Wybłagane serca: szczęście mimo wszystko
Siostry Anny gwałtownie wyszły za mąż, rozjechały się po różnych miastach, założyły rodziny. Ich domy rozbrzmiewały śmiechem, a Anna została sama w rodzinnym domu w Kamionce. Leniwe lata przemijały, a wiara, iż znajdzie miłość, topniała jak wiosenny śnieg. Sąsiedzi dawno postawili na niej krzyżyk: „Komu taka potrzebna, i to na wsi?” Ale Anna się nie poddawała. Prowadziła gospodarstwo, trzymała kury, kozy, uprawiała ogród. Zbierała plony, wysyłała siostrom, żeby ich dzieci jadły świeże warzywa. Jej chleb na zakwasie był legendą – goście prosili, by upiekła, a ona nigdy nie odmawiała.
Anna nie narzekała. Przyjmowała swój los z pokorą, znajdując euforia w opiece nad siostrzeńcami, którzy przyjeżdżali na lato. Ich radosne głosy wypełniały dom życiem, ale gdy odjeżdżali, cisza stawała się bardziej dotkliwa. Anna nie traciła nadziei, ale głęboko w sercu szykowała się na samotną starość.
Lecz los miał inne plany.
Pewnego lipcowego dnia do sąsiedniego domu przyjechali robotnicy – budować łaźnię. Anna też miała pracę: dach stodoły wymagał naprawy, komin w łaźni trzeba było wymienić, a i drobnych spraw się nazbierało. Bez męskich rąk na wsi ciężko, choć Anna umiała trzymać siekierę i młotek. Jeden z robotników, Marek, zgodził się pomóc. Był po rozwodzie, bez dzieci, o zmęczonych, ale dobrych oczach.
Na początku tylko rozmawiali: o życiu, o wsi, o tym, jak ciężko być samemu. Potem zaczął przychodzić częściej, pomagał w gospodarstwie, a Anna gotowała mu kolację. Przyjaźń przerodziła się w coś więcej. W wieku czterdziestu lat Anna wyszła za mąż. Ślub był skromny, ale jej oczy błyszczały tak, iż nikt nie odważyłby się nazwać jej niemodną. Marek, starszy od niej o trzy lata, patrzył na nią jak na cud.
W czterdziestu dwóch Anna urodziła Jacka. Marek miał wtedy czterdzieści pięć lat, ale w jego oczach nie było zmęczenia – tylko szczęście. Po trzech latach urodziła się Zosia. Dzieci były ich wymodloną nagrodą, ich światłem. Wbrew drwinom i przepowiedniom radzili sobie z łatwością. Wszystko, co związane z dziećmi, przynosiło radość: pierwsze kroki, pierwsze słowa, pierwsze rysunki.
„Jesteś zmęczona, moja droga?” – pytał Marek każdego wieczoru, obejmując Annę.
„Troszkę” – śmiała się, a jej twarz rozjaśniała się ciepłem.
Dwadzieścia lat minęło jak jeden dzień. Jacek dorósł, ożenił się, Zosia studiowała w mieście. Anna i Marek czekali na wnuki. Marek, złota rączka, już zbudował na podwórku plac zabaw – huśtawki, zjeżdżalnię, piaskownicę. Ich dom był pełen ciepła, choć nie bogactwa. Anna już nie czuła się nieważna. Jak można źle o sobie myśleć, gdy ktoś obejmuje cię z taką miłością, nazywając „moją drogą”?
Ale czasem, w ciszy wieczoru, Anna wspominała lata samotności. Okrutne słowa sąsiadek, spojrzenia pełne litości, ciche osądy. Przetrwała to wszystko, ale jej serce nie zgorzkniało. Wiedziała: jej szczęście to nie przypadek, ale dar wywalczony latami czekania.
Anna patrzyła na Marka, na ich dom, na zdjęcia dzieci, a łzy napływały do oczu. Nie z bólu, ale z wdzięczności. Za miłość, za rodzinę, za to, iż los dał jej wszystko, o czym marzyła, gdy już prawie przestała wierzyć.
