Mój syn powiedział mi, iż podarował mi dom na wsi, ale kiedy przyjechaliśmy, poczułem, iż ziemia zaczyna się osuwać pod moimi stopami.

Mój syn powiedział, iż podarował mi domek na wsi, a kiedy dotarliśmy, poczułem, jak podłoże ślizga się pod stopami.
Nazywam się Ricardo i mam 78 lat.
Nigdy nie przypuszczałem, iż będę szukał rad u nieznajomych, a jednak tu jestem. Potrzebuję waszej opinii.
Większość dorosłego życia spędziłem jako samotny ojciec. Moja żona Emilia zmarła na raka, gdy nasz syn Miguel miał zaledwie dziesięć, czyli dziś ma 35 lat.
To był bardzo trudny okres, ale przetrwaliśmy go razem. Od tamtej pory byliśmy tylko we dwoje przeciwko światu. Starałem się być zarówno matką, jak i ojcem, pracując bez wytchnienia, by dać mu jak najwięcej szans w życiu.
Miguel wyrosnął na dobrego chłopaka. Oczywiście miał chwile buntu, ale generalnie był uprzejmy, pracowity i wydawał się roztropny. Dobrze radził sobie w szkole, dostał się na uniwersytet z częściowym stypendium, a po ukończeniu podjął pracę w sektorze finansowym.
Zawsze byłem z niego niezmiernie dumny i obserwowałem, jak staje się udanym dorosłym. Pozostaliśmy blisko, choćby po jego wyprowadzce: regularnie dzwoniliśmy i jedliśmy razem przynajmniej raz w tygodniu.
Tato rzekł, nie patrząc mi w oczy . Przepraszam. Wiem, iż mówiłem, iż to mała chata, ale to będzie dla ciebie lepsze. Tutaj będą się tobą opiekować.
Opiekować się mną? Nie potrzebuję nikogo! Jestem zupełnie samodzielny. Po co mnie okłamałeś?
Tato, proszę. W końcu Miguel spojrzał mi w oczy, pełne błagania.
Ostatnio zapominasz rzeczy. Martwi mnie, iż żyjesz sam. To miejsce ma świetne udogodnienia i zawsze będzie ktoś w pobliżu, gdy będziesz potrzebował pomocy.
Zapominać? Każdy czasem coś pomija! krzyknąłem, łzy z gniewu spływały po policzkach.
To nieprawda, Miguel. Zabierz mnie natychmiast do domu.
Miguel pokręcił głową i podsunął najgorszą wiadomość dnia:
Nie mogę, tato. Już sprzedałem dom.
Poczucie, iż podłoże pod moimi stopami się rozpada, nie znikło. Wiedziałem, iż zgodziłem się na sprzedaż, ale myślałem, iż mam jeszcze sporo czasu. Chciałem poznać nowych właścicieli, wybrać dobrą rodzinę i wyjaśnić im, jak dbać o stary dąb w ogrodzie.
Dlatego to, co stało się nieco ponad rok temu, było dla mnie szokiem. Był to zwykły wtorkowy wieczór, kiedy Miguel przybiegł do mnie wyraźnie podekscytowany.
Tato zawołał mam wielką nowinę! Kupiłem ci domek na wsi!
Domek? Miguel, o czym ty mówisz?
To idealne miejsce, tato. Ciche, spokojne dokładnie to, czego potrzebujesz. Pokochasz to!
Zaskoczyło mnie to. Przeprowadzka do domu daleko stąd wydawała się zbyt dużym krokiem.
Miguel, nie musiałeś tego robić. Czuję się tu dobrze.
On jednak nalegał:
Nie, tato, zasługujesz na to. Twój dotychczasowy dom jest za duży dla jednej osoby. Nadszedł czas zmiany. Zaufaj mi, będzie wspaniale.
Przyznałem, iż byłem sceptyczny. Nasz rodzinny dom był naszą bazą przez ponad trzydzieści lat. To tam dorastał Miguel, tam Emilia i ja budowaliśmy wspólne życie. Ale mój syn wyglądał na tak przekonanego, iż nie miałem wątpliwości.
W końcu zawsze byliśmy wobec siebie szczerzy.
Mimo wątpliwości zgodziłem się przeprowadzić się i sprzedać dotychczasowy dom. W kolejnych dniach pakowałem rzeczy i przygotowywałem się do wyjazdu, podczas gdy Miguel zajmował się większością formalności. Zapewniał mnie, iż wszystko jest dopięte na ostatni guzik, a jego troska pozwoliła mi odłożyć na bok obawy.
Nadszedł wreszcie dzień wyjazdu do nowego miejsca. Gdy wsiadaliśmy do samochodu, Miguel wymieniał wszystkie udogodnienia, jakie czekały na mnie w nowym otoczeniu. Im dalej oddalaliśmy się od miasta, tym bardziej narastało we mnie niewygodne przeczucie.
Krajobraz stawał się coraz bardziej pusty. To nie była malownicza wieś, którą sobie wyobrażałem: nie było zielonych wzgórz ani przyjemnych pejzaży. Zamiast przyjaznych sąsiadów i tętniących życiem ulic, rozciągały się puste pola, a w oddali stała opuszczona farma.
Domki, które kiedyś podziwiałem i rozważałem zakup, gdy Emilia wciąż była z nami, były przytulne i otoczone przyrodą. Ten widok był zupełnie inny.
Miguel zapytałem czy na pewno jedziemy we adekwatnym kierunku? To nie przypomina wioski, którą sobie wyobrażałem.
On potwierdził, iż jesteśmy na dobrej drodze, ale unikał kontaktu wzrokowego.
Po około godzinie skręciliśmy na długą, krętą ścieżkę. Na końcu stał ogromny, szary budynek. Serce mi zamarło, gdy dostrzegłem szyld: Sunset Haven.
To nie był domek. To była placówka opieki dla seniorów.