Nie przynoś nic powiedziała moja synowa, a potem próbowała upokorzyć mnie na swoim przyjęciu z okazji Dnia Niepodległości
Mówią, iż święta zbliżają rodziny. Tamto Święto Niepodległości prawie nas poróżniło.
Tydzień przed uroczystością zadzwoniła do mnie Kasia. Moja synowa rzadko dzwoniła bez powodu.
Cześć, mamo! jej głos był słodki jak miód, ale czułem, iż coś się za tym kryje. Jak drut kolczasty owinięty aksamitem.
Dzwonię w sprawie Święta Niepodległości ciągnęła. Robimy coroczne grillowanie i chcę, żebyś w tym roku przyszła jako gość.
Jako gość. Nigdy nie byłam tylko gościem na rodzinnym święcie.
Brzmi miło odparłem ostrożnie.
Roześmiała się lekko. I mówię poważnie nie przynoś nic. Po prostu przyjdź i baw się dobrze.
Zawahałem się. choćby moich jajek faszerowanych? Albo szarlotki?
Nie odpowiedziała stanowczo. choćby paczki chipsów. Będę obrażona, jeżeli coś przyniesiesz.
Powtórzyła to przed rozłączeniem. Następnego dnia dostałem jeszcze SMS-a:
Pamiętaj w tym roku absolutnie nic nie przynoś. Obiecujesz?
Wtedy już zrozumiałem. Nie chciała mojego jedzenia. Nie chciała mojego wkładu.
Próbowałem się przekonać, iż to nie ma znaczenia. Mogę usiąść, zrelaksować się i cieszyć dniem. Ale im bliżej święta, tym bardziej czułem niepokój.
Prawda? Moje ręce nie są przyzwyczajone do przychodzenia z pustymi rękami. Gotowanie to mój sposób okazywania miłości. Przynoszenie czegoś to mój sposób na powiedzenie: Cieszę się, iż tu jestem.
Więc w dniu przyjęcia spakowałem małą torebkę z drobnymi zabawkami dla wnuków plastikowymi mikrofonami ozdobionymi biało-czerwonymi flagami. To przecież nie liczyło się jako przynoszenie czegoś. Tylko miłość dziadka owinięta w bibułkę.
Ubrałem biało-czerwoną koszulę, ułożyłem włosy i skropiłem się wodą. W lustrze wyglądałem odświętnie i pełen nadziei.
Kiedy dotarłem na miejsce, w ogrodzie wrzało dzieci biegały przez zraszacze, unosił się aromat grilla, a na płocie powiewały biało-czerwone flagi.
Wszedłem z otwartym sercem i pustymi rękami dokładnie jak kazano.
Wtedy to zauważyłem.
Każda kobieta na przyjęciu coś przyniosła.
Na stole stała szarlotka, fasolka po bretońsku w garnku, muffiny ułożone jak flaga. choćby Magda, która przypala wodę, zrobiła sałatkę jarzynową w narodowych barwach.
Stałem tak, ściskając torebkę z zabawkami jak koło ratunkowe, nagle czując się bardziej jak intruz niż członek rodziny.
Wtedy Kasia mnie zauważyła.
Podeszła z kieliszkiem wina, zbyt szeroko się uśmiechając.
O, patrzcie, że
