Ofiarna Matka
Przez trzydzieści lat wstawałam przed świtem. Przygotowałam tysiące śniadań, wyprałam góry ubrań, opatrywałam rany i ocierałam łzy. Moje dzieci były moim wszechświatem, sensem istnienia. Pracowałam na podwójne zmiany, by opłacić im studia, sprzedałam biżuterię na ich wesela, zadłużyłam dom, by sfinansować ich biznesy.
Mama zawsze będzie przy nas mówili znajomi z podziwem. A ja uśmiechałam się dumnie, wierząc, iż buduję coś pięknego: rodzinę związaną bezwarunkową miłością.
Marek, mój najstarszy syn, zaglądał co miesiąc. Zawsze czegoś potrzebował: bym zajęła się wnukami, pożyczyła pieniądze, ugotowała obiady na cały tydzień. Nikt nie gotuje tak jak ty, mamo mówił, obejmując mnie. A ja topniałam.
Ewa, średnia córka, dzwoniła z płaczem za każdym razem, gdy pokłóciła się z mężem. Zostawiałam wszystko, by ją pocieszyć, doradzać choć nigdy nie słuchała. Tylko ty mnie rozumiesz wzdychała. A ja czułam się wyjątkowa, potrzebna.
Tomek, najmłodszy, wciąż mieszkał ze mną, choć miał już 35 lat. Oszczędzam na swoje mieszkanie powtarzał, gdy prałam jego koszule i gotowałam obiady. Jego oszczędności znikały w grach komputerowych i imprezach.
Wszystko zmieniło się, gdy zachorowałam.
Głupi upadek, złamane biodro, dwa miesiące rekonwalescencji. Potrzebowałam pomocy przy myciu, gotowaniu, zakupach.
Marek miał mnóstwo pracy. Ewa przechodziła trudny okres. Tomek wyniósł się do kolegi tymczasowo tego samego dnia, gdy wróciłam ze szpitala.
Pierwsze dni czekałam. Na pewno przyjdą, muszą się tylko zorganizować. Ale godziny zmieniły się w dni, dni w tygodnie. Telefony stały się rzadsze. Wymówki częstsze.
Pewnego popołudnia, gdy walczyłam ze słoikiem osłabionymi dłońmi, słyszałam znajome głosy w ogrodzie. Moje dzieci tam były, ale nie zadzwoniły. Podeszłam do okna i ujrzałam ich kłótnię.
Ktoś musi zająć się mamą mówił Marek.
Ja nie mogę, mam własną rodzinę odparła Ewa.
To sprzedajmy ten dom i wsadźmy ją do domu opieki rzucił Tomek. Za te pieniądze moglibyśmy choćby coś podzielić.
Odeszli, nie zapukawszy.
Tej nocy nie płakałam. Po raz pierwszy od dziesięcioleci pomyślałam o sobie. O kobiecie, którą byłam, zanim stałam się tylko mamą. O marzeniach, które zapomniałam, o szansach, które odrzuciłam, by być zawsze dla nich.
Następnego ranka wykonałam trzy telefony.
Pierwszy do adwokata. Drugi do agencji nieruchomości. Trzeci do siostry, która od lat mieszkała za granicą i zawsze zapraszała mnie do siebie.
Sprzedałam dom w dwa tygodnie. Pieniądze wpłaciłam na swoje konto. Kupiłam bilet w jedną stronę.
Gdy dzieci się dowiedziały, przybiegły. Po raz pierwszy od miesięcy wszyscy troje pod moimi drzwiami.
Jak mogłaś nam to zrobić? krzyczał Marek. Jesteśmy twoją rodziną!
Po wszystkim, co dla ciebie zrobiliśmy szlochała Ewa.
A co z nami? pytał Tomek. Gdzie spędzimy święta?
Patrzyłam na nich w milczeniu. Na te trzy osoby, które były moim całym światem, a teraz widziały we mnie tylko problem do rozwiązania lub spadek do podziału.
Wy już mnie nie potrzebujecie powiedziałam ze spokojem, który mnie samą zaskoczył. A ja odkryłam, iż was też nie.
Zamknęłam drzwi.
Nazajutrz wsiadłam do samolotu. W fotelu 23A, wpatrzona w chmury, poczułam coś, czego nie doświadczyłam od lat: wolność.
Mówią, iż matki kochają bezwarunkowo. Ale nikt nie mówi, iż ta miłość, gdy nie jest odwzajemniona, może stać się więzieniem. I iż czasem najodważniejszą decyzją nie jest pozostanie, ale odejście.
Teraz mieszkam w małym domu nad morzem. Mam nowych przyjaciół, nowe zwyczaje, nowe marzenia. Dzieci dzwonią rzadko, zawsze pytając, kiedy wrócę.
Nie wrócę.
Bo zrozumiałam, iż troska o innych nie czyniła mnie dobrą matką, jeżeli zapominałam o sobie. I iż prawdziwa miłość nie może istnieć tam, gdzie są tylko oczekiwania i wygoda.
Po raz pierwszy w życiu jestem szczęśliwa, będąc po prostu sobą.
