Brzucha mi warczała jak głodny wilk, a ręce zaczynały drżeć od zimna. Szłam po chodniku w Krakowie, wpatrzona w podświetlone witryny restauracji, w które unosił się zapach świeżo przygotowanego jedzenia, bolący bardziej niż mróz. Nie miałam przy sobie ani jednego grosza.
Miasto było lodowate. Taki przenikliwy zimny wiatr, iż szalik i ręce w kieszeniach nic nie pomagają. Wnikał prosto w kości i przypominał, iż jesteś sama, bez domu, bez jedzenia bez nikogo.
Miałam naprawdę ogromny głód.
Nie ten, co po kilku godzinach niejedzenia, ale taki, który wkrada się w ciało na kilka dni. Żołądek dudnił się jak bęben, a przy szybkim schylaniu głowa szalała. To był głód prawdziwy, bolący.
Przez ponad dwa dni nie jadłam nic solidnego. Wypijałam tylko trochę wody ze studni publicznej i podgryzałam kawałek starej bułki, którą podarowała mi starsza pani na rogu. Buty były rozdzierane, ubrania brudne, włosy splecione tak, jakby wiatr sam je układał.
Krążyłam aleją pełną eleganckich lokali. Ciepłe światła, delikatna muzyka, śmiech gości to był świat zupełnie inny niż mój. Za każdą witryną rodziny wznosiły toast, pary się uśmiechały, dzieci bawiły się sztućcami, jakby nic nie mogło ich zranić.
A ja ja umierałam z głodu za kawałkiem chleba.
Po kilku okrążeniach kilku przecznic wpadłam do restauracji, której aromat był jak obietnica zbawienia. Woń pieczego, gorącego ryżu i rozpuszczonego masła wprawiła mnie w ślinotok. Stoły były pełne, ale nikt nie zwrócił na mnie uwagi. Zauważyłam wolny stolik, jeszcze z resztkami jedzenia, i serce mi podskoczyło.
Ruszyłam ostrożnie, nie patrząc na nikogo. Usiadłam tak, jakbyś ja też miałam prawo być klientką. Bez zastanowienia wzięłam twardy kawałek chleba z koszyka i włożyłam go do ust. Był zimny, ale dla mnie był jak najdroższy smak.
Wciągnęłam do ust kilka zimnych frytek drżącymi rękami i starałam się nie płakać. Następny był prawie suchy kawałek mięsa, który przeżuwałam powoli, jakby to był ostatni kęs na świecie. Wtedy nagle usłyszałam surowy głos, który uderzył mnie jak wtyczka:
Hej. Nie możesz tak robić.
Zamarłam. Położyłam głowę, spojrzałam w dół.
Przed mną stał wysoki mężczyzna w nienagannie skrojonym, ciemnym garniturze. Jego buty błyszczały jak lustra, krawat leżał idealnie na białej koszuli. Nie był kelnerem, nie wyglądał choćby na zwykłego gościa.
Przepr przepraszam, panie wymamrotałam, rumieniąc się ze wstydu. Po prostu byłam tak głodna
Spróbowałam wcisnąć kawałek frytki do kieszeni, jakby to mogło ocalić mnie przed upokorzeniem. On milczał, patrzył, jakby nie wiedział, czy się gniewać, czy współczuć.
Chodź ze mną powiedział w końcu.
Zrobiłam krok w tył.
Nie zamierzam nic kraść błagałam pozwól mi dokończyć i odejdę. Obiecuję, iż nie zrobię sceny.
Czułam się tak mała, połamana, niewidzialna. Jakby nieco niepasowała do tego miejsca, jak cień, który przeszkadza.
Zamiast mnie wyrzucić, podniósł rękę, przywołał kelnera i usiadł przy stole z tyłu.
Stałam bez ruchu, nie rozumiejąc, co się dzieje. Po chwili kelner podszedł z tacą i położył przede mną parujący talerz: puszysty ryż, soczyste mięso, gotowane na parze warzywa, gorącą kromkę chleba i duży szklankę mleka.
To dla mnie? zapytałam drżącym głosem.
Tak odparł kelner z uśmiechem.
Spojrzałam w górę, a mężczyzna obserwował mnie ze swojego miejsca. Nie było w jego oczach drwin, nie było litości. Była tylko dziwna, spokojna pewność.
Podeszłam do niego, nogi jak galaretka.
Dlaczego mi dałeś jedzenie? wyszeptałam.
Zdjął płaszcz i położył go na krześle, jakby zrzucał niewidzialną zbroję.
Bo nikt nie powinien szukać resztek, by przeżyć powiedział stanowczo. Jedz spokojnie. Ja jestem właścicielem tego miejsca. A od dziś zawsze będzie tu dla ciebie talerz.
Zostałam bez słów. Łzy paliły oczy. Płakałam nie tylko z głodu, ale i ze wstydu, zmęczenia, upokorzenia, iż czuję się mniej i ze zdrowia, iż ktoś po raz pierwszy naprawdę mnie zobaczył.
Wróciłam następnego dnia.
I kolejnego.
I kolejnego.
Za każdym razem kelner witał mnie uśmiechem, jak stałą klientkę. Siadałam przy tym samym stole, jadłam w ciszy, a po skończeniu starannie składam serwetki.
Pewnego popołudnia znów pojawił się mężczyzna w garniturze i zaprosił mnie, by usiadła przy nim. Na początku wahałam się, ale w jego głosie coś mnie uspokajało.
Masz imię? zapy
Łucja odpowiedziałam cicho.
A wiek?
Siedemnaście.
Skinął powoli głową, nie zadawał więcej pytań.
Po chwili rzekł:
Tak, głodujesz. Ale nie tylko jedzenia.
Spojrzałam na niego zdezorientowana.
Głodujesz szacunku. Godności. Że ktoś zapyta, jak się masz, a nie potraktuje cię jak śmieci na ulicy.
Nie wiedziałam, co odpowiedzieć, ale miał rację.
Co się stało z rodziną? zapytałem.
Matka zmarła na chorobę. Ojciec odszedł z inną i już nie wrócił. Zostałam sama. Wyrzucono mnie z domu, nie miałam dokąd pójść.
A szkoła?
Opuściłam drugą klasę. Wstydziłam się przyjść brudna. Nauczycielki traktowały mnie jak intruza, koledzy wyzywali.
On znów skinął.
Nie potrzebujesz litości. Potrzebujesz szans.
Wyciągnął z kieszeni wizytówkę i podał mi ją.
Jutro idź pod ten adres. To centrum wsparcia dla młodych takich jak ty. Dajemy jedzenie, ubrania i przede wszystkim narzędzia. Chcę, żebyś tam pojechała.
Po co to robisz? zapytałam ze łzami w oczach.
Bo kiedy byłem dzieckiem, też jadłem z resztek. Ktoś wyciągnął mi rękę. Teraz to ja muszę zrobić to samo.
Lata minęły. Poszłam do poleconego ośrodka. Nauczyłam się gotować, płynnie czytać, obsługiwać komputer. Dano mi ciepłe łóżko, zajęcia z pewności siebie, psychologa, który pokazał, iż nie jestem mniej warta niż ktokolwiek.
Dziś mam dwadzieścia trzy lata.
Pracuję jako szefowa kuchni w tej samej restauracji, gdzie wszystko się zaczęło. Mam czyste włosy, wyprasowany fartuch i stabilne buty. Dbam, by nigdy nie zabrakło gorącego talerza dla potrzebującego. Czasem przychodzą dzieci, starsi, przyszłe mamy wszyscy głodni chleba, ale i bycia zauważonym.
Za każdym razem, gdy ktoś wchodzi, podaję mu z uśmiechem:
Jedz spokojnie. Tutaj nie oceniamy. Tu karmimy.
Mężczyzna w garniturze wciąż przychodzi od czasu do czasu. Nie nosi już tak ciasnej krawata. Pozdrawia mnie mrugnięciem i czasem dzielimy się kawą po zmianie.
Wiedziałem, iż zajdziesz daleko powiedział pewnego wieczoru.
Pomógł mi pan zacząć odparłam a resztę zrobiłam z głodu.
Zaśmiał się.
Ludzie nie doceniają mocy głodu. Nie tylko niszczy, ale też popycha do przodu.
A ja dobrze to znam.
Bo moja historia zaczęła się od resztek. Dziś dziś gotuję nadzieję.
