**Lata Łańcucha**
Nie pamiętałam dokładnie, kiedy to się zaczęło. Może dlatego, iż dla mnie czas był tylko ciągiem szarych dni, niekończących się nocy i pór roku, które mijały bez pocieszenia. Urodziłam się w licznym miocie, na biednej wsi pod Lublinem. Od szczeniaka mój los został naznaczony zimnym ogniwem łańcucha, którego nigdy nie miałam porzucić.
Na początku życie było tylko ciekawością. Bawiłam się z rodzeństwem, węszyłam wilgotną ziemię, szczekałam na ptaki. Ale pewnego dnia jeden z mężczyzn z domu wybrał właśnie mnie. Oderwał od matki, zaciągnął w kąt podwórka i przywiązał łańcuchem do budy. Od tej chwili stałam się częścią gospodarstwa, jak stara beczka lub zardzewiała taczka. Nikt mnie nie głaskał, nie mówił łagodnych słów. Dla mnie czas był tylko czekaniem bez nadziei.
Z biegiem miesięcy łańcuch stał się moim jedynym towarzyszem. Miał ledwie dwa metry, nauczyłam się nie oddalać zbyt daleko, by nie poczuć gwałtownego szarpnięcia, które odbierało oddech. Nie miałem budy ani schronienia spałam na ziemi, pod deszczem lub śniegiem, a gdy wiatr hulał mocniej, tuliłam się do ściany, drżąc z zimna.
Pory roku mijały: zimy były okrutne, z lodowatymi nocami, gdy budziłam się pokryta szronem. Lato było udręką upału i pragnienia. Czasem dzieci z domu rzucały we mnie kamieniami dla zabawy lub straszyły kijami. Nikt się o mnie nie troszczył. Moje życie to było koło cierpienia, głodu i samotności.
Jedzenie było marne i rzadkie. Dostawałam obierki ziemniaków, ogryzione kości, czasem odrobinę kwaśnej zupy. Jadłam łapczywie, bojąc się, iż ktoś zabierze ten skromny posiłek. Piłam mętną wodę z zardzewiałego wiadra. Nigdy nie poznałam smaku świeżego mięsa ani sytości. Moje ciało stało się chude, żebra odznaczały się pod brudną, splątaną sierścią.
Nikt mnie nigdy nie wyprowadzał. Świat widziałam tylko z mojego kąta, ograniczonego łańcuchem. Widziałam inne psy biegające wolno, ludzi przychodzących i odchodzących, ptaki w locie. Marzyłam o bieganiu, o odkrywaniu, o pieszczocie. Ale to był tylko sen, a gdy otwierałam oczy, łańcuch wciąż tam był.
**Ostatnia Zima**
Ostatnia zima była najgorsza. Mężczyzna, który mnie uwiązał, zachorował i przestał wychodzić na podwórko. Dni mijały, a ja nikogo nie widziałam. Miska z jedzeniem była coraz bardziej pusta. Czasem któryś z sąsiadów przerzucał przez płot kawałek suchego chleba, ale najczęściej dostawałam tylko spojrzenia pełne litości.
Czułam, jak życie ucieka. Łapy bolały, zimno wżerało się w kości, a samotność stawała się coraz cięższa. W nocy śniłam o matce, o cieple rodzeństwa, o wolności. Ale gdy się budziłam, był tylko błoto i cisza.
Pewnego dnia mężczyzna umarł. Wiedziałam, bo przestałam słyszeć jego kaszel i szuranie butów. Przez kilka dni nikt nie przychodził. Byłam głodna, spragniona, przerażona. Szczekałam, prosząc o pomoc, ale odpowiadało mi tylko echo.
To sąsiedzi, zauważywszy brak gospodarza, przyszli na podwórko. Znaleźli mnie skuloną na ziemi, z matowymi oczami, sierścią pełną błota i pasożytów. Niektórzy spierali się, co ze mną zrobić. Jedni mówili, iż jestem stara i najlepiej będzie mnie uśpić. Inni mieli litość, ale nie chcieli kłopotów.
W końcu sąsiadka, Agnieszka, która mieszkała obok, zadzwoniła do schroniska dla zwierząt w Lublinie. Opowiedziała im o mnie, o moim cierpieniu, o samotności. Poprosiła o pomoc.
**Ratunek**
Rankiem, gdy mnie zabierali, niczego się nie spodziewałam. Niebo było szare, mżyło. Nagle usłyszałam obce głosy, szybkie kroki, skrzypienie furtki. Grupa ludzi weszła na podwórko. Mieli kamizelki odblaskowe, rękawice i klatki.
Przestraszyłam się. Chciałam uciec, ale łańcuch nie pozwolił. Szczekałam, warczałam, ale nie miałam siły, by się bronić. Jedna z kobiet, o łagodnym głosie i dobrych oczach, podeszła powoli.
„Spokojnie, maleńka. Już ci nie zrobimy krzywdy” powiedziała.
Poczułam ciepłą dłoń na głowie. Na moment zastygłam. Nikt mnie tak nie dotykał od lat. Kobieta pogłaskała mój kark, obejrzała zardzewiały łańcuch i z pomocą mężczyzny przecięła go obcęgami.
Po raz pierwszy w życiu poczułam ciężar wolności. Zrobiłam krok, potem drugi, nieśmiało. Łapy były zdrętwiałe, ledwo szłam. Owinęli mnie kocem i wsadzili do vana. Drżałam, ale jej głos mnie uspokajał.
„Nie bój się, Hela. Wszystko się zmieni.”
W drodze patrzyłam przez okno. Pola mijały szybko, a świat nagle stał się większy niż mój kąt pełen błota.
**Schronisko**
Schronisko było ciepłe, pełne szczekania i nowych zapachów. Dotarłam tam drżąca, przerażona hałasem i światłem. Zbadali mnie, oczyścili rany, obcięli splątaną sierść. Miałam pasożyty, infekcje skóry i starą, źle zrośniętą złamaną łapę. Ale przede wszystkim w moich oczach zobaczyli nieskończoną smutek.
Agnieszka, która mnie uratowała, przychodziła codziennie. Przynosiła miękkie jedzenie, mówiła łagodnie, czytała bajki. Na początku nic nie rozumiałam. Nie wiedziałam, co to pieszczota, jak przyjmować czułość. Stałam nieruchomo, patrząc na ludzi z nieufnością. Ale powoli coś we mnie zaczęło się zmieniać.
Schronisko było inne niż wszystko, co znałam. Psy biegały wolno po wybiegu, bawiły się piłkami, dostawały odwiedziny od wolontariuszy. Patrzyłam na to z mojego kąta, nieśmiało. Ale każdego dnia Agnieszka siadała przy mnie, dawała kawałki kurczaka, opowiadała o świecie poza schroniskiem.
„Wiesz, Hela? Czeka na ciebie piękne życie. Musisz uwierzyć.”
Zaczęłam merdać ogonem, ostrożnie. Pozwalałam się głaskać. Wychodziłam na wybieg najpierw powoli, potem odważniej. Odkryłam euforia biegania, wiatru we włosach, leżenia na słońcu. Poznałam przyjaciół: Burka
