Lata łańcucha: Okres ucisku i walki o wolność

Lata Łańcucha

Baron nie pamiętał dokładnie, kiedy to wszystko się zaczęło. Może dlatego, iż dla niego czas był tylko ciągiem szarych dni, niekończących się nocy i pór roku, które mijały, nie przynosząc ulgi. Urodził się w licznym miocie, na biednym gospodarstwie na obrzeżach wsi. Od szczeniaka jego los został naznaczony zimnym ogniwem łańcucha, którego nigdy nie miał porzucić.

Na początku życie było tylko ciekawością. Bawił się z rodzeństwem, węszył wilgotną ziemię i szczekał na ptaki. Ale pewnego dnia jeden z mężczyzn z domu wybrał właśnie jego. Oderwał go od matki, zaciągnął w kąt podwórka i przywiązał łańcuchem do kołka. Od tej chwili Baron stał się częścią gospodarskiego inwentarza, jak zardzewiała taczka czy stara opona. Nikt nie poświęcał mu pieszczot ani ciepłego słowa. Czas dla Barona był tylko czekaniem bez nadziei.

Z biegiem miesięcy łańcuch stał się jego jedynym towarzyszem. Miał zaledwie dwa metry, a Baron nauczył się nie oddalać zbyt daleko, by nie poczuć gwałtownego szarpnięcia, które wyrywało mu oddech. Nie miał budy ani schronienia spał na ziemi, pod deszczem lub śniegiem, a gdy wiał silny wiatr, przytulał się do muru, drżąc z zimna.

Pory roku mijały: zimy były okrutne, z mroźnymi nocami, gdy budził się pokryty szronem. Lata udręką upałów i pragnienia. Czasem dzieci z domu rzucały w niego kamieniami dla zabawy albo straszyły kijami. Nikt się o niego nie troszczył. Jego życie było kręgiem cierpienia, głodu i samotności.

Jedzenie było rzadkie i marne. Dostawał ogryzki ziemniaków, ogryzione kości, a czasem bardzo rzadko odrobinę kwaśnej zupy. Jadał łapczywie, w obawie, iż ktoś zabierze mu ten skromny posiłek. Pił mętną wodę ze zardzewiałego wiadra. Nigdy nie poznał smaku świeżego mięsa ani sytości obfitego posiłku. Jego ciało stało się wychudzone, żebra odznaczały się pod brudnym, splątanym futrem.

Nigdy go nie wyprowadzano. Widział świat tylko ze swojego kąta, ograniczony łańcuchem. Patrzył, jak inne psy biegają wolno, jak ludzie przychodzą i odchodzą, jak ptaki latają. Marzył, by biegać, by poznawać świat, by dostać pieszczotę. Ale to był tylko sen, a gdy otwierał oczy, łańcuch wciąż tam był.

Ostatnia Zima

Ostatnia zima była najcięższa. Mężczyzna, który go uwiązał, zachorował i przestał wychodzić na podwórko. Baron całymi dniami nikogo nie widział. Miska z jedzeniem była coraz bardziej pusta. Czasem któryś z sąsiadów podszedł do ogrodzenia i rzucił mu kawałek suchego chleba, ale najczęściej dostawał tylko spojrzenia pełne litości.

Baron czuł, jak życie ucieka. Łapy bolały go, zimno wsiąkało w kości, a samotność stawała się coraz cięższa. Nocami śnił o matce, o cieple rodzeństwa, o wolności. Ale gdy się budził, widział tylko błoto i ciszę.

Pewnego dnia mężczyzna umarł. Baron wiedział, bo przestał słyszeć jego kaszel, jego powłóczyste kroki. Przez kilka dni nikt nie pojawiał się w gospodarstwie. Baron był głodny, spragniony, przerażony. Szczekał, prosząc o pomoc, ale odpowiadało mu tylko echo.

To sąsiedzi, zauważywszy nieobecność właściciela, przyszli na podwórko. Znaleźli Barona skulonego na ziemi, z matowymi oczami, sierścią pełną błota i pasożytów. Niektórzy dyskutowali, co z nim zrobić. Jedni mówili, iż jest już stary i najlepiej go uśpić. Inni czuli litość, ale nie chcieli problemów.

W końcu kobieta o imieniu Kasia, która mieszkała obok, zadzwoniła do schroniska dla zwierząt w mieście. Opowiedziała im o Baron