„MOJA BABCI NIE MIAŁA TELEFONU, ALE UMIEŁA SŁUCHAĆ JAK NIKT INNY…”
Moja babcia nie znała WhatsAppa, nie miała aparatu w telefonie i na pewno nie umiałaby prowadzić wideorozmowy.
Ale kiedy do niej mówiłem, patrzyła mi w oczy… i czułem, iż mój świat dla niej coś znaczy.
Nie znała filtrów, ale jej twarz promieniała bardziej niż jakikolwiek ekran.
Nie używała emoji, ale jednym uściskiem dłoni mówiła: „wszystko będzie dobrze”.
Nigdy nie zakładała słuchawek, bo zawsze miała dla mnie czas.
Nigdy nie napisała „kocham cię” w wiadomości. Mówiła to każdego ranka, podając ciepłą herbatę i dzieląc ze mną ciszę.
Dziś tęsknię za nią bardziej niż za jakimkolwiek dźwiękiem.
Bo współczesny świat dał nam tysiąc sposobów na rozmowę,
ale czasem zapominamy, jak naprawdę słuchać.
Ta historia nie stanie się viralem. To po prostu prawoda.
Dziś sam już nie piję herbaty w pośpiechu. Siadam, wdycham aromat i przypominam sobie, iż najważniejsze słowa często nie potrzebują ani sygnału, ani baterii.
