Moja córka złamana zdradą… Tylko płacze i patrzy w ziemię.

Przez zdradę moja córka jest załamana… Płacze bezustannie, a jej oczy wbite są w ziemię.
Jestem ojcem.

Mam 73 lata i zawsze uważałem, iż znam życie. Wydawało mi się, iż wiem, co jest słuszne.

A jednak moje dzieci miały inne zdanie.

Mam syna i córkę. Ich matka zmarła kilka lat temu, a ja zostałem sam, oczekując na wnuki, chętny, by pomagać, doradzać i przekazywać im wiedzę, którą zdobyłem przez długie lata.

Wychowywałem swoje dzieci w poszanowaniu tradycji. W naszej rodzinie małżeństwo to nie była tylko formalność, ale odpowiedzialność, szacunek dla partnera i gwarancja, iż w trudnych chwilach nikt nie odwróci się plecami.

Oni jednak śmiali się ze mnie.

— Tato, to staromodne — mawiał syn.
— Teraz nikt tak nie robi — powtarzała córka.

Ślub? Oficjalne małżeństwo? To dla nich były relikty przeszłości.

— Kochamy się bez tego — przekonywała mnie córka. — Nic nie zmieni kawałek papieru.

Milczałem, patrząc na nich.

Wiedziałem, iż życie prędzej czy później pokaże prawdę.

I pokazało.

Potraktowano ją jak zbędny przedmiot
Pewnego ranka zadzwonił dzwonek do drzwi.

Otworzyłem…

Na progu stała moja córka.

Z walizką.

Z niemowlęciem w wózku.

Z trzyletnią dziewczynką, która kurczowo trzymała się jej spódnicy.

Zobaczyłem jej twarz.

Bladą, wychudzoną, z zapłakanymi oczami.

— Tato… mogę zostać u ciebie na kilka dni? — jej głos drżał. — Jurek mnie wyrzucił. Znalazł inną…

Nie od razu zrozumiałem sens jej słów.

Wyrzucił?

Jak psa?

Jak niepotrzebną rzecz?

— A dzieci?! — wykrzyknąłem.

Zaszlochała.

— Powiedział, iż będzie płacił, jak wymaga prawo. Ale nie jest mu potrzebna ani ja, ani one…

Zacisnąłem dłonie w pięści.

Jak?! Jak można tak po prostu przekreślić swoją rodzinę, wykreślić dzieci z życia?

Chciałem natychmiast pojechać do niego, zażądać wyjaśnień, ale zamiast tego po prostu przytuliłem córkę i wpuściłem ją do domu.

Przez kilka dni nie rozmawialiśmy o tym.

Ona tylko siedziała przy oknie, nie podnosząc wzroku, a łzy spływały po jej policzkach.

Patrzyłem na jej twarz i wiedziałem, iż jest załamana.

Żona? Nie. Służąca w bogatym domu
Ukończyła pedagogikę. Marzyła o pracy w szkole, o pracy z dziećmi.

Ale Jurek tego nie chciał.

— Nie potrzebuję babskich pieniędzy — chwalił się. — Niech zajmuje się domem! Zarabiam wystarczająco, potrzebuję żony, a nie styranej nauczycielki!

Siedziała w domu, gotowała obiady, prała, sprzątała, wychowywała dzieci.

On wracał, jedzenie zawsze było gorące, dom czysty, dzieci zadbane.

Nigdy się nie skarżyła.

Ufała, iż jest wdzięczny za to wszystko.

Myślała, iż jest mu potrzebna.

Ale okazało się, iż nie.

Gdy znalazł inną, stała się dla niego niewidoczna.

— Mam nową miłość — powiedział mi spokojnie, gdy do niego zadzwoniłem. — A dzieci? Będę płacił tyle, ile potrzeba.

Przelewał jej 200 złotych miesięcznie.

Śmieszne pieniądze.

Tyle, ile przewiduje prawo.

— Wystarczy — odpowiedział, gdy poprosiłem o więcej pomocy. — Nie zamierzam was utrzymywać! To wszystko jest już przeszłością.

Przeszłość.

To, co kiedyś było jego rodziną.

To, co z łatwością wykreślił w jednej chwili.

Córka jest złamana… Jak żyć dalej?
Minął rok.

Żyjemy we troje — ja, moja córka i jej dwie małe dziewczynki.

Jestem na emeryturze, dostaję trochę więcej niż 200 złotych. Ona otrzymuje minimalny zasiłek.

Ledwo starcza na dzieci.

Nie pracuje — młodsza nie ma jeszcze roku.

Ale choćby to nie jest najważniejsze.

Najgorsze, iż ona nie żyje.

Ona tylko istnieje.

Nie śmieje się, nie uśmiecha, unika rozmów.

Jest jak złamana lalka.

W jej oczach jest pustka.

Cały czas wpatruje się w ziemię.

Wiem, o czym myśli.

O tym, iż gdyby wtedy mnie posłuchała, gdyby nalegała na ślub, wszystko byłoby inaczej.

Może on by odszedł.

Ale nie mógłby tak po prostu jej wykreślić.

Miałby obowiązki.

Nie zostałaby z niczym, z dwojgiem dzieci.

Jestem stary.

Nie wiem, jak długo jeszcze będę mógł jej pomagać.

A co potem?

Jak ona będzie żyć?

Jak będą żyć moje wnuczki?

Jak potoczy się ich los?

Czy znajdzie się mężczyzna, który pokocha ją — kobietę z dwójką dzieci?

Jak mogłem pomyśleć, iż kiedykolwiek będę sobie zadawać takie pytania?!

Dziewczyny, nie powtarzajcie jej błędów!
Teraz jestem pewien jednego.

Wolne związki to nie wolność.

To ślepa uliczka.

Małżeństwo to nie tylko kawałek papieru.

To ochrona.

To odpowiedzialność.

Zwracam się do wszystkich ojców, matek, którzy mają córki.

Nie pozwalajcie im popełniać tego błędu, co moja córka!

Udzielajcie rad, tłumaczcie, przekonujcie.

Dziewczyna bez ślubu jest bez ochrony.

Przeklinam tę “modę”, która przyszła z Zachodu, tę fałszywą wolność, w której kobieta zostaje z niczym.

Widzę, co stało się z moją córką.

Widzę, jak ją to niszczy.

I nie chcę, żeby to spotkało kogoś innego.

Dbajcie o swoje córki.

Małżeństwo to nie gwarancja wiecznej miłości.

Ale to gwarancja ochrony.

Nie pozwólcie swoim dzieciom popełnić tego samego błędu.