Dziś znów czułam, iż pękam. W kuchni unosił się zapach smażonych kotletów schabowych, które starannie obracałam na patelni, czekając, aż osiągną ten idealny, złocisty kolor. Mały Kacperek spokojnie oddychał w łóżeczku w pokoju obok. Dzień był wyczerpujący — nieprzespana noc, pranie, sprzątanie, gotowanie, znowu pieluchy. I to wszystko sama.
Nagle — płacz. Ten rodzaj krzyku, od którego każda matka czuje, jak serce zamiera.
— Bartek, zajmij się Kacperkiem! — krzyknęłam, nie odwracając się, ale mając nadzieję, iż mąż zareaguje.
Cisza.
Rzuciłam łopatkę, zostawiłam patelnię na gazie i pobiegłam do synka. Wzięłam go na ręce, utuliłam, uspokoiłam. Gdy wróciłam, kotlettów już nie dało się uratować — zapach spalenizny rozlał się po kuchni.
— No cóż, kotletów już nie będzie. Dzięki, Bartek — powiedziałam z goryczą.
Kacperek znów zaczął marudzić. A Bartek? Siedział jak przyklejony przed telewizorem, oglądając swój ukochany mecz.
— Bartek! Nic nie ogarniam! Zajmij się dzieckiem! — podniosłam głos. Wtedy z pokoju rozległ się jego entuzjastyczny okrzyk:
— GOOOOOOOL!!!
Od tego krzyku Kacperek rozpłakał się jeszcze głośniej.
Znowu rzuciłam się do niego, przytuliłam mocno. Zmęczenie dawno ustąpiło miejsca furii. Wróciłam do kuchni, usiadłam przy stole, zakrywając twarz dłońmi. Potem podeszłam do męża.
— Bartek, błagam. Weź Kacperka na spacer. Muszę skończyć w kuchni, a przede wszystkim złapać oddech…
— Nie widzisz, iż jestem zajęty?! — machnął ręką, choćby nie odrywając wzroku od ekranu.
— Wystarczy. Mam dość — powiedziałam lodowato. — Ciesz się swoją wolnością, Bartku. Wychodzę. Do mamy.
Spakowałam rzeczy, zebrałam synka. Sąsiad, który akurat wychodził z klatki, pomógł mi z wózkiem. Godzinę później stałam pod drzwiami rodzinnego domu.
— Mamo, zostaniemy z Kacperkiem na jakiś czas. — Głos mi drżał, ale w oczach miałam determinację.
— Zostaniecie, jak długo będzie trzeba — odparła mama. — Pokłóciliście się?
— Nie… Po prostu padam. Jesteś na urlopie — pomożesz mi trochę, dobrze?
Wieczorem zadzwonił telefon. Na wyświetlaczu migotało: „Bartek”.
— Agata, gdzie ty jesteś?! — spytał zdezorientowany.
— Powiedziałam ci wszystko, gdy wychodziłam. Chyba iż piłka była ważniejsza?
— Nic nie słyszałem… — mruknął.
— Właśnie w tym problem. Nie słyszysz. Mnie. Naszego syna. Tylko siebie i odbijanej piłki.
— Znowu zaczynasz — warknął i rozłączył się.
Po godzinie — kolejny telefon:
— A gdzie obiad? Dlaczego nic nie ugotowałaś?
— A dlaczego ty mi nie pomogłeś? Nie zdążyłam. Wiesz dlaczego? Bo wszystko jest na mojej głowie.
— I kiedy wracasz?
— Nie wiem. Może za miesiąc. Może za dwa.
— To po co w ogóle wychodziłaś za mąż, skoro nie możesz żyć bez mamusi?!
— Po co?! — podniosłam głos. — Żeby gotować, sprzątać, prać i słuchać o twoim futbolu?! Tego właśnie pragnęłam od dziecka! Prawdziwa bajka!
— Chcesz, żebym ja się „babską” robotą zajmował? Nie doczekasz! Wcześniej się rozwiodę, niż będę pod pantoflem!
— No to się rozwiedź. — Rozłączyłam się.
Mama, która siedziała w pokoju obok, podeszła:
— Jednak się pokłóciliście, tak?
— Mamo… ja nie jestem służącą. Mam nieprzespane noce. Nie proszę o wiele — tylko o pomoc. A on krzyczy: „Rozwód!” Niech się żeni z boiskowym głośnikiem.
— Agata, nie działaj pod wpływem emocji. Tak, on nie ma racji. Ale dziecko też potrzebuje ojca. Może jeszcze nie wszystko stracone.
Minął tydzień. Znów zadzwonił.
— Agata, tęsknię… Wróć — jego głos brzmiał jak błaganie.
— Dopiero zaczynam dochodzić do siebie. Dzięki mamie.
— Więc nie wrócisz? — ton stał się nagle ostry.
— Wrócę. jeżeli mi pomożesz. Nie proszę, żebyś w nocy wstawał. Ale w weekendy — proszę. Jesteś ojcem.
— Zapomnij! Jestem mężczyzną, nie niańką! Niech kobiety zajmują się babskimi sprawami!
Miesiąc później Kacperek w końcu zaczął spać przez całą noc. Ja wreszcie odetchnęłam. W jedną z sobót powiedziałam mamie:
— Mamo, pojadę do Bartka. Spróbuję jeszcze raz. Później razem przyjedziemy po Kacperka.
— Najwyższa pora, córeczko. Próbuj.
Wróciłam do domu. Klucz jeszcze miałam. Otworzyłam drzwi. Zdjęłam buty. I wtedy zobaczyłam w przedpokoju obce damskie pantofle.
Serce mi zamarło.
Weszłam do sypialni. Tam, na naszym łóżku, był on. I nie sam.
Bez słowa odwróciłam się, blada jak ściana.
— Agata! Zaczekaj! To nic nie znaczy! Ja… Ja tylko ciebie kocham! — rzucił się za mną, kompletnie zdezorientowany.
Nawet się nie odwróciłam. Te słowa już nic nie znaczyły.
Mogłabym wybaczyć wiele — obojętność, lenistwo, choćby jego obsesję na punkcie piłki. Ale nie zdradę. Nie gdy miałam w ramionach naszego syna. Nie w domu, do którego chciałam wrócić z nadzieją.
Czasem kobieta potrzebuje tylko jednego — by ją usłyszano. Nie dla krzyków. Ale dla ciszy, w której dziecko śpi spokojnie. Dla domu, w którym nie dźwiga wszystkiego sama. Dla mężczyzny, który nie boi się przytulić i dziecka, i żony.
Ale jeżeli zamiast tego trzyma pilot, a nie odpowiedzialność — nie dziw się, iż pewnego dnia odejdzie. I nie wróci.
Nawet jeżeli kotlety dawno już nie przypalają się na patelni.
