od czterech lat
Dziś każdy z nas ma całe życie w telefonie – setki, tysiące zdjęć: podróże, święta, codzienność. Także ja z mężem postanowiliśmy niedawno uporządkować nasze albumy, posegregować, podpisać. Wydawałoby się, nic nadzwyczajnego – ale gdy natknąłem się na jedno zdjęcie, serce mi się ścisnęło. Na ekranie – mój mąż, roześmiany, odświętny, z kieliszkiem szampana… na ślubie swojej siostry. Sam. Beze mnie. I choć minęły już cztery lata, znów poczułem się tak, jak tamtego wieczoru: niepotrzebny, obcy, jakby wymazany.
Wtedy właśnie się pobraliśmy. Po pięciu latach związku wzięliśmy cichy ślub, bez hucznego wesela, ale z ogromną miłością. Wiedziałem, iż mąż ma dużą rodzinę, wielu krewnych choćby nie widziałem na oczy – znałem ich tylko z opowieści. Z najbliższymi – matką, ojcem, babcią i dwiema siostrami – byłem coś niecoś zaznajomiony. Nie łączyły nas bliskie relacje, widywaliśmy się tylko od święta, prowadząc neutralne rozmowy przy stole. Jedyną osobą, z którą naprawdę złapałem kontakt, była teściowa. Dzwoniła czasem, pytała, jak się mamy, zapraszała na herbatę.
Kilka miesięcy po naszym ślubie okazało się, iż starsza siostra męża też wychodzi za mąż. Powiedziała mi o tym teściowa. Wspomniała też mimochodem, iż warto pomyśleć o prezencie – więc z mężem uzgodniliśmy, iż damy kopertę z pieniędzmi, jak to zwykle bywa. O przygotowaniach do ślubu słyszeliśmy wszystko: restauracja już zarezerwowana, suknia wybrana, zaproszenia wydrukowane, choćby upominki dla gości kupione. „Wkrótce dostaniecie zaproszenie” – powiedziała teściowa z uśmiechem.
I przyszło – na imię mojego męża. Tylko jego. Mnie w nim nie było.
Przeczytałem je dziesięć razy. Żadnej pomyłki. Imię męża. Bez wzmianki o moim nazwisku. Bez „z małżonkiem”. Bez „będziemy szczęśliwi, widząc was razem”. Po prostu on. Sam.
Zabolało. Bardzo. W końcu nie jestem obcym człowiekiem, nie byle kim, jestem jego mężem. Może nie jestem najlepszym kumplem jego siostry, ale nigdy nie mieliśmy konfliktów. Byłem na wszystkich rodzinnych imprezach, przynosiłem prezenty, dzwoniłem z życzeniami. Szczerze i z sercem przyjmowałem jego rodzinę. A teraz – jakbym w ogóle nie istniał.
Mąż od razu zrozumiał, iż jest mi smutno, i zadzwonił do siostry. Odpowiedź była szokująca: „Ciebie zaprosiłam, bo jesteś moim bratem. A jego prawie nie znam. Po co mi on na weselu?”. Jakbym nie był częścią jego życia. Jakby między nami nie było nic. Ślub – jej święto, ma prawo wybierać gości. Formalnie – tak. Ale czy po ludzku – czy tak się postępuje?
Na naszym weselu bawiła się na całego. Piła, śmiała się, tańczyła jak u siebie. A teraz – „nie chcę go widzieć”. I tyle.
Mąż poważnie zastanawiał się, czy w ogóle iść. Ale nie pozwoliłem. „To twoja siostra. To jej dzień. Musisz być przy niej. A ja… jakoś to zniosę. I tak nie mamy z kim zostawić syna”. Poszedł. Bez radości, bez entuzjazmu, ale poszedł.
Wrócił późno, w milczeniu. Nie pytałem, on nie opowiadał. Zawisła między nami cisza. Nigdy się nie kłóciliśmy o jego rodzinę, ale ta rana pozostała niezabliźniona. Choć od tamtej pory wiele się zmieniło i niby wszystko poszło w zapomnienie, teraz znowu widzę to zdjęcie – i znowu czuję się obco.
Dziś rozumiem, iż chodziło nie tylko o wesele. Ale o to, iż po prostu mnie wymazali. Nie zauważyli. Nie uznali za ważnego. A przecież szacunek zaczyna się od drobiazgów. Od tego, by nie stawiać człowieka w roli „tego zbędnego” w cudzym rodzinnym albumie.
I chyba właśnie tego nie potrafię wybaczyć. Nie siostrze męża. Sobie – za to, iż wtedy się uśmiechnąłem i powiedziałem: „Nic się nie stało. Idź”.
