Mój brzuch warczał jak bezpański pies, a dłonie marzły, choć zdawało się, iż niedługo odpadną. Szedłem chodnikiem, wpatrując się w oświetlone witryny restauracji, gdzie zapach świeżo przygotowanego jedzenia bolał bardziej niż mróz. W kieszeniach nie miałem ani grosza.
Miasto było skute lodem. To nie był taki chłód, który da się oszukać szalikiem czy zaciśniętymi w kieszeniach pięściami. To był chłód, który wsiąkał w kości, przypominając, iż jesteś sam. Bez domu, bez jedzenia bez nikogo.
Byłem głodny.
Nie tak po prostu nie jadłem od paru godzin. To był głód, który wgryza się w ciało przez dni. Który sprawia, iż żołąkę wydaje dźwięki jak bęben, a głowa kręci się, gdy schylasz się za szybko. Prawdziwy głód. Głód, który boli.
Minęły ponad dwa dni, odkąd cokolwiek przełknąłem. Napiłem się trochę wody z publicznej w fontanny i ugryzłem kawałek czerstwego chleba, który podarowała mi jakaś starsza kobieta na ulicy. Buty miałem podarte, ubranie brudne, a włosy splątane, jakbym właśnie przegrał walkę z wiatrem.
Szedł Alejami Jerozolimskimi, mijając eleganckie restauracje. Ciepłe światła, cicha muzyka, śmiechy gości wszystko to było jak inny świat. Za każdą szybą rodziny wznosiły toast, zakochani uśmiechali się do siebie, dzieci bawiły się sztućcami, jakby na świecie nie istniało cierpienie.
A ja ja umierałem z głodu za kawałkiem chleba.
Po godzinie krążenia zdecydowałem się wejść do restauracji, która pachniała jak niebo. Zapach pieczonego mięsa, gorącego ziemniaka i roztopionego masła sprawił, iż ślinka napłynęła mi do ust. Stoliki były pełne, ale nikt na początku nie zwrócił na mnie uwagi. Zauważyłem właśnie sprzątnięte nakrycie zostały tam resztki. Serce zrobiło mi salto.
Podszedłem ostrożnie, unikając spojrzeń. Usiadłem, jakbym był gościem, jakbym miał do tego prawo. Bez wahania wziąłem kawałek czerstwego chleba z koszyka i włożyłem do ust. Był zimny, ale dla mnie to była uczta.
Drżącymi palcami sięgnąłem po zimne frytki, powstrzymując łzy. Potem kawałek wysuszonego mięsa. Przeżuwałem powoli, jakby to był ostatni kęs na ziemi. Ale gdy tylko zaczynałem się rozluźniać, głos twardy jak policzek wyrwał mnie z tej chwili.
Hej. Nie możesz tego robić.
Zamarłem. Przełknąłem z trudem, spuściłem wzrok.
Stał przede mną wysoki mężczyzna w nienagłannie skrojonym garniturze. Buty błyszczały jak lustra, a krawat idealnie opadał na białą koszulę. Nie był kelnerem. Nie wyglądał choćby na zwykłego klienta.
Pr-przepraszam, proszę pana wyjąkałem, twarz płonęła mi ze wstydu. Po prostu byłem głodny
Spróbowałem wsunąć frytkę do kieszeni, jakby to mogło uchronić mnie przed upokorzeniem. On nie powiedział nic. Tylko patrzył, jakby nie był pewien, czy ma się gniewać, czy litować.
Chodź ze mną rzucił w końcu.
Cofnąłem się o krok.
Nic nie ukradłem błagałem. Niech mi pan da skończyć i pójdę. Przysięgam, nie zrobię sceny.
Czułem się malutki, zniszczony, niewidzialny. Jakbym nie należał do tego miejsca. Jakbym był tylko nieprzyjemną plamą na ścianie.
Ale zamiast wyrzucić mnie na ulicę, skinął na kelnera i usiadł przy stoliku w głębi sali.
Stałem nieruchomo, nie rozumiejąc, co się dzieje. Po chwili kelner podszedł z tacą i postawił przede mną talerz dymiącego jedzenia: puszysty ziemniak, soczyste mięso, gotowane warzywa, kromka ciepłego chleba i duża szklanka mleka.
To dla mnie? zapytałem drżącym głosem.
Tak odpowiedział kelner, uśmiechając się.
Podniosłem wzrok i zobaczyłem tamtego mężczyznę, który obserwował mnie ze swojego stolika. W jego spojrzeniu nie było szyderstwa. Nie było litości. Tylko dziwny, niewytłumaczalny spokój.
Podszedłem do niego na nogach jak z galarety.
Dlaczego mi dał pan jedzenie? szepnąłem.
Zdjął marynarkę i położył ją na krześle, jakby się rozbierał z niewidzialnej zbroi.
Bo nikt nie powinien przeszukiwać resztek, żeby przeżyć powiedział twardo. Jedz spokojnie. Jestem właścicielem tego miejsca. I od dziś zawsze będzie tu na ciebie czekał posiłek.
Zabrakło mi słów. Łzy paliły mi oczy. Płakałem, ale nie tylko z głodu. Płakałem ze wstydu, ze zmęczenia, z upokorzenia bycia nikim i z ulgi, iż ktoś po raz pierwszy od długiego czasu naprawdę mnie zobaczył.
***
Przyszedłem następnego dnia.
I kolejnego.
I jeszcze raz.
Za każdym razem kelner witał mnie uśmiechem, jakbym był stałym gościem. Siadałem przy tym samym stoliku, jadłem w ciszy, a gdy kończyłem, składałem serwetkę z namysłem.
Pewnego popołudnia znów się pojawił ten w garniturze. Zaprosił mnie do swojego stolika. Z początku wahałem się, ale coś w jego głosie mnie uspokoiło.
Masz imię? zapytał.
Tadeusz odparłem cicho.
Wiek?
Siedemnaście.
Skinął poważnie. Nie pytał o więcej.
Po chwili rzekł:
Jesteś głodny, tak. Ale nie tylko jedzenia.
Wpatrywałem się w niego zdezorientowany.
Jesteś głodny szacunku. Godności. Żeby ktoś zapytał, jak się masz, zamiast widzieć w tobie śmiecia z ulicy.
Nie wiedziałem, co odpowiedzieć. Ale miał rację.
Co stało się z twoją rodziną?
Uciekli. Mama odeszła do innego. Tata przepił wszystko. Zostałem sam. Wyrzucili mnie z mieszkania. Nie miałem dokąd pójść.
A szkoła?
Rzuciłem w drugiej klasie liceum. Wstydziłem się przychodzić brudny. Nauczyciele traktowali mnie jak dziwadło. Koledzy wyzywali.
Mężczyzna znów skinął głową.
Nie potrzeb
