Podczas majówki odwiedziłem znajomych w Sopocie. Zebrało się miłe towarzystwo, choć w większości nieznane. Wszyscy rozmawiali, śmiali się i nakrywali do stołu. Moją uwagę przykuła pewna para: mężczyzna około pięćdziesiątki i dziewczyna, najwyżej dwudziestoparoletnia. On – stateczny, z szlachetną siwizną, ona – pełna życia, radosna, z uśmiechem, który rozjaśniał pokój jak słońce. Nazywali się Marek i Kinga. Ona cały czas zwracała się do niego „tatusiu”. A ja, naiwny, siedziałem i rozczulałem się: cóż za piękna, szczera więź między ojcem a córką.
Gdy jednak zaczęli się zbierać do domu, Kinga z uśmiechem wyjaśniła: „Czeka na nas syn, nie zaśnie bez nas.” Szczerze mówiąc, osłupiałem. Gdy wyszli, cicho zapytałem gospodarzy: „Jak to rozumieć? Jaki syn? Czy oni są małżeństwem?” Potwierdzili skinieniem głowy. Tak, mąż i żona. Tak, mają wspólnego syna. A „tatuś” to tylko żart. Na początku ich znajomości, gdy dopiero zaczynali się spotykać, ekspedientka w sklepie wzięła Kingę za córkę Marka. Od tamtej pory tak już zostało – najpierw dla śmiechu, potem z przyzwyczajenia.
Później usłyszałem ich historię. Opowieść, która początkowo brzmiała jak dowcip, a stała się dowodem na to, iż wiek nie jest przeszkodą dla szczęścia.
Marek był kiedyś malarzem. Utalentowanym, ale, jak to często bywa, bez stabilizacji. Za sobą miał dwa małżeństwa. Dorosłą córkę, z którą dawno stracił kontakt. Problemy z alkoholem, chroniczną samotność i wrażenie, iż życie go ominęło. Gdy skończył 45 lat, nagle się zatrzymał i zrozumiał: tak dalej być nie może. Zaczął malować, ale nie znajdował nabywców. A potem – przypadkowe spotkanie. Kinga, dwudziestodwulatka. Sam nie wiedział, co ona w nim znalazła. Nieogolony, niemodny, bez grosza przy duszy. Ale ona spojrzała – i została.
Jej miłość była jak łyk świeżego powietrza. Dzięki niej rzucił picie, zajął się sobą, znów zaczął tworzyć. Jego obrazy zaczęły się sprzedawać, potem były wystawy, propozycje aranżacji restauracji. Pojawiły się pieniądze, stabilizacja, pewność siebie i sens. Minęło dziesięć lat. Teraz mają piękne mieszkanie, podróżują, wychowują syna. Ona jest żoną szanowanego i zamożnego mężczyzny. A przecież kiedyś widziała w nim tylko zmęczonego „wuja” w starej kurtce.
Oczywiście, przyjaciółki i mama kręcili palcem przy skroni: „Kochanie, on mógłby być twoim ojcem!” Może i ona miała wątpliwości. Ale poszła za głosem serca. I nie pomyliła się. Dziś Marek uważa ją za cud. Dar, na który nie zasłużył. Stał się ojcem, jakim nigdy wcześniej nie był. Troskliwym, cierpliwym, oddanym swojemu dziecku. Bawi się z nim, czyta mu książki, chodzi na spacery. choćby relacje z dorosłą córką się poprawiły. Zobaczyła, iż ojciec się zmienił.
Ten „nierówny związek” okazał się szczęśliwszy i trwalszy niż wiele par z trzyletnią różnicą wieku. Znam takich historii więcej. Jeden mój znajomy, szef kuchni w Krakowie, ożenił się w wieku 50 lat z dwudziestopięciolatką. Nigdy nie podchodził do garnków, a teraz nie pozwala jej choćby zbliżyć się do kuchni: „Idź do kina, nie przeszkadzaj szefowi!”
Bo mężczyźni po czterdziestce to najlepsi mężowie. Mają już za sobą błędy, gonitwę, wszelkie próby. Pragną spokoju, domu, miłości. Doceniają każdą chwilę z rodziną. Dla kobiet są ciekawi – to nie rówieśnicy, którzy gadają tylko o imprezach. To ludzie, którzy wiele przeszli, nauczyli się rozumieć i pielęgnować to, co ważne. Mogą być mentorami, oparciem, nauczycielami. A przy tym – przyjaciółmi i kochankami.
Co najważniejsze, starsi mężczyźni zostają wspaniałymi ojcami. Ja sam jestem przykładem. Mojej najmłodszej córce jest osiem lat, a mnie – 54. Wszyscy mówią, iż w końcu stałem się takim ojcem, jakim zawsze powinienem być. Wcześniej nie potrafiłem. Nie dojrzałem. Teraz – tak.
Każdego ranka biegam po parku. Nie dlatego, iż modnie, ale bo chcę żyć. Długo. Nauczyć córkę jeździć na rowerze, pocieszać, gdy wróci ze szkoły z dwóją, być obok, gdy pójdzie na pierwszą randkę. To jest najlepsze paliwo do życia. A nie piwo na kanapie i rozmowy o działkach i wątrobie.
Jacques Cousteau powiedział kiedyś: „Małe dzieci przedłużają życie”. Sam został ojcem jeszcze po siedemdziesiątce. I to nie żart. Mężczyzna z małym dzieckiem to silnik. Jest zadbany, pełen energii, aktywny. Bo ma dla kogo żyć. Nie patrzy już na inne kobiety – jego serce jest zajęte. Nie interesują go narzekania na władzę. Myśli o szkole, rowerach, lodach. Chce wracać do domu. Do swoich.
W wieku pięćdziesięciu lat być dobrym ojcem – to nie wyczyn. To przywilej. I większy zaszczyt niż bycie „królem imprez” czy „mistrzem grilla”.
A gdy młoda żona dojrzewa, różnica wieku jakby znika. Pozostaje tylko jedno – miłość. Prawdziwa, dojrzała, wywalczona, czysta. jeżeli więc wahasz się, czy związać życie z mężczyzną starszym o dwadzieścia lat – spójrz na takie pary jak Marek i Kinga. Gdzie żart o „tatusiu” stał się początkiem najszczęśliwszego związku w ich życiu. Prawdziwa miłość nie liczy lat – liczy tylko to, jak bardzo dwoje ludzi potrafi być sobie wzajemnie domem.
