Mieszkamy z siostrą w Warszawie – każda z nas wynajmuje mieszkanie. Tymczasem nasza babcia przez cały czas żyje w swojej własnej, trzypokojowej kawalerce. I co interesujące – do dziś nie zdecydowała, komu zapisze ją w spadku. My o własnym mieszkaniu na razie możemy tylko pomarzyć, więc taki spadek na pewno bardzo by nam się przydał. Tyle iż babcia milczy. A nam niezręcznie zacząć tę rozmowę jako pierwszym

Kiedy byłyśmy dziećmi, myślałam, iż spadek to coś, co „z urzędu” przechodzi na dzieci i wnuki. Wydawało mi się, iż nie trzeba tego choćby omawiać. Teraz rozumiem, iż życie nie jest aż tak proste. Z bliskich zostały nam tylko babcia i siebie nawzajem – naszych rodziców nie ma już z nami od wielu lat.

Zawsze byłyśmy z siostrą bardzo taktowne, ale w życiu przychodzi moment, kiedy trzeba powiedzieć coś wprost. I właśnie na takim etapie jesteśmy. Tylko iż wciąż nie możemy zdobyć się na odwagę, by poruszyć z babcią temat spadku. To bardzo wrażliwa kwestia, zwłaszcza przy osobach starszych. Do tego nigdy wcześniej nie rozmawiałyśmy o takich sprawach.

Babcia ma już 88 lat. Dobrze wiemy, iż wiele przemyśleń może mieć w swojej głowie. A my co – przyjdziemy i zaczniemy rozmawiać o tym, co będzie po jej śmierci? O tym, co „nam się zostanie”? To brzmi bardzo nie w porządku, choćby jeżeli nie mamy wobec niej żadnych złych intencji. Zawsze miałyśmy dobre relacje. Ale czy ona też tak to odbierze?

Rozmawiałam o tym z koleżankami, ale tylko jedna miała podobne doświadczenie – i niestety bardzo negatywne. Po jednej takiej rozmowie z dziadkiem przestali się do siebie odzywać, aż do jego śmierci. I to mnie najbardziej przeraża. Bo przecież w dzieciństwie nigdy nie wyobrażałyśmy sobie, iż takie tematy kiedyś nas dotkną.

Z rodzicami już się nie skonsultujemy. Ale nasza ciotka uważa, iż nie powinnyśmy bać się takiej rozmowy. Przypomina nam, iż babcia ma już prawie dziewięćdziesiąt lat – prawie trzy razy tyle, co my. Ona lepiej wie, jak wygląda życie. I może rzeczywiście ma rację – teoretycznie babcia nie powinna odebrać tego jako coś niestosownego. To w końcu zwykła sprawa życiowa.

Mamy więc nadzieję, iż niebawem zdobędziemy się na odwagę i spokojnie porozmawiamy z babcią. Przecież nie ma nikogo innego, komu mogłaby zapisać mieszkanie. Bardziej niż o sam spadek martwimy się o relację z nią. Czy dalej będzie taka, jak dawniej? Czy coś się zmieni? Bo bardzo nie chciałabym przeżyć tego, co przeżyła moja przyjaciółka z dziadkiem – to byłoby zbyt bolesne.

Bo naprawdę smutno jest, gdy bliska osoba zaczyna traktować cię jak interesownego człowieka, który myśli tylko o pieniądzach. Zwłaszcza kiedy to nieprawda. Kochamy naszą babcię – ale chcielibyśmy mieć choć odrobinę jasności.