Małgorzata Nowak miała sześćdziesiąt pięć lat i większość życia spędziła sama, wychowując dwoje dzieci – Kingę i Krzysztofa. Mąż zginął, gdy młodsze dziecko miało zaledwie cztery lata, i od tamtej pory kobieta musiała być i ojcem, i matką w jednym. Pracowała ponad siły, nie oszczędzając siebie, tylko po to, by jej dzieciom niczego nie brakowało, by skończyły dobre szkoły, poszły na studia i kiedyś zaczęły samodzielne, szczęśliwe życie.
Wszystko zdawało się iść zgodnie z planem. Kinga dorosła, wyszła za mąż, wyjechała do innego miasta. Syn Krzysztof – inteligentny, wykształcony, zdobył dyplom, ale dorosłości się nie spieszył. Po studiach przez cały czas mieszkał z matką, tłumacząc się niską pensją i przejściowymi problemami. Małgorzata znosiła to cierpliwie. Wierzyła, iż już niedługo się usamodzielni, zacznie karierę, założy rodzinę i wyprowadzi.
I pewnego dnia niemal się to stało. Krzysztof oznajmił, iż zamierza ożenić się z Martą – kobietą dziesięć lat od niego starszą. Małgorzata nie protestowała – niech żyje, niech próbuje. Miała nadzieję, iż po ślubie młodzi wynajmą mieszkanie, choćby skromne. Ale stało się dokładnie odwrotnie.
Najpierw Marta zaczęła nocować u nich coraz częściej, potem przywiozła kilka toreb z rzeczami i bez słowa wprowadziła się na stałe. Małgorzata czuła, jak traci kontrolę nad własnym życiem – i nad własnym domem.
Najdziwniejsze zaczęło się jednak później. Okazało się, iż Marta ma dziesięcioletniego syna, o którym nikt matce nie wspomniał. Pewnego dnia, bez ostrzeżenia, przyprowadziła chłopca do domu. „Będzie teraz mieszkał z nami” – powiedziała z uśmieszkiem, jakby chodziło o kupno nowego obrusa, a nie o zmianę życia starszej kobiety.
Lecz najgorsze było to, iż Krzysztof, bez wahania, oznajmił matce: „Mamo, będziesz musiała się przenieść do kuchni. Syn potrzebuje własnej przestrzeni. My zajmiemy oba pokoje”. Mówił to kobiecie, która go wychowała, oddając mu całe swoje życie, wszystkie siły i młodość.
W Małgorzacie coś pękło. Nikt nie zaproponował jej wyboru. Nie zapytali. Po prostu postawili ją przed faktem. A wszystko to pod dachem, który kupiła, utrzymywała i za który płaciła całe życie. I teraz okazało się, iż nie ma w nim dla niej miejsca.
Było jeszcze gorzej. Krzysztof stracił pracę. W domu zabrakło pieniędzy. Wszystkie wydatki – jedzenie, rachunki, leki – spadły na barki Małgorzaty i jej skromnej emerytury. A tymczasem ani syn, ani synowa, ani choćby jej dziecko nie czuli potrzeby, by pomóc w domu czy znaleźć jakąkolwiek pracę. Po prostu żyli. Wstawali w południe, cały dzień gapili się w telewizor, a wieczorem domagali się kolacji. W milczeniu, jakby to było oczywiste.
Staruszka znosiła to. Cierpiała. Połykała łzy. Aż w końcu, pewnego dnia, rozpłakała się w słuchawkę, dzwoniąc do Kingi. Opowiedziała wszystko: jak śpi w kuchni, jak odsunięto ją na margines we własnym mieszkaniu, jak każdego dnia czuje się tu obco, choć to ona budowała ten dom przez dziesiątki lat.
Córka nie zamierzała milczeć. Już po trzech dniach przyjechała. Weszła do domu i zobaczyła matkę – z podkrążonymi oczami, zgarbioną od zmęczenia. Nigdy nie lubiła awantur, ale tym razem nie mogła się powstrzymać.
– Jesteś dorosłym facetem – powiedziała do brata. – Masz żonę, ona ma dziecko. I nie wstyd ci, iż wszyscy siedzicie na karku starej matki? Że zajmujecie jej dom, jej przestrzeń, a sami choćby nie myślicie płacić za prąd czy wodę?
Krzysztof milczał. Marty nie było w domu – wyjechała do koleżanki. Chłopiec siedział w kącie, sącząc sok przez słomkę.
– Nie mam nic przeciwko pomaganiu – ciągnęła Kinga. – Ale nie rozumiem, dlaczego moja matka ma płacić za ciebie, dorosłego mężczyznę, i twoją kobietę. To jej dom i ma prawo żyć tu wygodnie.
Po tej rozmowie coś w Krzysztofie się przełamało. Może siostra powiedziała mu to, co matka próbowała mu uświadomić od lat. A może po prostPo kilku tygodniach Marta i jej syn wyprowadzają się do małego mieszkania na obrzeżach miasta, a Krzysztof zaczyna regularnie odwiedzać matkę, tym razem z pomocą, a nie żądaniami.
