Moje dzieci o mnie nie pamiętają. Powiedziałam im wprost: albo zaczynają pomagać, albo sprzedaję wszystko i przeprowadzam się do domu opieki.
Jestem zmęczona. Zmęczona do bólu w kościach, do łez w środku, do bezsennych nocy. Moje dorosłe dzieci zachowują się, jakbym dla nich już nie istniała. Dałam im wszystko – swoją młodość, zdrowie, miłość, a one choćby nie zapytają, jak się czuję. Postawiłam ultimatum: albo wezmą odpowiedzialność za swoją matkę, albo sprzedam mieszkania i przeniosę się do prywatnego domu seniora. Będę miała ciszę, opiekę i zero rozczarowań.
Z mężem poświęciliśmy życie dla dzieci. Dla syna i córki odmawialiśmy sobie wszystkiego. Najlepsi korepetytorzy, prestiżowe uczelnie, zagraniczne wyjazdy, drogi sprzęt – to wszystko kupiliśmy za nasze ciężko zarobione pieniądze. Myślałam, iż tworzymy idealną rodzinę. Może zbyt ich rozpieszczaliśmy. Ale czy można kochać inaczej, gdy dzieci są całym światem?
Gdy Kinga wyszła za mąż i zaszła w ciążę, mój mąż nagle odszedł. Po prostu nie obudził się pewnego ranka. Ten cios do dziś mnie łamie, ale starałam się trzymać – córka potrzebowała wsparcia. Oddałam jej mieszkanie po moich rodzicach. Gdy żenił się syn, przekazałam mu kawalerkę po teściowej. Mieli dach nad głową, ale nie spieszyłam się z darowiznami. Chciałam zobaczyć, jak się zachowają.
Pracowałam do 74 lat – dłużej niż wielu młodych. Choć mogłam przejść na emeryturę wcześniej. Ciągle coś: wnuki, wydatki, remonty u dzieci. Aż w końcu padłam. Nogi odmawiają posłuszeństwa, dłonie drżą. A pomoc? Żadnej.
Wnuk córki poszedł do szkoły. Syn ma niemowlę. Starszym wnukiem opiekowałam się od urodzenia, ale młodszego choćby nie wzięłam na ręce. Nikt nie zapytał, czy potrzebuję pomocy. A ja potrzebowałam. Dzwoniłam, prosiłam: zróbcie zakupy, pomóżcie w domu. Zawsze ta sama odpowiedź: „nie mamy czasu”, „teraz nie”, „mamy swoje sprawy”.
Widywaliśmy się tylko od święta. Resztę czasu radziłam sobie sama. Aż pewnego dnia upadłam w kuchni i nie mogłam wstać. Leżałam na podłodze, aż sąsiadka mnie znalazła i wezwała karetkę. W szpitalu spędziłam pięć dni. Ani syn, ani córka nie przyjechali. „Pracujemy” – powiedzieli. Gdy prosiłam, żeby mnie zabrali, Kinga zasugerowała taksówkę. Wtedy zrozumiałam: to koniec.
Po wyjściu ze szpitala poszłam do opieki społecznej. Dowiedziałam się o dobrych domach seniora, kosztach, formalnościach. Nie zamierzam umierać w samotności, tam, gdzie nikt na mnie nie czeka.
Gdy dzieci w końcu zajrzały, powiedziałam: jeżeli nie zmienicie postawy, sprzedam oba mieszkania i działkę. Pieniędzy starczy na godne życie w opiece. A wy radźcie sobie sami.
„Szantażujesz nas?” – warknęła Kinga. „Mamy kredyty, dzieci, długi, a ty myślisz tylko o sobie!”.
Tak, myślę. Bo nikt inny o mnie nie myśli. Nie prosiłam o wiele. Chciałam odrobinę troski. Dałam wam wszystko, a teraz nie mogę choćby liczyć na pomoc przy najprostszych rzeczach. Nie mówcie mi o braku czasu. Ja zawsze go dla was znajdowałam.
Córka się obraziła. Syn wyszedł bez słowa. Minął tydzień – cisza. Ale wiecie co? Nie żałuję. Bo w tej ciszy jest cała prawda. Nie potrzebują mnie. Potrzebują mojego majątku. A jeżeli nie – to nic.
Nie wiem, co będzie dalej. Może rzeczywiście wyjadę. Może znajdę miejsce, gdzie na starość usłyszę swoje imię, a nie „starość”. Teraz już wiem: bycie matką nie gwarantuje, iż dzieci będą przy tobie. Zwłaszcza gdy przestajesz być wygodna.
I najważniejsza lekcja: miłość nie powinna być inwestycją, bo czasem choćby największe poświęcenie nie przynosi procentów.
