Maria siedziała w salonie, wpatrzona w ekran telewizora, gdzie przewijały się nudne programy. Oczy same się zamknęły i zdrzemnęła się. Obudziło ją niepewne pukanie do drzwi. Zerwała się z kanapy, poprawiając szlafrok, i podeszła do wyjścia.
— Już idę! — zawołała.
W judaszu zobaczyła nieznajomą. Młodą kobietę, zmieszaną, z rumieńcem na policzkach i brązowymi oczami.
— Dzień dobry… Czy pani to Maria Kowalska?
— Tak, to ja. A ty do mnie? Wejdź, skoro przyszłaś.
Gość przekroczyła próg, rozejrzała się.
— Ja… muszę z panią porozmawiać…
— Nie zwlekaj, chodź do kuchni, napijemy się herbaty. Tam mi powiesz, co cię sprowadza.
Kobieta cieszyła się z każdego towarzystwa — córka, Kasia, wychodziła wcześnie, wracała późno, i coraz częściej Maria czuła, jak ogarnia ją samotność.
Gdy czajnik zagotował wodę, Maria nerwowo rozkładała ciastka i cukierki, nieustannie spoglądając na dziewczynę.
— A jak ci na imię?
— Kalina. Można po prostu Kalinka.
— Piękne imię — uśmiechnęła się Maria, stawiając przed gością filiżankę. — Całe życie przepracowałam na poczcie. Chodziłam po osiedlu z ciężką torbą. Gazety, listy, telegramy. Ludzie czekali, cieszyli się. Czasem płakali. Bywały i złe wieści… Ale zawsze je przekazywałam z szacunkiem. Teraz nogi odmawiają posłuszeństwa. Prawie nie wychodzę.
Kalina słuchała, nie przerywając. Tylko jej dłonie drżały, a filiżanka cicho zadźwięczała o spodek. Gdy Maria zapytała, po co przyszła, dziewczyna w końcu odezwała się:
— Przyjechałam z daleka. Z drugiego końca Polski. Musiałam zobaczyć pani córkę. Kasię. Bo… ja jestem jej córką. A pani moją babcią.
Maria zastygła. Jej oczy zabłysły, ale głos pozostał spokojny:
— Dziewczynko, chyba się pomyliłaś. Kasia mieszka ze mną. Nie mogłabym nie wiedzieć…
Kalina spuściła wzrok.
— To było dawno. Gdy wyjechała po studiach do innego miasta do pracy. Wtedy… zakochała się. Nazywał się Przemek. To było poważne. Chcieli się pobrać. Ale… przed ślubem zginął. Wypadek.
Kasia urodziła wcześniej… babcia Przemka była przy niej. Straciła przytomność. Rano przekonano ją, iż dziecko nie żyje.
Tak naprawdę zabrali dziewczynkę — mnie. Babcia Przemka zabrała mnie do siebie. Chciała, żeby choć część syna została przy niej. Dopiero w wieku szesnastu lat dowiedziałam się prawdy. I przyjechałam… żeby spojrzeć w oczy swojej mamie. Powiedzieć jej, iż żyję.
Maria siedziała nieruchomo. Wstała i mocno przytuliła Kalinę.
— Boże… ileż ty musiałaś przejść… A Kasia? Ona nie wie… Wyjechała dziś do wsi z siostrą. Wróci za trzy dni. Zostań. Błagam, zostań.
Ale Kalina pokręciła głową.
— Mam bilet. Muszę być przy babci. Jest bardzo chora. Nie można jej zostawić samej. Ale… proszę, powiedzcie mamie.
Pożegnanie było gorzkie. Kalina wyszła, zostawiając w domu Marii palący ból. Kobieta patrzyła przez okno, aż zniknęła za zakrętem. Wtedy — odgłos samochodu. Wróciła Kasia. Z narzeczonym i siostrą.
— Mamo — powiedziała radośnie — poznaj, to Wojtek. Oświadczył mi się. Zgodziłam się.
Maria zbladła. Jej ręce drżały. Ania przyniosła wodę.
— Usiądź — powiedziała stanowczo do Kasi — musisz to usłyszeć.
I Maria opowiedziała wszystko. Do ostatniej łzy.
Pół godziny później pędzili na dworzec. Zdążyli w ostatniej chwili.
Na peronie Kasia zobaczyła ją — córkę. Swoją córkę.
Rzuciły się sobie w ramiona. Płakały, szeptały słowa, które kumulowały się w sercach przez niemal dwadzieścia lat.
— Przyjadę po ciebie, słyszysz? — powtarzała Kasia, idąc obok wagonu. — Przyjadę. Już nigdy nie będziesz sama.
Trzy tygodnie później Kasia pojechała po nią. Babcia Przemka, ta, która zabrała jej dziecko, klęczała. Ale Kasia nie pozwoliła. Patrzyła na tę wątłą kobietę ze współczuciem. I w myślach — wybaczyła. Nie dla niej. Dla siebie. Dla Kalinki.
Od tamtej pory Kalina mieszka z matką. Zbudowały cichy, ciepły dom. Wojtek stał się dla niej ojcem. Czasem nazywa go po imieniu. Czasem — „tato”.
…I może nie ma większego cudu niż szansa odnaleźć dom. Odnaleźć matkę. Odnaleźć siebie.
