Mam na imię Joanna, mam 48 lat i stoję przed wyborem, który rozdziera mi serce. W naszym spokojnym miasteczku nad Wisłą mój syn Krzysztof oznajmił, iż zamierza ożenić się ze swoją dziewczyną Agnieszką. Oboje pełni nadziei marzą, by zamieszkać w mieszkaniu, które wynajmujemy wraz z mężem. Ale ja stanowczo się sprzeciwiam, i to z powodu, który gryzie mnie od środka. Ta decyzja może na zawsze zmienić nasze relacje z synem, ale nie mogę postąpić inaczej, bo drżę o naszą przyszłość i powtórzenie cudzych błędów.
Krzysztof i Agnieszka błagają nas, byśmy pozwolili im zamieszkać w naszym kawalerce. Razem z mężem, Tomaszem, mieszkamy w tej chwili w dwupokojowym mieszkaniu, gdzie Krzysztof ma swój kąt. Kawalerkę kupiliśmy kilka lat temu, biorąc kredyt hipoteczny, który spłaciliśmy dopiero niedawno. To lokum to nasz plan na emeryturę. Wynajmujemy je, by odkładać pieniądze i żyć godnie, gdy przyjdzie czas na odpoczynek. Teraz dochód z najmu nie jest kluczowy, ale za kilka lat stanie się naszą jedyną poduszką bezpieczeństwa. Bez tych środków czeka nas bieda, a ja nie chcę spędzić starości, licząc każdy grosz.
Agnieszka mieszka w ciasnym dwupokojowym mieszkaniu z rodzicami, młodszą siostrą i chorą babcią. Jej rodzina marzy, by po ślubie Agnieszki zrobiło się tam więcej miejsca. Rodzice dziewczyny nie mogą pomóc młodym w kupnie własnego mieszkania, więc pokładają nadzieję w nas. Ale ja nie mogę się zgodzić. jeżeli wpuścimy tam Krzysztofa i Agnieszkę, nigdy już nie będę w stanie ich stamtąd wykurzyć – szczególnie jeżeli pojawi się dziecko. Ta myśl dręczy mnie jak drzazga, bo wiem, iż dobroć może przynieść zgubę.
Moja przyjaciółka Danuta wpadła w tę samą pułapkę. Pozwoliła córce i zięciowi zamieszkać w wynajmowanym mieszkaniu, uprzedzając, iż to tymczasowe. „Oszczędzajcie na swoje, potem się wyprowadzicie” – powtarzała. Ale oni nie oszczędzali. Zamiast tego wydawali na wakacje, markowe ciuchy i gadżety. niedługo urodziły im się dzieci i teraz Danuta nie może ich wykurzyć. „Jak mam wyrzucić córkę z maluchami?” – szlochała. – „I pieniędzy nie wezmę, bo córka jest na macierzyńskim. A ja ledwo wiążę koniec z końcem z emeryturą!” Jej łzy i rozpacz stały się dla mnie ostrzeżeniem. Nie chcę podzielić jej losu.
Boję się, iż Krzysztof i Agnieszka, dostawszy mieszkanie, odpuszczą sobie. Będą żyć na luzie, nie myśląc o jutrze. Po co oszczędzać na własne, skoro mają darmowe? A my z Tomaszem zostaniemy z niczym. Gdy pójdziemy na emeryturę, będziemy musieli przeżyć za grosze, odmawiając sobie wszystkiego. Ta myśl przepełnia mnie strachem. Nie chcę, by moja starość stała się walką o przetrwanie, gdy choćby na leki zabraknie.
Krzysztof patrzy na mnie z urazą, nie rozumiejąc mojego uporu. „Mamo, nie mamy gdzie mieszkać” – mówi. – „Agnieszka nie może tkwić u rodziców, tam jest ciasno”. Jego słowa bolą, ale ja się nie ugnę. „Wynajmijcie coś, odkładajcie na swoje” – odpowiadam. – „My z tatą daliśmy radę, wy też dacie”. Ale w jego oczach widzę rozczarowanie, co łamie mi serce. Agnieszka milczy, ale jej wzrok pełen jest wyrzutu, jakbym niszczyła ich marzenia. Czuję się jak potwór, ale nie ustąpię.
Co noc leżę bezsennie, przewracając w głowie naszą ostatnią rozmowę. Widzę, jak Krzysztof i Agnieszka wynajmują klitkę, licząc każdą złotówkę, i ściska mnie żal. Ale potem przypominam sobie Danutę, jej łzy, jej biedę, i znów twardnieję. Przez całe życie pracowaliśmy, by zapewnić sobie starość. Dlaczego mamy poświęcać wszystko dla ich wygody? Są młodzi, mają czas i siłę, by budować własne życie.
Wiem, iż moja odmowa może odepchnąć Krzysztofa. Może chować urazę, a nasza więź, tak ciepła i bliska, pęknie. Agnieszka może go przeciwko mnie nastawić i zostanę bez syna. Ta myśl to jak nóż w piersi. Ale nie mogę ryzykować naszej przyszłości, nie mogę powtórzyć błędu Danuty. Chcę, by Krzysztof i Agnieszka nauczyli się brać odpowiedzialność, jak my z Tomaszem. My też zaczynaliśmy od zera, braliśmy kredyt, oszczędzaliśmy, ale osiągnęliśmy swój cel. Dlaczego oni nie mogą?
Siedząc przy oknie, patrzę na zaśnieżone uliczki miasteczka i czuję, jak burza szaleje we mnie. Kocham syna, ale nie poświęcę wszystkiego dla jego chwilowego szczęścia. Niech wynajmują, niech uczą się walczyć o swoją przyszłość. Wierzę, iż dadzą radę, ale strach przed ich utratą nie daje mi spokoju. Czy postępuję słusznie? A może moja twardość stanie się murem, który nas na zawsze rozdzieli?
