Gdy zgodziłam się, żeby teściowa miała klucze do naszego mieszkania, choćby mi do głowy nie przyszło, iż to może stać się problemem. Dopiero co wzięliśmy ślub, pełni zapału i nadziei, zaczynaliśmy wspólne życie od nowa, wierząc, iż wszystko będzie dobrze, po ludzku, po rodzinnemu.
Mój mąż, Krzysztof, powiedział wtedy:
— Niech mama ma duplikat. Tak na wszelki wypadek. Może kwiatki podleje, paczkę odbierze…
Kiwnęłam głową. Chciałam pokazać, iż ufam, iż nie jestem z tych synowych, które od razu stawiają mury. Chciałam być otwarta, elastyczna, nowoczesna.
Na początku było dokładnie tak, jak mówił. Teściowa pojawiała się rzadko, zawsze uprzedzała, przynosiła ogórki kiszone, sernik, świeże bułeczki. Uśmiechała się, pytała, czy czegoś nie potrzebujemy. Myślałam sobie: „Niech będzie, ważne, iż chce się zatroszczyć, a ja wytrzymam”. choćby szczerze się uśmiechałam w odpowiedzi — z chęci bycia dobrą.
Z każdym miesiącem te wizyty stawały się jednak mniej przypadkowe, bardziej natrętne. W końcu przestała dzwonić przed przyjściem. Po prostu przekręcała klucz w zamku — i wchodziła. Kilka razy obudził mnie dźwięk garnków — teściowa była już w kuchni, smażyła coś, stukała, hałasowała. Pewnego razu wyszłam z sypialni w szlafroku, nieumyta, i zastałam ją z kubkiem herbaty na mojej sofie.
— Upiekłam jabłecznik, to sobie przyniosłam. Masz, poczęstuj się! — rzekła, jakby nigdy nic.
Milczałam. Znów. Bo „to przecież mama”, bo „ona ma dobre serce”, bo „tak się nie robi”. Mówiłam mężowi:
— Może byśmy z nią jakoś porozmawiali?…
A on machał ręką:
— No co ty, nie dramatyzuj. Mamy już takie są. Robi to w dobrej wierze…
A we mnie narastał niepokój. Bo z każdą jej wizytą moja przestrzeń kurczyła się coraz bardziej. Zaczęła układać słoiki w szafkach po swojemu, wyrzuciła moje stare przyprawy, mówiąc: „To już dawno przeterminowane”. Przyniosła swoje ręczniki — „tak mi wygodniej” — a potem choćby kosmetyki: krem, szczotkę, pastę do zębów. Jakby to było też jej mieszkanie.
Czułam, jak tracę nie tylko spokój, ale i siebie. Miejsce, które miało być naszym rodzinnym gniazdem, zamieniało się w jej dodatkowe terytorium. Stałam się lokatorką we własnym domu. A Krzysztof — wciąż z tym samym miękkim spojrzeniem: „No, mamie nie wypada odmówić…”
Przełom nastąpił w sobotę. Obudziłam się wcześnie, zaparzyłam kawę, usiadłam w szlafroku przy oknie i pomyślałam: „W końcu cisza, można po prostu być sobą”. Właśnie uniosłam kubek — gdy usłyszałam zgrzyt zamka. Znów przyszła.
— Cześć! — zawołała teściowa, przechodząc obok mnie z siatką. — Pomyślałam, iż mój placek ci się przyda. Zaraz podgrzeję kawałek!
Ale ja nie chciałam placka. Nie chciałam wizyt, troski, jej głosów i zapachów. Chciałam ciszy. Chciałam — po raz pierwszy od dawna — wolności decydowania, kto i kiedy może przekroczyć próg mojego domu.
Tego samego wieczoru zebrałam się na odwagę. Zadzwoniłam do niej:
— Danuto… Proszę, oddaj klucz. To naprawdę dla mnie ważne.
W słuchawce zawisła cisza. Wreszcie odpowiedziała cichym, ukłutym głosem:
— Myślałam, iż mi ufasz…
Ale ja się już nie tłumaczyłam. Bo pierwszy raz od dawna zrobiłam krok nie dla kogoś — tylko dla siebie.
Następnego dnia wręczyła mi klucze. Patrzyła z urazą, z niedowierzaniem, z chłodem. Ale ja, pierwszy raz patrząc jej prosto w oczy, zrozumiałam — granica została postawiona. I nie pozwolę jej przekroczyć.
Teraz, gdy wracam z pracy i sama otwieram drzwi, wiem: w domu czeka na mnie tylko cisza. Tylko moje rzeczy stoją tam, gdzie je zostawiłam. Mój kubek w kuchni. Moja muzyka w głośniku. Moje życie — bez naruszeń i nieproszonych gości.
Tak, było mi przykro. Ale zrozumiałam: miłość nie usprawiedliwia wtargnięcia. choćby najbliżsi powinni rozumieć, iż każdy ma swoje terytorium. W końcu znów czuję: to mój dom. A ja — gospodyni. I to uczucie jest warte wszystkiego.
