Drogi pamiętniku,
Od piętnastu lat, każdego wieczoru o dokładnie 18:00, stawiam parujący posiłek na tej samej zielonej ławce w Parku Miodowym w Warszawie. Nie czekam, by zobaczyć, kto go weźmie, nie zostawiam notatki i nie mówię nikomu o tym rytuale.
Zaczął się on jako cicha potrzeba po śmierci mojego męża sposób na wypełnienie pustki, jaka rozbrzmiewała w pustym domu. Z czasem stał się moim własnym, niemal tajemniczym zwyczajem, znanym tylko mnie i głodnym nieznajomym, którzy odnajdywali w tej małej dobroci chwilę wytchnienia.
Deszcz, słońce, letnie upały czy zimowe burze jedzenie zawsze tam czekało. Czasem była to zupa, innym razem gulasz, a jeszcze innym kanapka starannie owinięta w papier pergaminowy i schowana w brązowej torbie. Nikt nie znał mojego imienia; mieszkańcy miasta nazywali mnie po prostu Panią z Ławki.
Tego wtorkowego wieczoru niebo było ciężkie od deszczu. Miałam już siedemdziesiąt trzy lata, zaciągnęłam kaptur mocniej, przechodząc przez mokrą aleję. Kolana pulsowały, brakowało tchu, ale dłonie wciąż trzymały gorący talerz. Położyłam go ostrożnie, jak zawsze. Zanim odwróciłam się, rozświetliły mnie reflektory czarny, elegancki SUV zatrzymał się przy krawężniku.
Po raz pierwszy od piętnastu lat ktoś czekał na mnie. Drzwi tylne otworzyły się, a z nich wyszła kobieta w granatowym garniturze, trzymająca parasol i woskowo złocisty list w ręku. Jej kroki zapadały lekko w mokrą trawę.
Pani Małgorzato? zapytała nieśmiało, drżącym głosem.
Pomyślałam i skinęłam. Tak Czy mnie Pani zna?
Uśmiech była słaby, a oczy pełne łez. Znam Cię kiedyś, nie po imieniu, ale po sercu. Nazywam się Jagoda. Piętnaście lat temu jadłam to, co zostawiałaś na tej ławce.
Złapałam się za pierś, serce przyspieszyło. Ty byłaś jedną z dziewczyn?
Było nas trzy odparła. Uciekłyśmy, schowałyśmy się przy huśtawkach. Tamte posiłki uratowały nam życie tej zimy.
Serce mi się kurczyło. O Boże
Jagoda podeszła i położyła na moje drżące dłonie list w pergaminie i czek w złotych złotych. Otworzyłam i zobaczyłam:
Szanowna Pani Małgorzato,
Kiedy nie mieliśmy nic, dałaś nam jedzenie. Dziś chcemy oddać innym to, co nam dałaś nadzieję.
Utworzyliśmy Fundusz Stypendialny Małgorzata Szewczyk dla bezdomnych młodzież. Pierwsza trójka beneficjentów rozpocznie studia tej jesieni. Użyliśmy imienia, które kiedyś napisałaś na torbie: Pani Szewczyk. Pomyśleliśmy, iż czas, by świat dowiedział się, kim jesteś.
Z wyrazami szacunku,
Jagoda, Jadwiga i Ewelina
Łzy spływały po policzkach, rysując srebrne linie w deszczu. To wy, dziewczyny, to uczyniłyście?
Jagoda skinęła głową. Zrobiłyśmy to razem. Jadwiga prowadzi schronisko w Gdańsku, Ewelina pracuje jako pracownica socjalna w Krakowie, a ja zostałam prawniczką.
Rześkając, wydałam z siebie chichot przeplatany westchnieniem. Prawniczka nigdy nie wyobrażałam sobie tego.
Usiedliśmy razem na mokrej ławce, zapominając o parasolach. Na chwilę park znów ożył śmiechy mieszały się z szumem deszczu, wspomnienia unosiły się w powietrzu.
Kiedy Jagoda odjechała, SUV zniknął w szarej mgiełce, pozostawiając jedynie zapach mokrej ziemi. Zostałam jeszcze chwilę, ręka spoczywając na jeszcze ciepłym talerzu.
Tej nocy, po raz pierwszy od piętnastu lat, nie położyłam jedzenia na ławce.
Rano, kiedy wróciłam, ławka nie była pusta. Na niej leżał pojedynczy biały róż, a pod nim kartka napisana eleganckim, łamanym pismem.
Zostawiłam tam list, iż zawsze będę pamiętać.
—
Kolejny wpis zapisze, co napisała kartka.
