Miłość po stracie: Tajemnicze małżeństwo sąsiadów w późnym wieku prowadzi do zerwania kontaktów.

Nasz dziadek, Stanisław Nowak, przez siedemdziesiąt lat był filarem naszej licznej rodziny. Jego słowo było święte, a mądrość – drogowskazem. My, jego dzieci, wnuki i prawnuki, szanowaliśmy go i słuchaliśmy każdej rady. Tak było do niedawna. Stanisław i nasza świętej pamięci babcia Halina żyli ze sobą w zgodzie przez ponad czterdzieści lat. Wychowali dwoje dzieci – naszych rodziców, trójkę wnuków i trójkę prawnuków. Nasza rodzina to prawdziwy klan, zżyty przez wspólne euforii i smutki, święta i trudne chwile.

Dziadek i babcia byli dla nas opoką. Ich przestronny dom w spokojnej wsi pod Poznaniem, otoczony zadbanym sadem i warzywnikiem, był dla nas drugim domem. Z euforią zajmowali się gospodarstwem, a my dziwiliśmy się, skąd biorą tyle siły. Rodzina była wyjątkowo zżyta: zjeżdżaliśmy się na wszystkie święta, wspólnie jeździliśmy nad Jezioro Śniardwy, a dla dziadków organizowaliśmy wyjazdy do najlepszych uzdrowisk w Krynicy.

Dzieliliśmy się wydatkami, robiliśmy wszystko, by nasi staruszkowie byli szczęśliwi. Oni z kolei nigdy nie zostawiali nas samych: przysyłali domowe przetwory, pomagali finansowo, a raz choćby wsparli naszą młodą rodzinę w spłacie kredytu. Ich miłość i troska były dla nas bezcenne.

Lecz trzy lata temu babcia odeszła, i wszystko się zmieniło. Dziadek został sam, a my widzieliśmy, jak ciężko znosi stratę. Rzucił się w wir pracy, by zagłuszyć pustkę. Dom i gospodarstwo wymagały wysiłku, na który już nie miał siły. Błagaliśmy, by zamieszkał z nami w mieście – po co mu ta samotna męka na wsi? Ale dziadek był nieugięty.

– To moja ziemia – mówił stanowczo. – Tu się urodziłem i tu zostanę. Sam dam radę, nie martwcie się. A Bożena mi pomoże.

Bożena, sąsiadka, zaczęła odwiedzać dziadka coraz częściej. Na początku przynosiła mu domowe obiady – dziadek nigdy nie był mistrzem garnków. Byliśmy jej wdzięczni za troskę, bo nie chcieliśmy, by czuł się samotny. Ale niedługo Bożena wprowadziła się do niego na stałe. Wtedy choćby się ucieszyliśmy: dziadek, wciąż krzepki i pełen życia, znów się uśmiechał, w jego oczach pojawił się dawny blask. Odwiedzaliśmy go, próbując podtrzymać więź.

Bożena, prawdę mówiąc, od początku budziła w nas mieszane uczucia. Coś w niej niepokoiło, ale odganialiśmy te myśli – liczyło się, iż dziadkowi jest dobrze. Jednak rok po śmierci babki ogłosili, iż biorą ślub. To był szok. Nie spodziewaliśmy się, iż sprawy zajdą tak daleko. Dziadek postawił nas przed faktem i nie mogliśmy nic zmienić.

Na wesele pojechała nie cała rodzina. Mój ojciec, najstarszy syn dziadka, był wściekły. Uważał, iż dziadek za gwałtownie zapomniał o babci, zdradzając jej pamięć. Wtedy właśnie zaczęły się podziały. Ale prawdziwy koszmar nastał później, gdy Bożena, jako nowa pani domu, pokazała swoje prawdziwe oblicze.

Wprowadziła swoje zasady. Nie mogliśmy już wpadać bez zapowiedzi – Bożena żądała, by dzwonić wcześniej. Tradycyjne rodzinne spotkania, które zawsze świętowaliśmy razem, odeszły w zapomnienie. Dziadek i Bożena spędzali czas z jej krewnymi, a o nas, zdawało się, zupełnie zapomnieli. choćby z wnukami i prawnukami, których tak kochał, dziadek przestał się widywać.

Co gorsza, wszystkie rodzinne pamiątki po babci, które miały trafić do nas, Bożena przekazała swoim córkom. Próbowaliśmy rozmawiać z dziadkiem, ale Bożena zawsze stała obok, kontrolowała każde słowo, kazała włączać głośnomówiący podczas telefonów. W rzadkich chwilach, gdy jej nie było, dziadek i tak nas odprawiał. Stał się obcy, zimny, jakby pod jej wpływem zapomniał, kim jesteśmy.

Próbowaliśmy tłumaczyć, iż nie chodzi nam o dom czy spadek. Chcieliśmy tylko ocalić rodzinę, wrócić do czasów, gdy dziadek był naszym centrum. Ale on tylko powtarzał: „Trzymajcie się z daleka od mojej nowej rodziny”. Te słowa bolały najbardziej. Jak człowiek, który był dla nas wszystkim, mógł odwrócić się od nas? I jak mamy teraz żyć, widząc, iż nasza rodzina, kiedyś tak zżyta, rozpadła się na naszych oczach?