Mój Mąż Sprowadził Do Domu ‘Drugą Żonę’ — Zgodziłam Się, Ale Mój Jeden Warunek Pozostawił Go z Niczym

Mój mąż przyprowadził do domu drugą żonę zgodziłam się, ale mój jeden warunek zostawił go z niczym

Żyłam z Dariuszem w małżeństwie dziesięć lat, gdy moje życie przybrało nieoczekiwany obrót.

Kiedy za niego wyszłam, był ambitnym człowiekiem z wielkimi marzeniami, a ja stałam u jego boku przez każdą noc spędzoną w pracy i każdy finansowy kryzys. Razem zbudowaliśmy z jego małej firmy importowej prężne przedsiębiorstwo.

Lecz sukces go zmienił.
Gdzieś po drodze Dariusz zamienił pokorę na arogancję. Przestał widzieć we mnie partnerkę, a zaczął traktować jak element wyposażenia zawsze obecny, zawsze niezawodny, niepotrzebujący uwagi.

Zauważyłam tę zmianę w drobiazgach: gdy przerywał mi podczas przyjęć, gdy machnął ręką, gdy wyrażałam opinię, gdy przedstawiał mnie jako moja żona, Jadwiga, choćby na mnie nie patrząc.

Mimo to zostałam. Nie dlatego, iż nie mogłam odejść, ale dlatego, iż wierzyłam, iż małżeństwo to przetrwanie burz razem. Myślałam, iż mężczyzna, w którym się zakochałam, wciąż jest gdzieś w środku tego, który teraz więcej czasu spędzał na zebraniach niż w naszym salonie.

**Dzień, w którym ją przyprowadził**
Był wtorkowy wieczór, gdy wyjmowałam z piekarnika pieczonego kurczaka, gdy usłyszałam otwierane drzwi wejściowe. Głos Dariusza rozległ się w przedpokoju ale brzmiał inaczej, z dziwną mieszanką formalności i podekscytowania.

Wtedy usłyszałam inny głos. Kobiecy.

Gdy weszli do kuchni, zamarłam.

Dariusz stał tam w swoim dopasowanym garniturze, jedną rękę trzymając w kieszeni, drugą opierając lekko na ramieniu młodej kobiety, która nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia cztery lata. Miała miękkie brązowe włosy, nieskazitelną cerę i nerwowy uśmiech.

Jadwiga powiedział Dariusz swobodnie to jest Kasia. Będzie moją drugą żoną.

Przez chwilę myślałam, iż źle usłyszałam.

Twoją co? zapytałam powoli.

Drugą żonę powtórzył, jakby ogłaszał rozbudowę firmy. To czas, by nasza rodzina ewoluowała. Kasia będzie mieszkać z nami, a ja oczekuję, iż ją zaakceptujesz. To dla dobra rodziny, Jadwiga. przez cały czas będziesz miała wszystko, czego potrzebujesz.

Ostrożnie odstawiłam brytfannę, bojąc się, iż jeżeli zaciśnę palce mocniej, coś się roztrzaska. Mówił, jakbym powinna być wdzięczna, jakby moje uczucia były nieistotne.

Nie wiedział jeszcze, iż w tej chwili coś we mnie pękło.

Spojrzałam na Kasię. Unikała mojego wzroku, wyraźnie skrępowana.

Potem spojrzałam na Dariusza i powiedziałam: Dobrze. Zgadzam się. Ale pod jednym warunkiem.

Dariusz uniósł brew, oczekując prawdopodobnie błagania lub protestu, a nie zgody. Jakim?

Cały majątek, udziały w firmie i aktywa muszą zostać przepisane na nas trójkę ciebie, mnie i Kasię równo. I przez rok, jeżeli ktoś z nas odejdzie, jego część automatycznie przejdzie na pozostałych. Bez wyjątków.

Roześmiał się, myśląc, iż blefuję. Zawsze byłaś praktyczna, Jadwiga. Wiesz, iż ja nigdzie nie odchodzę, więc dobrze zgadzam się.

Kasia zawahała się. Ja nie wiem

Dariusz ją uciął. To tylko formalność. Będziesz zabezpieczona, Kasia. Podpisz.

I tak dokumenty zostały sporządzone, podpisane i złożone.

**Rok cichych zmian**
Dariusz zakładał, iż życie będzie toczyć się dalej, z nim jako niekwestionowanym centrum. I w pewnym sensie pozwoliłam mu w to wierzyć. Na zewnątrz grałam rolę ugodowej żony. Uśmiechałam się na przyjęciach, witałam Kasię w domu i nie robiłam publicznych scen.

Lecz w głębi duszy podjęłam decyzję: potraktuję Kasię nie jak rywalkę, ale jak sprzymierzeńca.

Pierwsze tygodnie były niezręczne. Kasia trzymała się swojego pokoju, wyraźnie skrępowana moją obecnością. Przerwałam lody, zapraszając ją na targ. Szłyśmy między straganami z warzywami i kwiatami, a ja opowiadałam jej o handlarzach jak pani Nowak sprzedawała ser od czterdziestu lat, jak syn piekarza raz dał mi chleb za darmo, gdy z Dariuszem byliśmy bez grosza.

Powoli Kasia zaczęła się rozluźniać. Śmiała się z mojego suchego humoru, pomagała mi w kuchni, a choćby dołączała do porannych spacerów.

Nie zajęło jej dużo czasu, by zobaczyć to, co ja widziałam od lat: arogancję Dariusza, jego nawyk podejmowania decyzji bez słuchania innych, ciągłą potrzebę kontroli.

Pewnego wieczoru, po tym jak zbył jej opinię przy stole w obecności gości, znalazłam ją w kuchni, wpatrzoną w herbatę.

On tak robi i tobie? zapytała cicho.

Skinęłam głową. To nie ty, Kasia. To on się takim stał.

Wtedy po raz pierwszy naprawdę na mnie spojrzała nie jak na pierwszą żonę, którą miała zastąpić, ale jak na drugą osobę uwięzioną w tej samej pozłacanej klatce.

Trzy miesiące przed rocznicą umowy Dariusz wyjechał w interesach. Tej nocy Kasia zapukała do moich drzwi.

Muszę ci coś powiedzieć wyznała. Nie wyszłam za niego z miłości. Moi rodzice byli w długach, a on zaproponował, iż je spłaci, jeżeli się zgodzę. Myślałam iż może uda mi się to znosić. Ale nie mogę. Nie w ten sposób.

Położyłam dłoń na jej ramieniu. Masz wybór, Kasia. Większy, niż myślisz.

Od tamtej pory zaczęłyśmy rozmawiać otwarcie, dzieląc się frustracjami i marzeniami. A gdzieś po drodze narodził się pomysł najpierw nieśmiały, aż w końcu przerodził się w plan.

**Dzień odwrócenia sytuacji**
Rocznica nadeszła w szary, deszczowy poranek. Dariusz siedział na czele stołu, pewny siebie jak zawsze.

Cóż odezwał się, pijąc kawę przetrwaliśmy rok. Mówiłem ci, Jadwiga, iż nie ma się o co martwić.

Uśmiechnęłam się. Masz rację, Dariuszu. Dlatego Kasia i ja mamy coś dla ciebie.

Kasia przesunęła przez stół kopertę. W środku były dwa podpisane pozwy rozwodowe jeden ode mnie, drugi od niej.

Dariusz szeroko otworzył