Nie pasujesz tu drwił z mamy w business class. Wtedy głos kapitana sprawił, iż jego uśmieszek zniknął.
Łukasz Nowak żył w przekonaniu, iż kontroluje wszystko. Harmonogramy. Spotkania. Każdy szczegół, który mógłby go spowolnić.
Tego ranka, wsiadając do samolotu do Warszawy, czuł satysfakcję, widząc swoje nazwisko na karcie pokładowej miejsce 4A w business class, z wystarczająco dużo miejsca na laptopa, notatki i trzygodzinną wideokonferencję z inwestorami z Tokio.
Idealnie.
Włożył bagaż, zdjął marynarkę i zaczął rozkładać swoją małą, podróżną twierdzę: laptop, ładowarki, dokumenty, długopis, telefon w trybie nie przeszkadzać. W jego głowie nic nie mogło zakłócić skupienia.
Aż nagle ciszę przerwał szmer.
Dziecięce głosy.
Łukasz spojrzał w stronę przejścia i zobaczył *ją*. Młodą kobietę, może trzydziestkę, włosy związane w kucyk, w wyblakłej bluzce i znoszonych dżinsach. Jedną ręką trzymała bagaż podręczny, drugą prowadziła małego chłopca ściskającego pluszowego królika. Za nimi szła dziewczynka, około dwunastu lat, ze słuchawkami na szyi, i kolejny chłopiec, może dziewięcioletni, wlókł za sobą plecak z superbohaterem.
Łukasz szybkim spojrzeniem sprawdził numery miejsc na ich kartach pokładowych, gdy zatrzymali się obok niego. Rząd 4. *Jego* rząd.
Nie próbował choćby ukryć irytacji.
NIE WYGLĄDASZ NA KOGOŚ, KTO POWINIEN TU SIEDZIEĆ powiedział płasko, przesuwając wzrokiem po jej ubraniach, a potem po dzieciach.
Kobieta Agnieszka mrugnęła, zaskoczona. Zanim zdążyła odpowiedzieć, pojawiła się stewardesa z profesjonalnym uśmiechem.
Proszę pana, to pani Agnieszka Kowalska z dziećmi. Mają poprawne miejsca.
Łukasz pochylił się w jej stronę. Słuchaj, mam międzynarodowe spotkanie w trakcie lotu stawka to miliony. Nie mogę pracować w otoczeniu kredek i płaczu.
Uśmiech stewardesy nieco zbladł, choć głos pozostał spokojny. Proszę pana, zapłacili za te miejsca, tak jak wszyscy.
Agnieszka odezwała się wtedy, cicho, ale stanowczo. W porządku. jeżeli ktoś chce się z nami zamienić, nie mamy nic przeciwko.
Stewardesa pokręciła głową. Nie, proszę pani. Pani i dzieci macie pełne prawo tu być. jeżeli komuś to przeszkadza, może sam się przenieść.
Łukasz westchnął przesadnie, wbijając się w fotel i wkładając AirPodsy. W porządku.
Agnieszka pomogła dzieciom usadowić się. Najmłodszy, Tomek, dostał miejsce przy oknie, by mógł przykleić nos do szyby. Staś, średni, usiadł obok matki, a Zosia, najstarsza, wsunęła się na środkowe miejsce z godnością, na jaką stać tylko dwunastolatkę.
Łukasz tymczasem zerkał na ich znoszone ubrania i wytarte buty. *Wygrać w jakimś konkursie*, pomyślał. *Albo wydać ostatnie grosze na marzenie*.
Silniki zawarczały. Gdy samolot oderwał się od ziemi, Tomek pisnął: Mamo! Patrz! Latamy!
Kilku pasażerów uśmiechnęło się na dźwięk jego radości. Łukasz nie należał do nich.
Wyjął jednego AirPodsa. Czy możesz *proszę* przypilnować dzieci? Zaraz zaczynam połączenie. To nie plac zabaw.
Agnieszka odwróciła się, przepraszająco. Oczywiście. Dzieci, mówimy cicho, dobrze?
I przez następną godzinę utrzymywała je w spokoju książki z łamigłówkami dla Stasia, kolorowanki dla Zosi, cicha opowieść o latarni morskiej dla Tomka.
Łukasz ledwo to zauważył. Był zbyt zajęty pochylaniem się nad kamerą, gadając o prognozach marży i kwartalnych rozliczeniach, rozkładając próbki tkanin na stoliku kaszmir, jedwab, tweed, ułożone jak trofea. Wspominał Mediolan i Paryż, jakby to były jego prywatne podwórka.
Gdy w końcu skończył połączenie, Agnieszka spojrzała na próbki. Przepraszam powiedziała uprzejmie czy zajmuje się pan branżą tekstylną?
Łukasz uśmiechnął się z wyższością. Tak. Nowak Fashion. Właśnie podpisaliśmy międzynarodową umowę licencyjną. Nie iż pani by to zrozumiała.
Agnieszka skinęła powoli. Prowadzę mały butik w Poznaniu.
Rozległo się ciche prychnięcie. Butik? To wyjaśnia *styl*. Projektanci, z którymi pracujemy, pokazują kolekcje w Mediolanie. Nie na targach.
Jej głos pozostał spokojny. Podobał mi się pana granatowy wzór w kratę. Przypomniał mi projekt, który mój mąż robił jakiś czas temu.
Łukasz przewrócił oczami. Oczywiście. Może kiedyś wam się uda dołączyć do wielkiej ligi. Na razie trzymajcie się pchlich targów.
Palce Agnieszki zacisnęły się na poręczy, ale nie odpowiedziała. Tylko wzięła za rękę Tomka, potem Stasia, potem Zosię jakby przypominając sobie, co jest ważne.
Gdy samolot był już nad Warszawą, rozległ się głos kapitana:
Szanowni państwo, witamy na lotnisku Chopina. Zaczynamy podejście do lądowania. Proszę zająć miejsca i zapiąć pasy.
Łukasz schował laptopa, zadowolony, iż dzień potoczył się zgodnie z planem.
A potem kapitan przemówił ponownie, tym razem cieplej:
Zanim wylądujemy, chciałbym powiedzieć coś osobiście. Dziękuję wszystkim za podróż z nami ale szczególnie jednej pasażerce: mojej żonie, Agnieszce Kowalskiej, i naszym trzem wspaniałym dzieciom, za to, iż ich pierwszy lot ze mną był tak wyjątkowy.
W kabinie rozległy się westchnienia i uśmiechy. Pasażerowie odwracali się w stronę Agnieszki, ich twarze mięknąc w uznaniu.
Łukasz zastygł.
Jak większość z państwa wie kontynuował kapitan latam od dziewiętnastu lat, ale nigdy z rodziną na pokładzie. Moja żona trzymała nasz dom w całości, gdy ja byłem tysiące kilometrów stąd. A dziś, po raz pierwszy, są tu dzieląc ze mną niebo.
Stewardesa, która wcześniej rozmawiała z Łukaszem, przemknęła obok jego miejsca, uśmiechając się z satysfakcją. Należy tu bardziej niż k
