"Musisz wyjść, bo moja córka przyjeżdża": Ona nie chce cię widzieć, powiedział mi mąż

Zdjęcie: kobieta, screen Youtube @DetectiveTVSeries

Stałam w kuchni, mieszając herbatę, kiedy usłyszałam te słowa. Uderzyły mnie z siłą, jakby ktoś nagle odciął mi tlen. Przestałam mieszać, ręka drgnęła, a łyżeczka z cichym stukotem opadła na stół. Spojrzałam na męża, próbując zrozumieć, czy naprawdę powiedział to, co usłyszałam.

– Co? – wydusiłam, jakby chciała go prosić, żeby to powtórzył, by może wyjaśnił, iż to jakiś żart.

Jego spojrzenie było twarde, bez emocji. Już to widziałam wcześniej, za każdym razem, gdy chodziło o jego córkę. Zawsze była na pierwszym miejscu, niezależnie od sytuacji. Nigdy nie próbował ukrywać, iż jej zdanie, jej uczucia są dla niego ważniejsze niż cokolwiek innego.

– Ona nie chce cię widzieć – powtórzył spokojnie, jakby mówił o czymś oczywistym, o czymś, czego powinnam była się spodziewać. – Dlatego musisz wyjść z domu na czas jej wizyty.

Czułam, jakby ktoś wylał na mnie wiadro zimnej wody. Przecież to był też mój dom. To miejsce, które budowaliśmy razem przez ostatnie lata. Jakim prawem miałam nagle "zniknąć", tylko dlatego, iż jego dorosła córka, która przyjeżdżała raz na jakiś czas, nie chciała mnie widzieć?

Nie mogłam tego pojąć. Przez wszystkie te lata starałam się być dla niej kimś ważnym, starałam się nawiązać z nią relację. Ale ona zawsze trzymała mnie na dystans, jakby od samego początku wiedziała, iż nigdy nie zaakceptuje mnie jako części swojego życia. Zawsze byłam dla niej kimś obcym, intruzem w jej rodzinie.

Ale nie spodziewałam się, iż mój własny mąż stanie po jej stronie, zmuszając mnie do opuszczenia domu. To, co powiedział, było jak ostateczna zdrada.

– Chcesz, żebym wyszła? – zapytałam, próbując powstrzymać drżenie w głosie. – Zostawiła nasz dom tylko dlatego, iż ona tego chce?

– Nie chodzi o to, co ja chcę – odpowiedział chłodno. – Chodzi o to, co będzie dla niej najlepsze. Ona jest moją córką.

Poczułam, jak moje serce pęka na pół. Przez wszystkie te lata próbowałam zbudować z nim rodzinę, stworzyć coś trwałego. A teraz okazało się, iż w jego oczach byłam kimś mniej ważnym. Moje potrzeby, moje uczucia – wszystko to mogło zostać odrzucone na bok, byleby jego córka czuła się komfortowo.

Zaczęłam zbierać swoje rzeczy, czując, jak każda sekunda ciągnie się w nieskończoność. Każdy ruch wydawał się cięższy, jakby moje ciało opierało się przed wykonaniem tego, czego oczekiwał. Mój własny dom, który miał być miejscem bezpieczeństwa, stał się teraz miejscem, z którego zostałam wygnana.

W drzwiach, tuż przed wyjściem, odwróciłam się i spojrzałam na niego. Chciałam zobaczyć w jego oczach choć cień wahania, żal, iż mnie tak traktuje. Ale tam była tylko obojętność.

– To już nie jest nasz dom, prawda? – zapytałam cicho.

Nie odpowiedział. Nie musiał. Jego milczenie powiedziało wszystko.

Wyszłam, zamykając za sobą drzwi, i poczułam, jak moje życie, które znałam, rozpadło się na tysiące kawałków. Wtedy zrozumiałam, iż nie chodziło tylko o jego córkę. Chodziło o to, iż nigdy nie byłam dla niego na pierwszym miejscu. Byłam tylko tłem dla jego życia, dodatkiem do relacji, którą już miał z kimś innym.

I tego dnia, na progu naszego wspólnego domu, postanowiłam, iż nigdy więcej nie będę drugim wyborem.