Moja córka nie pozwala mi choćby dotknąć jedzenia w ich lodówce, mimo iż całe dni spędzam, opiekując się wnukiem

Gdy moja córka urodziła syna, ogarnęła mnie nieopisana radość. ale niedługo pojawił się niepokój miała istotną pracę w urzędzie i nie mogła pozwolić sobie na długi urlop macierzyński.
Nie mogłam zostawić maleństwa samego, więc z ochotą zgodziłam się pomagać. Codziennie o siódmej rano biegłam do jej mieszkania w Krakowie i zostawałam z wnuczkiem do wieczora. Kąpałam go, karmiłam kaszką, kołysałam do snu. Pranie, prasowanie, spacery po Plantach to stało się moją codziennością.
Wszystko szło dobrze, aż pewnego dnia coś się złamało.
Byłam zmęczona po długim spacerze, sięgnęłam więc po kawałek żółtego sera i jabłko z lodówki. Wtedy usłyszałam zimny głos córki:
Nie ruszaj naszego jedzenia. To wszystko kupione za nasze złotówki.
Zamarłam.
Przecież jestem tu całe dnie Mam siedzieć o głodzie?
Przynoś sobie swoje jedzenie. To nie jest jadłodajnia rzuciła i wyszła.
Wtedy dotarło do mnie wychowałam egoistkę, która nie widzi, ile dla niej robię. Postanowiłam dać jej nauczkę, której nigdy nie zapomni. Może to była surowość, ale cóż czasem twarda ręka jest potrzebna.
Ściskając jabłko, pomyślałam: gdzie popełniłam błąd? Dałam jej całe swoje serce, wszystkie siły, a w zamian dostałam chłód i brak wdzięczności.
Następnego dnia nie przyszłam. O siódmej zadzwoniłam:
Słuchaj, Krysia, musisz znaleźć inną opiekunkę. Ja już nie przyjdę. Za stara jestem, by czuć się jak intruz we własnej rodzinie.
Krzyczała, próbowała mnie przekonać, ale tym razem byłam nieugięta. Nie pozwolę, by traktowano mnie jak służącą.
Wnuczka kocham nad życie. Ale jestem babcią, nie najemną pomocą. I szacunek mi się należy.