Dzisiaj postanowiłem opisać pewną historię, która głęboko mną wstrząsnęła. Pisałem codziennie listy do mojego syna z domu spokojnej starości, ale nigdy nie odpisywał… aż pojawił się nieznajomy, by zabrać mnie do domu.
Mój syn, Marek, namówił mnie, bym zamieszkał w ośrodku dla seniorów. Codziennie wysyłałem mu wiadomości, jak bardzo tęsknię. Ignorował je, dopóki pewien człowiek nie wyjaśnił sytuacji i nie zaproponował, bym wrócił do swojego domu.
Kiedy skończyłem 81 lat, zdiagnozowano u mnie osteoporozę i poruszanie się stało się trudne. Mój syn Marek i jego żona Kasia zdecydowali, iż muszę zamieszkać w domu opieki, bo moja choroba utrudniała im życie.
— Nie możemy się tobą zajmować całą dobę, tato — tłumaczył Marek. — Pracujemy, nie jesteśmy pielęgniarzami.
Nie rozumiałem tej nagłej zmiany. Zawsze starałem się nie przeszkadzać — wychodziłem z pokoju tylko o lasce, by nikomu nie zawadzać.
— Błagam, nie wysyłajcie mnie tam. Ten dom budował twój ojciec, Stanisław. Chcę tu zostać do końca — prosiłem.
Marek tylko machnął ręką, mówiąc, iż dom jest „za duży dla jednego staruszka”.
— Tato, pozwól nam tu mieszkać! Zrobimy siłownię, gabinet. Tyle przestrzeni do zagospodarowania! — przekonywał.
Wtedy zrozumiałem. Nie chodziło o moje dobro, ale o przejęcie domu. To złamało mi serce. „Gdzie popełniłem błąd?” — myślałem tej nocy. Wierzyłem, iż wychowałem dobrego człowieka, ale widocznie się myliłem.
W końcu trafiłem do domu spokojnej starości w Krakowie. Personel był uprzejmy, sąsiedzi mili, ale brakowało mi bliskich. Nie miałem telefonu, więc codziennie pisałem do Marka — pytałem o zdrowie, prosiłem o odwiedziny. Cisza.
Minęły dwa lata, aż pewnego dnia pielęgniarka powiedziała, iż czeka na mnie mężczyzna. „Czyżby Marek?” — pomyślałem, chwytając laskę. Ale zamiast niego zobaczyłem kogoś, kogo nie widziałem od lat.
— Tato! — zawołał, obejmując mnie.
— Jędrku? To ty, Jędrzej? — wyszeptałem.
— Tak, tato. Przepraszam, iż tak długo cię szukałem. Dziś wróciłem z pracy w Niemczech i od razu pojechałem do twojego domu — wyjaśnił.
— Mojego domu? Byli tam Marek i Kasia? Wysłali mnie tu dwa lata temu i od tego czasu nie dali znaku życia — odparłem.
Jędrzej westchnął.
— Tato… nie wiedziałem, iż nie wiesz. Marek i Kasia zginęli w pożarze rok temu. Dowiedziałem się dopiero, gdy przyjechałem i znalazłem dom pusty. W skrzynce były twoje listy — nigdy ich nie otworzyli.
Płakałem cały dzień. Choć czułem żal do syna, jego śmierć zraniła mnie głęboko. Jędrzej trzymał mnie za rękę, aż się uspokoiłem.
To on był tym chłopcem, którego kiedyś przygarnąłem. Dorastał razem z Markiem, ale po śmierci rodziców żył w biedzie z babcią. Pomagałem mu, jak mogłem, aż wyjechał do pracy za granicę. Straciłem go z oczu — aż do dziś.
— Tato — powiedział, gdy oschły łzy. — Zabiorę cię do domu. Pozwól mi się tobą zaopiekować.
Nie mogłem uwierzyć. adekwatnie nie byliśmy rodziną, a jednak on przyszedł, gdy mój własny syn mnie opuścił.
— Naprawdę to dla mnie zrobisz?
— Tak, tato. Zrobiłeś ze mnie człowieka. Jestem ci winien wszystko — odparł, ściskając mnie mocno.
Tego wieczoru spakował moje rzeczy i zabrał mnie do swojego nowego domu. Jego żona i dzieci przyjęły mnie z otwartymi ramionami. Wreszcie, u kresu życia, poczułem prawdziwą miłość.
I tak nauczyłem się jednego: czasem ci, którzy nie są z nami związani krwią, okazują się prawdziwą rodziną.
