Kiedy kupiłem jedzenie dla bezdomnego, otrzymałem notatkę, która zmieniła wszystko

Nazywam się Krzysztof Kowalski i mieszkam w Giżycku, gdzie jezioro Niegocin odbija szare niebo Warmii i Mazur. Nigdy nie uważałem się za świętego. Tak, mogłem ustąpić miejsca w autobusie, pomóc starszej pani nieść zakupy, przeznaczyć kilka złotych na cele charytatywne ale to wszystko. Każdy z nas ma granicę, której rzadko przekracza, linię, za którą kończy się nasza dobroć. Ale tamtego wieczoru coś we mnie pękło i postąpiłem dalej.

Wracałem do domu po wyczerpującym dniu pracy. Zimno przenikało do szpiku kości, mokry śnieg chlupał w butach, a w głowie miałem tylko jedną myśl jak najszybciej znaleźć się w cieple, zaparzyć mocną herbatę i owinąć się kocem. Pod małym barem na rogu zauważyłem go bezdomnego. Siedział na kawałku kartonu, skulony od mrozu, owinięty w brudny, wytarty płaszcz. Przed nim leżał pusty plastikowy kubek niemal niemy krzyk o pomoc, którego nikt nie słyszał. Ludzie mijali go pośpiesznie, odwracając wzrok, jakby go nie było. Już prawie minąłem, ale się zatrzymałem. Dlaczego? Może przez jego spojrzenie zmęczone, przygaszone, ale z jakąś głęboką, beznadziejną rezygnacją.

Chcesz coś zjeść? wyrwało mi się, zaskakując choćby samego siebie. Powoli podniósł głowę, spojrzał z niedowierzaniem, jakby sprawdzając, czy to nie żart, i skinął: Tak jeżeli to nie problem. Wszedłem do baru, zamówiłem dużą pizzę z serem i kubek gorącej kawy. Czekając, patrzyłem przez szybę na niego samotną postać w zapadających ciemnościach. Wróciłem, podałem mu jedzenie. Jego usta zadrżały w słabym uśmiechu: Dziękuję wyszeptał, biorąc pudełko drżącymi, zsiniałymi palcami.

Odwróciłem się, by odejść, ale nagle zawołał: Czekaj! i sięgnąwszy do kieszeni, wyjął pomiętą kartkę papieru, złożoną na czworo. Weź to powiedział, podając mi ją. Co to jest? zdziwiłem się. Po prostu przeczytaj później. Wsunąłem kartkę do kieszeni i poszedłem do domu, prawie o niej zapominając. Przypomniałem sobie dopiero wieczorem, przebierając się. Rozwinąłem papier litery były nierówne, ale wyraźne: jeżeli to czytasz, znaczy, iż jest w tobie dobro. Wiedz: ono do ciebie wróci. Odczytywałem te słowa raz za razem. Były proste, wręcz banalne, ale coś w nich chwytało za duszę jak haczyk.

Następnego dnia, przechodząc obok tego samego baru, mimowolnie rozejrzałem się za nim. Ale karton był pusty zniknął. Minęło kilka tygodni, historia zaczęła blednąć w pamięci, rozpływając się w szarości codzienności. Aż pewnego dnia zadzwonił dzwonek do drzwi. Na progu stał mężczyzna w schludnym ubraniu, z przystrzyżonymi włosami i znajomymi oczami. Nie poznajesz? zapytał z lekkim uśmiechem. Zamarłem, przeszukując wspomnienia, ale podpowiedział: Widzieliśmy się pod barem kupiłeś mi wtedy pizzę. I wtedy zrozumiałem to był on, ten sam bezdomny, tylko teraz przemieniony, pełen życia.

Znalazłem pracę zaczął, promieniejąc. Wynająłem pokój. A jeszcze odważyłem się poprosić o pomoc starego przyjaciela, i on wyciągnął mnie z tej przepaści. Patrzyłem na niego, nie znajdując słów: To niesamowite. Skinął głową: Przyszedłem podziękować. Tamtego wieczoru byłem na dnie. Chciałem się poddać, po prostu zamarznąć tam na kartonie Ale twoja dobroć dała mi iskrę. Zrozumiałem, iż jeszcze mogę walczyć. Jego głos drżał od emocji, a we mnie rozlewało się dziwne, nowe ciepło. Dziękuję ci powtórzył, mocno ściskając mi dOd tamtej pory zawsze noszę w portfelu tę kartkę, przypominając sobie, iż choćby najmniejszy gest dobroci może zmienić czyjeś życie i moje też.