Kiedyś zobaczysz, jak się zestarzałam.

Pewnego dnia zauważysz, iż już się postarzałam.
Ręce moje drżą, gdy zapinasz guziki, a przy obiedzie mogę upuścić łyżkę albo się poplątać.
Proszę cię nie gniewaj się, bądź wobec mnie łagodna.
Przypomnij sobie, jak kiedyś cierpliwie uczyłam cię wszystkiemu, gdy nie potrafiłaś jeszcze samodzielnie trzymać łyżki czy ubrać się.

Jeżeli powtarzam to samo nie odrywaj mnie.
Po prostu słuchaj.
Pamiętasz, jak prosiłaś mnie o kolejną opowieść na dobranoc, przytulając mnie, aż zasnęłaś?

Gdy czasem odmawiam iść pod prysznic nie złość się.
Wspomnij, iż wymyślałam bajki, by wciągnąć cię do wanny, bo upierałaś się, iż nie chcesz wejść.

Jeśli nie nadążam za nowymi technologiami, nie radzę sobie gwałtownie z telefonem ani telewizorem nie drwi z mnie.
Daj mi chwilę.
Przypomnij sobie, jak uczyłam cię pisać pierwsze litery, liczyliśmy jabłka i składaliśmy cyfry, gdy ledwo utrzymywałam się na nogach z zmęczenia.

Gdy zapominam słowa albo gubię wątek bądź cierpliwa.
Nie złość się.

Dla mnie ważniejsze od tego, co mówię, jest to, iż jesteś przy mnie i słuchasz, nie odwracając wzroku.
Kiedy moje nogi staną się słabe i nie będę mogła iść obok ciebie nie myśl, iż stałam się ciężarem.
Po prostu wyciągnij mi rękę, tak jak ja podałam ci swoją, gdy stawiałaś pierwsze kroki po naszym domu w Krakowie.

Pewnego dnia zrozumiesz, iż mimo wszystkich moich pomyłek, zawsze chciałam dla ciebie tylko to, co najlepsze.
Każdy mój krok, każda decyzja była próbą uczynienia twojej drogi nieco lżej niż moja.
Poświęć mi odrobinę swojego czasu, szczyptę cierpliwości.
Pozwól, byś oprzeć się o twoje ramię tak jak kiedyś ty szukałaś schronienia w moim, gdy bolało lub bało się.

Kocham cię, Zuzanno. Kocham cię, Piotrze.
Modlę się za was choćby wtedy, kiedy już tego nie dostrzegacie.

Pamiętaj, iż starość nie jest ciężarem, ale darem, a miłość pokoleń jest mostem, który łączy serca.