Mój pasierb wywrócił do góry nogami powiedzenie, iż tylko prawdziwe matki zasługują na pierwszy rząd!
Kiedy wyszłam za mąż za mojego męża, Wojtek miał zaledwie sześć lat. Jego mama odeszła, gdy miał czterybez telefonów, bez listów, tylko ciche wyjście w środku mroźnej lutowej nocy. Mój mąż, Marek, był złamany. Poznałam go rok później, oboje próbując poskładać swoje życie. Kiedy się pobraliśmy, nie chodziło tylko o nas dwoje. Chodziło też o Wojtka.
Nie urodziłam go, ale od momentu, gdy wprowadziłam się do tego domku ze skrzypiącymi schodami i plakatami piłkarskimi na ścianach, byłam jego. Jego macochą, takale też jego budzikiem, osobą, która smarowała kanapki masłem orzechowym, partnerką od projektów szkolnych i kierowcą na pogotowie o drugiej w nocy, gdy miał wysoką gorączkę. Byłam na wszystkich szkolnych przedstawieniach i darłam się jak opętana na każdym meczu. Zarywałam noce, pomagając mu w nauce, i trzymałam go za rękę przy pierwszym złamanym sercu.
Nigdy nie próbowałam zastąpić jego mamy. Ale zrobiłam wszystko, by był dla niego kimś, na kogo może liczyć.
Gdy Marek niespodziewanie zmarł na udar tuż przed szesnastymi urodzinami Wojtka, byłam zrozpaczona. Straciłam towarzysza życia, najlepszego przyjaciela. Ale choćby w środku bólu wiedziałam jedno na pewno:
Nigdzie się nie wybieram.
Od tamtej chwili wychowywałam Wojtka sama. Bez więzów krwi. Bez rodzinnego spadku. Tylko z miłością. I wiernością.
Widziałam, jak rośnie i staje się wspaniałym człowiekiem. Byłam przy nim, gdy dostał list z uczelniwpadł do kuchni, wymachując nim jak złotym biletem. Zapłaciłam za wpisowe, pomogłam spakować walizki i ryczałam jak bóbr, gdy żegnaliśmy się przytuleniem przed akademikiem. Widziałam, jak zdobywa dyplom z wyróżnieniem, a te same łzy dumy spływały mi po policzkach.
Więc gdy powiedział mi, iż żeni się z dziewczyną o imieniu Kasia, rozpierała mnie radość. Wyglądał tak szczęśliwielżejszy niż od dawna.
Mamotak, mówił do mnie Mamochcę, żebyś była przy wszystkim. Przy wyborze sukni, przy wieczorze panieńskim, przy wszystkim.
Nie spodziewałam się być w centrum uwagi. Cieszyłam się, iż jestem zaproszona.
Na ślub przyszłam wcześniej. Nie chciałam robić zamieszaniatylko wspierać mojego chłopaka. Miałam niebieską sukienkę, kolor, który kiedyś powiedział, iż przypomina mu dom. W torebce trzymałam małe aksamitne pudełeczko.
W środku były spinki do mankietów z wygrawerowanym napisem: Chłopiec, którego wychowałam. Mężczyzna, którym się zachwycam.
Nie były drogie, ale nosiłam je blisko serca.
Gdy weszłam do sali, zobaczyłam florystki biegające w pośpiechu, kwartet smyczkowy strojący instrumenty, organizatorkę nerwowo sprawdzającą listę.
I wtedy podeszła do mnieKasia.
Była przepiękna. Elegancka. Nienaganna. Suknia wyglądała, jakby została uszyta specjalnie dla niej. Uśmiechnęła się, ale uśmiech nie sięgnął jej oczu.
Cześć, powiedziała cicho. Tak się cieszę, iż przyszłaś.
Uśmiechnęłam się. Nie przegapiłabym tego za nic.
Zawahała się. Jej wzrok opadł na moje dłonie, potem wrócił na moją twarz.
Tylko żebyś wiedziałapierwszy rząd jest zarezerwowany dla matek.
Słowa nie od razu do mnie dotarły. Myślałam, iż może chodzi o tradycję rodzinną albo układ miejsc. Ale wtedy zobaczyłamsztywny uśmiech, wyrachowaną grzeczność. Mówiła dokładnie to, co myślała.
Tylko prawdziwe matki.
Zrobiło mi się słabo.
Organizatorka spojrzała na nasusłyszała. Jedna z druhien niespokojnie się poruszyła. Nikt nie odezwał się ani słowem.
Przełknęłam ślinę. Jasne, powiedziałam, zmuszając się do uśmiechu. Rozumiem.
Podeszłam do ostatniego rzędu. Kolana lekko mi drżały. Usiadłam, zaciskając pudełeczko na kolanach, jakby mogło mnie jakoś scalić.
Zagrała muzyka. Goście odwrócili się. Orszak weselny ruszył. Wszyscy wyglądali tak radośnie.
A potem w drzwiach stanął Wojtek.
Był przystojnydorosły w granatowym garniturze, spokojny i opanowany. Ale gdy szedł w moją stronę, jego wzrok błądził po rzędach. Spojrzał w lewo, w prawo, aż w końcu znalazł mnie.
Zatrzymał się.
Na jego twarzy pojawiło się zdziwienie. Potemrozpoznanie. Spojrzał na przód, gdzie mama Kasi siedziała dumnie obojObrócił się do Kasi, wziął mnie za rękę i powiedział: Tu jest jej miejsce, bo bez niej nie byłbym tym, kim jestem dziś.
