Każdego wieczoru o tej samej porze chłopiec przechodził obok eleganckiej restauracji w samym sercu Warszawy. Nigdy o nic nie prosił. Ani słowa nie wypowiadał. Stawał tylko, by popatrzeć przez szeroką szybę. Obserwował pięknie podane dania, lśniące sztućce, ludzi śmiejących się między kęsami. Potem ruszał dalej… ze starą, przetartą torbą na plecach i pustym do bólu brzuchem.
Pewnej nocy dostrzegł go kucharz we wnętrzu. Skinął na kelnera: „Gdy tylko chłopiec znów się pojawi, przyprowadź go do mnie”.
Nazajutrz chłopiec powrócił, jak zwykle. Zanim zdążył odejść, kucharz wyszedł mu naprzeciw: „Głodny jesteś?”. Chłopiec skinął głową w milczeniu. „A chciałbyś nauczyć się gotować?”. Oczy mu się rozszerzyły, niewiary. I tak się wszystko zaczęło.
Podarował mu stary fartuch. Dał miejsce w kuchni – by mył naczynia, obierał ziemniaki i odkrywał zapachy i smaki, o jakich nie śnił. Nie płacił mu złotówki. Oferował naukę. Z czasem chłopiec nauczył się kroić cebulę bez łez. Ubijać jajka w równym rytmie. Czekać na czas gotowania bez zniecierpliwienia. I wkładać serce w każdą potrawę. Minęły lata.
Dziś tamtego chłopca nazywają Jakub Nowak. Ma lat 24. Jest głównym kucharzem w tej samej restauracji, przed którą dawniej tylko stał na ulicy. Każdego wtorku w karcie gości specjalne danie: „Przez szybę”. Skromna potrawa z produktów, które jadał w dzieciństwie. I za każdym razem, gdy gość ją wybierze, Jakub uśmiecha się i mówi: „To danie ma składnik, którego inne nie mają: głód… głód, który zmienia los.”
