Babcia Wanda spędziła większość życia w spokojnej dzielnicy na obrzeżach Łodzi. Po śmierci męża została sama w dwupokojowym mieszkaniu, które kiedyś odziedziczyła po swojej matce. Rodzice jej wnuków byli wiecznie zajęci własnymi sprawami — ciągle gdzieś wyjeżdżali lub pracowali do późna, więc młodszą wnuczkę, Zosię, często zostawiali pod opieką babci.
Starszy wnuk, Kacper, od zawsze był oczkiem w głowie rodziny. Kupowano mu najlepsze zabawki, zapisywano na zajęcia dodatkowe, a później opłacili mu prestiżowe studia. Zosia była cieniem — nie marudziła, nie domagała się uwagi, gwałtownie stała się samodzielna. Uczyła się, pracowała, wynajmowała pokój i nigdy nikogo o nic nie prosiła. Jedyną osobą, która naprawdę ją ogrzewała swoją obecnością, była babcia Wanda.
Zosia odwiedzała babcię prawie co tydzień — po pracy, w weekendy, w każdej pogodzie. Raz przynosiła zakupy, raz leki, a czasem po prostu wpadała na herbatę i pogawędkę. I właśnie podczas jednego z takich zwykłych wieczorów babcia Wanda powitała ją w milczeniu, z kamienną twarzą.
— Po co tak często do mnie przychodzisz, Zocha? — zapytała, wpatrując się w telewizor. — Może chcesz tylko moje mieszkanie?
Zosia, która właśnie myła podłogę w przedpokoju, zastygła.
— Babciu, co ty opowiadasz? Jakie mieszkanie? Obiecałam ci zupę — może zrobimy klopsiki na parze?
Babcia prychnęła, ale nie odpowiedziała. Zosia uśmiechnęła się, jak zwykle schowała urazę i poszła do kuchni. Postawiła czajnik, wyjęła ulubione babcine masło czekoladowe i zabrała się za gotowanie.
Po kilku minutach babcia weszła i rzuciła słowa, które ścisnęły Zosię w środku:
— Wiesz co, mieszkanie już przepisałam na Kacpra. Więc nie ma sensu się wysilać. I tak nic nie dostaniesz.
Zosia wyprostowała się, otarła ręce i spokojnie odparła:
— I dobrze. Nie przychodzę tu dla mieszkania. Jesteś mi bliska, wychowałaś mnie, a teraz ja się o ciebie troszczę. Mieszkanie to tylko ściany.
Babcia milczała. Niepokój i niepewność pojawiły się w jej spojrzeniu. Wypiły herbatę, pogadały o ulubionym serialu babci i więcej tego wieczoru nie wracał do tematu mieszkania.
Kilka dni później Zosia odebrała telefon od brata. Wrzeszczał, oskarżając ją, iż „przekupiła” babcię i namówiła ją na przepisanie mieszkania.
— Jesteś taka sama jak wszyscy! — ryczał. — Nie chcę cię znać!
Zaraz potem zadzwoniła matka. Ta sama piosenka: „Jak mogłaś tak postąpić? To nasz rodzinny dom!” Zosia, zupełnie zdezorientowana, odłożyła słuchawkę i poszła do babci.
— Babciu, o co chodzi? — zapytała spokojnie. — Kacper twierdzi, iż przepisałaś mieszkanie na mnie. Nic nie rozumiem. Znam prawnika, jeżeli trzeba — pomoże. Ale powiedz szczerze: coś załatwiłaś?
Babcia powoli usiadła, westchnęła i wyznała prawdę. Przestraszyły ją plotki sąsiadek o tym, jak rodzina „dba” o starszych tylko dla spadku. Postanowiła więc sprawdzić, jak zachowają się wnuki. Zosi powiedziała, iż mieszkanie należy do Kacpra. A Kacprowi — iż do Zosi.
— No i zobaczyłam, kto jest kim — powiedziała ze smutkiem. — Ty, Zocho, jak zawsze, pozostałaś dobra i wierna. A twój brat… cóż, sam widzisz, jak zareagował.
Zosia tylko pokręciła głową. Nie była zła. Po prostu stało się jasne, gdzie jest prawdziwa miłość, a gdzie interes.
Babcia zaproponowała, żeby się do niej wprowadziła, skoro teraz mieszkanie formalnie należy do niej. Ale Zosia odmówiła.
— Przywykłaś do spokoju, babciu. A ja żyję w biegu — praca, znajomi, życie. Zostawmy wszystko tak, jak jest. Będę przychodzić, jak zawsze. Mieszkanie to nie wszystko.
Od tamtej pory nic się nie zmieniło. Zosia wciąż odwiedza babcię, przynosi jej ulubione przysmaki, ogląda z nią seriale i po prostu daje ciepło. A babcia wie: jej wnuczka to jedyna osoba, dla której naprawdę się liczy. Nie przez metraż. Tylko z miłości.
