Mroźne powietrze kłuło twarz jak igłami, ale Jan nie czuł zimna. Wewnątrz niego wszystko zamarzło — serce zamieniło się w lodową bryłę, zimniejszą niż największa śnieżyca. Stał pośrodku zasypanego śniegiem parku, spowitego wieczornym półmrokiem, i gorączkowo wpatrywał się w przechodniów, próbując wypatrzyć tę jedną małą postać w jaskrawoczerwonym kombinezonie. Staś. Jego wnuk.
Dla Jana ten chłopiec był całym światem. Ściskając w dłoni telefon, w myślach przeklinał chwilę, gdy oderwał się na istotny służbowy rozmowę. Jedna minuta nieuwagi — i teraz jego serce ściskał strach i wina. Katował się bezlitośnie, każdym nerwem, każdą komórką swojego silnego ciała.
W głowie dudniła jedna myśl: „Stracę go”. Ostatni rok życia Jana był pasmem nieodwracalnych strat. Najpierw odeszła żona — cicho, niemal niezauważalnie, jakby zgasła pod ciężarem choroby. Potem nadeszła straszna wiadomość z Himalajów — tam zginęli jego córka i zięć. Rodzice Stasia.
To dziecko z poważnym spojrzeniem i wzruszającym uśmiechem było teraz jedynym, co łączyło Jana z przeszłością. Jedyną podporą. Myśl o jego stracie wywoływała fizyczne uduszenie. Trzymał się Stasia jak tonący brzytwy. Nie wyobrażał sobie życia bez niego.
Panika rosła. Wykrzyknął, zrywając głos:
— Staś! Stasiu! Gdzie jesteś?!
Odpowiedziała tylko cisza i świst wiatru niosącego śnieżny pył. Przechodnie patrzyli na niego z wyrzutem — dla nich był tylko roztargnionym dziadkiem, który zagapił się na dziecko. Nikt nie wiedział, ile bólu kryło się za tym krzykiem.
I wtedy, gdy nadzieja była już na wyczerpaniu, dobiegł cienki, przerażony głos — od strony rzeki. Jan zastygł. To był głos Stasia. Krzyk, od którego krew krzepnie w żyłach.
Bez namysłu pobiegł w stronę brzegu. Wiedział, jak zdradliwa jest ta rzeka. Lód wydawał się mocny, ale pod puszystym śniegiem kryły się niebezpieczne przeręble. I tam, w czarnej wodzie, miotała się mała postać w czerwonym kombinezonie. Staś.
Serce Jana runęło w dół. Biegł, grzęznąc w zaspach, potykając się, łapiąc powietrze. Wydawało się, iż dystans jest nie do pokonania. Widział, jak wnuk walczy z lodowatą wodą, jak ubranie ciągnie go w dół. Wiedział: nie zdąży. ale w tej samej chwili, gdy rozpacz miała go pochłonąć, z cienia wyłoniła się ciemna postać. Kobieta.
Poruszała się błyskawicznie, niemal instynktownie — rozciągnięta na lodzie, sunąc po nim, dotarła do przerębla. Jednym mocnym ruchem wyciągnęła Stasia na lód, a potem ciągnęła go do brzegu.
Jan podbiegł, wyrwał wnuka ze śniegu, przycisnął tak mocno, jak tylko mógł. Chłopiec płakał, trząsł się. Nie mówiąc ani słowa, rzucił kobiecie rozkaz:
— Za mną. Do domu. Grzać się.
Posłusznie poszła za nim.
W samochodzie, owinięty w dziadkową kurtkę, Staś stopniowo się uspokajał. Lekarz zbadał go i powiedział, iż wszystko będzie dobrze. W domu Jan ułożył chłopca do snu, a sam powoli wszedł do kuchni, gdzie czekała na niego kobieta w jego starym szlafroku. Wyglądała krucho, wyczerpana, z głębokim bólem w oczach.
— Jak pani na imię? — spytał, podając jej kubek herbaty.
— Katarzyna.
— Dziękuję. Uratowała pani mojego wnuka. Moje jedyne skarby. Nie ma pani pojęcia, co to dla mnie znaczy.
Chciał wcisnąć jej pieniądze, ale cofnęła dłonie.
— Nie zrobiłam niczego nadzwyczajnego. Po prostu byłam w pobliżu. Każdy by tak postąpił.
Jan widział, iż mówi prawdę. Żadnej chciwości, żadnej wyrachowania — tylko zmęczenie i smutek.
— Może potrzebuje pani pracy? — zapytał łagodnie. — Mam restaurację. Jest miejsce do pomocy w kuchni. Niska pensja, ale stabilna. jeżeli się pani zgodzi — będę wdzięczny.
Katarzyna podniosła oczy pełne łez.
— Dziękuję… Tak, zgadzam się.
Minęło kilka tygodni. Jan był zajęty opieką nad Stasiem i pracą. Coraz częściej jednak łapał się na tym, iż obserwuje Katarzynę. Pracowała ciężko, z niesamowitą precyzją i wyczuciem. Czasami doradzała kucharzom, jakby całe życie spędziła w kuchni.
Pewnego dnia nadszedł kryzys: istotny urzędnik zamówił bankiet z wyjątkowymi wymaganiami, a termin był niemożliwy. Dla restauracji — szansa na awans. Dla Jana — ogromne ryzyko.
Ale właśnie wtedy po raz pierwszy zdał sobie sprawę, jak głębsza jest wiedza Katarzyny niż tylko zmywanie naczyń. Przejęła kontrolę, zorganizowała pracę, zaproponowała rozwiązania. Bankiet przeszedł idealnie.
Wtedy Jan zrozumiał: przed nim nie tylko pomocnica. Przed nim stała osoba, której można zaufać. Ktoś, kto także szukał drugiej szansy — i znalazł ją w pracy, w rodzinie, którą dostał niespodziewanie.
Gdy ostatni goście wyszli, a kuchnia zaczęła pustoszeć, Jan podszedł do Katarzyny. Stała przy kuchence, jakby przyklejona do miejsca.
Wziął ją za rękę. Jej dłoń była zimna, ale czuł w niej życie.
— Kasiu… — jego głos był ochrypły. — Wyjdź za mnie. Kocham cię.
Katarzyna spojrzała na niego. Łzy zabłysły w jej oczach.
— Janie… ja też cię kocham. Bardzo. Ale nie mogę. Jestem skazana. Mam piętno przeszłości. Nie chcę rujnować twojego życia, twojej reputacji. Jesteś znanym restauratorem, a ja… nie jestem ciebie warta.
Kilka dni później Jan przyjechał do swojego szefa kuchni, który powoli dochodził do siebie po wypadku. Opowiedział mu wszystko: kim jest Katarzyna, jaką tragedię przeżyła i jak bardzo ją kocha.
Stary kucharz słuchał uważnie, a potem uśmiechnął się sprytnie:
— Mówisz, iż nie jest ciebie warta? Nie, bracie. Po prostu nie wiesz jeszcze, jak dobrać adekwatne argumenty. Mam pomysł, który przekona ją lepiej niż słowa.
Następnego wieczoru Jan zabrał Katarzynę na opuszczone miejsce na obrzeżach miasta. Poznała je od raByła to ruina jej dawnej restauracji, teraz odnowiona i ozdobiona nowym szyldem: „U Kazika”, nazwana tak na cześć jej syna.
![Sprawdź jaką czekoladową przekąską jesteś? [QUIZ]](https://i.iplsc.com/-/000LTPW8YL2H9VMH-C461.jpg)
