Nazywam się Kinga. Stoję przed strasznym wyborem: ryzykuję, iż pokłócę się albo z ukochaną siostrą, albo z mężem. Serce mi pęka, a rozum nie podpowiada rozwiązania.
Moja starsza siostra, Magdalena, zawsze traktowała mnie dziwnie. Była o trzy lata starsza i od dzieciństwa zazdrościła mi uwagi rodziców. Wydawało jej się, iż dostawałam więcej lalek, słodyczy czy ubrań. Choć mama z tatą kochali nas tak samo. Po prostu ja cieszyłam się z małych rzeczy, a ona uważała je za coś oczywistego.
Pamiętam, jak zabierała mi zabawki tylko po to, żebym płakała, a nie żeby się nimi bawić. Z latami nic się nie zmieniło.
Gdy poznałam Jakuba – mojego przyszłego męża – Magda stała się jeszcze chłodniejsza. Za moimi plecami szeptała rodzicom, iż nasze małżeństwo gwałtownie się rozpadnie. Miałam wtedy 22 lata, Jakub 24, a Madzi 25 i ani śladu związku.
Po ślubie zamieszkaliśmy u jego mamy. Ale teściowa niedługo wyszła za mąż za cudzoziemca i wyjechała za granicę, zostawiając nam w spadku swoje dwupokojowe mieszkanie w Poznaniu.
Kilka lat później zmarł dziadek Jakuba i zostawił mu kolejne mieszkanie, w innej dzielnicy. Tak w naszych rękach znalazły się dwa lokale.
Postanowiliśmy jeden wynajmować, a zarobione pieniądze odkładać na edukację naszego syna, Bartosza. Ma teraz 12 lat, a czas płynie nieubłaganie.
Tymczasem Magda, jakby chciała mnie dogonić, gwałtownie po moim ślubie wyszła za mąż za pierwszego lepszego – Marcina. Człowieka leniwego, bez ambicji, który ledwo wiąże koniec z końcem. Mimo to siostra urodziła mu troje dzieci. Mieszkali we czwórkę w maleńkim kawalerku, kupionym za pomoc państwa i skromne oszczędności rodziców.
Żal mi było zawsze siostrzeńców – niedożywionych, zaniedbanych, wiecznie chorych. Rodzice pomagali Magdzie finansowo, ale ich możliwości były ograniczone – emerytury duże nie są.
Długo ukrywaliśmy przed siostrą, iż wynajmujemy mieszkanie. Prawie półtora roku udawało się dochować tajemnicy. Ale w końcu się wydało.
Pewnego dnia Magda przyszła do mnie z prośbą:
— Kinga, no przecież rozumiesz! — mówiła łkając. — Wy macie wolne mieszkanie, a my tu się dusimy! Obok jest świetna szkoła artystyczna, Zosia marzy o tańcu, a Tomek chce grać na skrzypcach! No pomóż! Wpuśćcie nas na trochę za darmo, a jak Marcin znajdzie pracę, to zaczną płacić. Toż my rodzina!
Patrzyłam na nią, czując dziwną mieszankę litości i strachu. Litości do dzieci – i strachu o naszą przyszłość.
Opowiedziałam wszystko Jakubowi.
— Nie ma mowy! — odparł stanowczo. — Tylko po moim trupie! Ta banda zniszczy mieszkanie w drobny mak, a pieniędzy nigdy nie zobaczymy! Ich Marcin coś znajdzie? Ten przez całe życie nie przepracował choćby miesiąca na stałe! A twoja siostra urodzi czwartego, żeby tylko nie iść do roboty!
Próbowałam przekonać męża, iż to tymczasowe, iż teraz mają ciężko.
— Sama w to wierzysz? — prychnął Jakub. — Damy im palec, a odgryzą rękę po łokieć. Nie! Już szukam nowych lokatorów!
Nazajutrz zadzwoniła Magda:
— Już prawie wszystko spakowane! Jeszcze tylko kilka paczek – i się wprowadzamy! Czekaj na nas!
Siedziałam z telefonem w ręku, nie wiedząc, co powiedzieć. Nie zdążyłam ostrzec, iż pakują się na darmo… Nie powiedziałam, iż ich nie wpuścimy.
Boję się zasmucić mamy – ma chore serce. Silniejsze emocje mogłyby ją zabić.
Boję się stracić siostrę na zawsze – a jednocześnie boję się zniszczyć relację z mężem.
Stoję przed wyborem, który mnie łamie.
Serce każe pomóc rodzinie. Ale rozum i wspomnienia przypominają: Magda zawsze tylko brała, nigdy nie oddała.
A Jakub… Był przy mnie zawsze: wspierał, podnosił, budował ze mną nasze wspólne życie. Teraz prosi tylko o jedno – żebym chroniła nasz trud, naszą rodzinę, naszą przyszłość.
I wiem, iż choć trudno, muszę powiedzieć „nie”.
Muszę znaleźć siłę, by odmówić siostrze. Niech się gniewa. Niech nienawidzi. Wybieram męża, syna, nasze życie.
Ale jak boli ten wybór… Jak gorzko zrozumieć, iż własna krew może postawić nas przed takim cierpieniem.
Czasem najtrudniejszą miłością jest powiedzieć „dość” – choćby tym, których kochamy, jeżeli ich prośby niszczą nas samych.
